ฉันจะเป็นตัวประกอบที่ร่ำรวย

พ่ายแพ้ต่ออำนาจเงิน

ท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงบ เบลล่าเงยหน้าขึ้นมามองที่ใบหน้าของดยุคโอเว่น

เธอถอนหายใจก่อนจะยกยิ้มให้เขา

“ไม่ค่ะ ต่อให้ท่านจะให้ข้าหนึ่งแสนเหรียญทองข้าก็ไม่คิดจะทำงานร่วมกับท่าน”

ในตอนที่กล่าวไปเช่นนั้น หัวใจของเธอมันไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าหากเขายอมจ่ายให้ถึงแสนเหรียญทองจริงๆ เธอจะปฏิเสธเขาได้ไหม

เพราะตอนที่พูดออกไปเธอก็แค่พูดให้มันดูเท่ๆ เท่านั้นเอง

เลโอหัวเราะ..เขามองไปที่ใบหน้างดงามของเบลล่าก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม

ไม่สำเร็จงั้นหรือ? คนเช่นเขาไม่มีสิ่งที่อยากได้แล้วเอามาไม่ได้หรอกนะ

เธอคิดจะเอาชนะผิดคนแล้วสาวน้อย

“หากเงินที่ข้ามีมันไม่สามารถเหนี่ยวรั้งเจ้าเอาไว้ได้เช่นนั้นข้าจะปล่อยเจ้าไป…”

“ขอบคุณค่ะ…..”

“แต่ไม่ใช่วันนี้ คืนนี้เจ้าต้องนอนที่นี่กับข้า…ในห้องนี้”

คราวนี้เป็นเบลล่าที่กำมือแน่นด้วยความโมโห ชายผู้นี้จะกวนโมโหเธอไปถึงไหนกัน!!

เลโอโน้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างอารมณ์ดี เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มแล้วหลับตาลง

เบลล่ายังคงยืนอยู่หน้าประตูเช่นนั้น เพราะเธอยังไม่สามารถจะไว้วางใจการกระทำของเขาได้

ผ่านไปสักพักเธอก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเขา เธอจึงลองขยับลูกบิดประตูดู

มันล็อก!!! หน้าตาของลูกบิดประตูเช่นนี้เธอไม่คุ้นตาเลย แล้วมันต้องเปิดยังไงกัน!!

“หากว่าข้าได้ยินเสียงอะไรที่มันเป็นการรบกวนการนอนของข้าอีก ข้าสัญญาเลยเบลล่าว่าจะลากเจ้ามานอนบนเตียงพร้อมทั้งฉีกเสื้อผ้าของเจ้าออกเป็นชิ้นๆ…”

เธอยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ เดินไปนอนที่โซฟา

ก็แค่อดทนให้ถึงตอนเช้าก็พอ เท่านั้นเธอก็จะได้กลับบ้าน!!

การไม่นอนนั้นเป็นเรื่องง่ายสำหรับเบลล่ามาเพราะเธอเคยช่วยท่านแม่เย็บผ้าโต้รุ่งบ่อยๆ…เราสองแม่ลูกได้แต่หวังว่าจะได้ออกไปจากตระกูลแลนเดอร์นี้ไวๆ ก็เลยพยายามทำงานอย่างหนักเพื่อเก็บเงินเอาไว้จ่ายค่าหย่า เธอหวังว่าชีวิตของท่านแม่จะไม่ต้องทำงานหนักเช่นนี้อีก เพราะเธอจะเป็นคนทำงานพวกนั้นเอง ท่านแม่ควรจะได้ใช้ชีวิตในฐานะท่านหญิงที่สูงส่งหากว่าไม่มาเจอท่านพ่อ!

เบลล่าถอนหายใจ ถึงแม้เธอจะทนกับการไม่นอนได้ แต่ว่าเธอทนกับอากาศที่หนาวเช่นนี้ไม่ค่อยไหว!!

เธอยกมือขึ้นมากระชับเสื้อคลุมตัวบางของตัวเองเอาไว้แน่น ได้แต่ล้มตัวนอนขดบนโซฟา เพราะใกล้จะเข้าหน้าหนาวแล้วอากาศในตอนกลางคืนก็เลยหนาวเย็นมากๆ

ไม่ไหว!! เบลล่าคิดว่าตัวเองนั้นสู้อากาศหนาวเช่นนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ในห้องนี้มันควรจะมีผ้าห่มอีกสักผืนใช่ไหมนะ

เธอเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของท่านดยุคด้วยเสียงที่แผ่วเบา ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าคำที่เขากล่าวออกมาเป็นคำขู่หรือว่าคำเตือนแต่เธอก็ไม่คิดจะเอาชีวิตไปเสี่ยงกับคำกล่าวของเขาหรอกนะ..

