หลังจากงานเลี้ยงผ่านไปเกือบค่อนคืน แต่ยังไม่มีทีท่าว่าใครอยากจะกลับสักคน และถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป พรุ่งนี้เธอคงตื่นไปทำงานไม่ไหว เธอจึงปลีกตัวออกมาแล้วหารถกลับด้วยตัวเอง
“รู้งี้ไปกับคุณเจตต์ก็ดี แล้วดึกขนาดนี้ฉันจะมีรถกลับไหมเนี่ย” เธอบ่นงึมงำมาตลอดทางเดิน ก่อนจะต้องชะงักหลังหันไปเห็นสิ่งมีชีวิตนั่งหมดสภาพอยู่ตรงมุมเสา
“บอส!” เธอแทบจะถลาเข้าไป เมื่อได้เห็นชัดๆ ว่าคนที่นั่งอยู่เป็นใคร
“บอสมานั่งทำอะไรตรงนี้คะเนี่ย แล้วทำไมเมาหมดสภาพแบบนี้ล่ะ” เธอตบแก้มเขาเบาๆ อย่างพยายามเรียกสติ กระทั่งมีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง
“รู้จักกันเหรอคะ” แพตตี้แสร้งถามทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจ
“อ๋อเอ่อ…ฉันเป็นเลขาเขาน่ะค่ะ”
“ดีเลยค่ะ งั้นฝากเขาด้วยนะคะ พอดีฉันมีธุระต่อ คงพาเขาไปด้วยไม่ได้ นี่ค่ะ ฉันเปิดห้องไว้ให้แล้ว คิดว่ายังไงคืนนี้ก็คงกลับไม่ไหว ทีแรกก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน ถ้าต้องทิ้งเขาไว้ที่นี่คนเดียว แต