เลโอยกยิ้มเมื่อเขาได้ยินเสียงเดินของเธอ เพราะอากาศยามค่ำคืนมันหนาวมากสินะ เธอคงจะไม่สามารถนอนบนโซฟาโดยไร้ผ้าห่มได้

ในตู้เสื้อผ้าของท่านดยุคนั้นไม่มีผ้าห่มสักผืน แต่โชคดีที่ยังมีผ้าคลุมขนจิ้งจอก เธอดึงมันลงมาจากขอที่แขวนอยู่ น้ำหนักของมันนั้นค่อนข้างจะเยอะพอสมควร

“โครม!!”

เบลล่าเดินไปชนนาฬิกาที่ตั้งอยู่ด้านหลังจนมันตกลงมา เธอรีบเก็บนาฬิกานั้นขึ้นไปวางบนโต๊ะเช่นเดิม ก่อนจะค่อยๆ มองไปที่เตียง….

เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเพราะตอนนี้ท่านดยุคโอเว่นกำลังนั่งบนเตียงและกอดอกมองเธออยู่ด้วยใบหน้าที่น่ากลัวสุดๆ

“ดูเหมือนเจ้านะเมินเฉยต่อคำเตือนของข้า”

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ไม่ใช่แบบนั้นแน่นอน อากาศในค่ำคืนนี้ช่างหนาวเย็น ข้าไม่อยากจะรบกวนท่านดยุคก็เลยพยายามที่จะหาผ้าห่มด้วยตัวเอง…ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ท่านตื่น..ขึ้นมาเลย…”

เบลล่าก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด

“มานอนบนนี้…”

ท่านดยุคโอเว่นตบลงบนที่นอนข้างๆ เขา

“นั่นมัน!!..ดูจะไม่เหมาะสม…”

“ข้าไม่ชอบพูดซ้ำเป็นครั้งที่สาม เบลล่ามานอนบนนี้!!!”

ให้ตายเถอะเธอไม่ชอบความรู้สึกที่มองหน้าเขาแล้วราวกับเธอจะถูกฆ่าปิดปากเช่นนี้เลย!! เธอเดินเข้าไปหาเขาก่อนจะนั่งลงที่พื้น

“ข้าไม่อาจจะทำตัวเสมอท่านดยุคที่สูงส่งได้ ให้ข้านอนบนพื้นนี่น่าจะเหมาะสมกว่า…”

เลโอมองที่ใบหน้าหวาดกลัวของเบลล่าด้วยความรู้สึกขบขัน เขาไม่คิดว่าเธอจะหวาดกลัวเขาถึงเพียงนี้

“จะขึ้นมานอนดีๆ หรือจะให้ข้าถอดเสื้อผ้าของเจ้าก่อน?”

เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของท่านดยุค แววตาของเขามันไม่ได้บอกว่าเขาล้อเล่นเลยจริงๆ เธอลุกขึ้นก่อนจะนั่งลงที่ขอบเตียง

“นอนสิ!”

เบลล่าล้มตัวนอนลงเธอพยายามรักษาระยะห่างจากเขาให้มากที่สุด โชคดีที่เตียงนี้ค่อนข้างจะใหญ่เราก็เลยไม่ต้องทนนอนเบียดกัน

“ทำไม? ..ถึงเลือกจะวางแผนการหย่าให้พ่อกับแม่ของเจ้า”

“ท่านรู้งั้นหรือคะ?”

“อย่าดูถูกสายข่าวของโอเว่นสิ…ข้าถามเจ้าก็ตอบแค่นั้น!”

แล้วจะตอบได้ไงว่าอยากหย่าเพราะท่านจะโยนความผิดว่าเป็นกบฏให้ซีโน่ หากตอบไปเช่นนั้นเขาคงจะฆ่าเธอตอนนี้เลยละมั้ง

“ข้าเพียงอยากให้ท่านแม่สบายมากกว่านี้ ตอนนี้มันเหมือนกับว่าท่านแม่ต้องทำงานเลี้ยงทุกคนที่แลนเดอร์ มันหนักหนาเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นท่านแม่ของข้า”

เลโอหลับตาลง เรื่องราวของตระกูลแลนเดอร์เขาก็พอรู้มาบ้าง เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่าน้องสาวที่ซีโน่พร่ำบอกเขานั้น…จะงดงามถึงเพียงนี้

“แผนการหย่าที่เจ้าวางเอาไว้น่าสนุกดีนะ…ข้าชอบ แต่เจ้าต้องคิดเรื่องราวหลังจากนั้นให้ดี เพราะทรัพย์สินทั้งหมดเป็นนามของแลนเดอร์ หากว่าหย่าสำเร็จเจ้ากับแม่ของจะเดินออกมาโดยที่ไม่มีเงินลงทุนสักเหรียญ”

“เรื่องนั้นข้าคิดเอาไว้แล้วค่ะ ขอบคุณท่านดยุคที่เป็นห่วง”

เป็นห่วงงั้นหรือ? เธอมองโลกในแง่ดีไปแล้วสาวน้อย

“เหตุใดถึงไม่ยอมรับข้อเสนอของข้า ทั้งๆ ที่เจ้าก็ต้องการใช้เงิน”

เบลล่าถอนหายใจ

“เพราะงานที่ท่านจะสั่งให้ข้าทำล้วนแล้วแต่อันตราย ข้าอยากอยู่กับท่านแม่มากกว่าที่จะเอาชีวิตไปเสี่ยง”

“เจ้าก็แค่แฝงตัวไปสืบข่าวเท่านั้น งานอันตรายข้ามีคนทำให้แล้ว”

“แล้วหากว่าข้าถูกจับได้…”

“ข้าจะส่งคนไปช่วยเจ้าเอง”

“ไม่มีหลักฐานหรือหลักประกันอะไรที่ท่านจะไปช่วยข้านี่คะ หากว่าข้าถูกจับได้จริงๆ ท่านก็แต่ทำเป็นมองไม่เห็นก็ได้!”

เลโอลุกขึ้นมา ก่อนจะส่งตราประจำตระกูลโอเว่นให้เบลล่า

“เท่านี้พอรึเปล่า หลักประกันที่ข้าจะไปช่วยเจ้า…”

เบลล่าลุกขึ้นมา เธอมองตราประจำตระกูลโอเว่นที่เขากำลังส่งให้ด้วยหัวใจที่ลังเล…

หากว่าเธอยื่นมือไปรับตรานี่ ชีวิตของเธอจะต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล…

“ข้าจะช่วยเรื่องการหย่าของแม่เจ้าให้เอง….ทันทีที่เจ้าตกลงข้าจะยกคฤหาสน์เมบิลให้เจ้าได้ใช้ชีวิตอยู่กับแม่ของนับจากนี้ นั่นถือเป็นค่าสัญญาที่เราตกลงกันเอาไว้”

เธอเงยหน้าขึ้นมองที่ใบหน้าของเลโอ

มีอะไรให้ลังเลอีกล่ะเบลล่า รีบตกลงไปซะสิ!!

……..

เบลล่ามองตราประจำตระกูลโอเว่นในมือด้วยหัวใจที่เต้นแรง สุดท้ายก็เป็นเธอเองที่พ่ายแพ้ต่ออำนาจเงิน

เธอล้มตัวนอนลงบนเตียงก่อนจะหลับตาลง

ได้แต่หวังว่าหลังจากนี้ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี

“กรี๊ด!! ท่านจะพาสตรีอื่นเข้ามาในบ้านอีกไม่ได้!! ข้าไม่ยอม!!”

เบลล่าที่กำลังจะหลับก็ลุกพรวดขึ้นมาทันที เสียงแหลมเช่นนั้นไม่ต้องเดาก็รู้ว่านั่นคือแม่รองอย่างแน่นอน แสดงว่าแผนการของเธอคงจะเริ่มขึ้นแล้วสินะ

“ฟังก่อนวัลด้า สตรีที่ข้าจะพาเข้ามาเธอคือลูกสาวของท่านเคาน์ เธอรักข้าสุดหัวใจ อีกทั้งบ้านของเธอยังรวยมากๆ เราจะสบายกันแล้ว!!”

ใบหน้าที่ไม่พอใจของวัลด้าเริ่มจะผ่อนคลายลง

“เช่นนั้นท่านจะทำยังไงกับฮันน่า?”

“นางขอให้ข้าหย่ามาตั้งนานแล้ว อีกทั้งตอนนี้นางก็เหลือเพียงแค่ตัวเท่านั้น หากว่านางหย่ากับข้าร้านเสื้อผ้านั้นก็ยังอยู่ในมือเราเพราะถือเป็นสมบัติของแลนเดอร์ ข้าคืดว่าการหย่ากับฮันน่า นั่นคือทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้”

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของวัลด้า

“แต่หากว่าท่านหย่ากับฮันน่าแล้วเรื่องที่จะขายเบลล่าให้ท่านเคาน์ริชแมนล่ะ”

“โถ่!!..ที่รักเราจะมาห่วงอะไรกับเงินไม่กี่ร้อยเหรียญของค่าตัวเบลล่ากัน ปล่อยนางกับแม่ของนางไปเถิด ตอนนี้เราควรจะเตรียมตัวสบายเพราะทรัพย์สินของเคาน์เตอร์เบสกันเถอะน่า!!”

เบลล่าส่ายหน้าให้กับความคิดของสองผัวเมียนี่จริงๆ ชายผู้นั้นไม่มีเกียรติให้เธอจะเรียกว่าพ่อด้วยซ้ำ ทว่าพอเธอหันไปมองด้านหลังก็พบกับท่านแม่ที่ยังฟังอยู่เช่นกัน เบลล่าจูงมือให้ท่านแม่เดินตามเธอเข้าไปในห้อง

“หากว่าท่านแม่เสียใจ….”

“ไม่เลยเบลล่า แม่นั้นหมดรักพ่อของเจ้าตั้งแต่ที่เขาพาวัลด้าเข้ามาแล้ว แม่ทนทุกข์มายาวนานถึงสิบหกปี มันถึงเวลาแล้วที่เราจะออกไปจากนรกแห่งนี้สักที”

ท่านแม่ยกมือขึ้นมากุมหน้าของเบลล่า ก่อนจะดึงเธอไปกอด…นี่คือเหตุผลเดียวที่ฮันน่าทำงานอย่างหนัก มือของเธอนั้นแข็งกระด้างเพราะการทำงานที่มากเกินพอดี

เธอได้แต่หวังว่าลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอจะไม่มีชีวิตที่แสนจะเศร้าเช่นเธอ…เพราะว่าเธอในตอนนั้นบูชาความรักเหนือสิ่งใด มันทำให้เธอต้องทนเจ็บปวดยาวนานหลายสิบปีเช่นนี้

เบลล่าจับมือท่านแม่ตอนนี้เราทั้งสองคนถือเพียงกระเป๋าเสื้อผ้าเดินออกมาจากคฤหาสน์แลนเดอร์ ท่านพ่อยอมหย่าให้อย่างง่ายดายตามแผนการที่เธอวางเอาไว้ เพราะท่านพ่อเป็นคนเห็นแก่เงินมาก เบลล่าจึงจ้างโสเภณีไปปลอมตัวเป็นชนชั้นสูงที่ดูร่ำรวย ให้สตรีผู้นั้นหลอกท่านพ่อโดยวิธีเดียวกันกับที่ท่านพ่อหลอกท่านแม่ แต่มันคงจะแย่หน่อยที่สตรีที่ท่านพ่อตั้งใจหวังทรัพย์สินของเธอไม่ใช่ลูกสาวท่านเคาน์อย่างที่ท่านพ่อคิด

ถึงอยากจะเห็นหน้าตอนที่ท่านพ่อและท่านแม่รองรู้ว่าสตรีที่พวกเขาหวังเอาไว้ไม่เป็นอย่างที่หวัง แต่การรีบออกมาจากคฤหาสน์หลังนั้นก็ถือว่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

ในมือของท่านแม่คือใบหย่าและอีกใบคือท่านแม่ให้ท่านพ่อเซ็นรับรองว่าท่านแม่มีสิทธิ์ในตัวของเบลล่าเพียงคนเดียวท่านพ่อจะไม่มีสิทธิ์ใดๆ ในตัวของลูกสาวเลย

ท่านแม่นั้นคือสตรีที่เฉลียวฉลาดจริงๆ ที่คิดเผื่อเอาไว้ถึงเรื่องที่มันอาจจะเกิดขึ้นในอนาคต

“แม่พอจะมีเงินเก็บเอาไว้บ้าง น่าจะพอซื้อบ้านหลังเล็กๆ สักหลัง”

เบลล่าจูงมือท่านแม่ขึ้นรถม้า

“ข้าเตรียมบ้านเอาไว้สำหรับให้เราอยู่หลังจากนี้เอาไว้แล้วค่ะ…นับจากนี้ไปข้าจะเป็นคนทำงาน..ส่วนท่านแม่มีหน้าที่อยู่ที่คฤหาสน์เฉยๆ และไปงานเลี้ยงน้ำชาบ้างในบางครั้ง”

ฮันน่ามองหน้าลูกสาวอย่างตกใจ

“เบลล่าลูกห้ามไปทำอะไรที่มันไม่ดีเด็ดขาดนะ!!”

“วางใจเถอะค่ะท่านแม่ ข้าเพียงทำงานเป็นสายข่าวเท่านั้น นับจากนี้ไปข้าจะไม่ทำให้ท่านแม่ต้องลำบากอีกแล้ว!!”

เบลล่ายกยิ้ม เธอจัดการปัญหาทางบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้เธอก็จะต้องเริ่มทำงานให้ท่านดยุคแล้วละสิ!!