ตั้งแต่วันที่เจอเจ้าป่าผ่านมาแล้วหนึ่งอาทิตย์ บ่อยครั้งอลิเซียชอบนั่งเหม่อจนลัมบาน่าอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ถึงแบบนั้นคนเป็นพ่อก็ไม่คิดล้ำเส้นด้วยการถามถึงเรื่องที่เกิด เพราะเขาเชื่อว่าหากเมื่อไหร่ที่ลูกสาวพร้อมอยากคุย เธอจะเดินเข้ามาพูดด้วยตัวเองไม่ต้องมีใครคอยกดดัน
“วันนี้วานเซียเข้าไปดูเมอร์รินแทนเราที ที่ไร่บอกว่ามีลูกค้าอยากได้ผลไม้จำนวนมาก คนงานไม่น่าจะจัดการได้”
“ได้ ๆ ไม่ต้องเป็นห่วง วันนี้จาฟาร์หยุด เดี๋ยวพาจาฟาร์ไปด้วย”
“ฝากด้วยนะ เหมือนว่าประชาสัมพันธ์บอกมีลูกค้าอยากพาทัวร์มาพัก เราแยกตัวไม่ได้จริง ๆ”
“กังวลเกินไปแล้วนะคนกลาง ตอนเซียไม่พร้อมทำงานคนกลางยังทำให้เซียได้เลย วันนี้คนกลางมีธุระด่วน ไม่ได้ขี้เกียจจนไม่ไปเองสักหน่อย”
“เผื่อเซียจะพาจาฟาร์ไปไหนไง”
“รายนั้นเล่นในเมอร์รินได้สบาย เดี๋ยวอาจจะพาไปเล่นตรงสวนน้ำ” แลนซัสพยักหน้ารับ ถึงแบบนั้นเขาก็แอบกังวลไม่น้อย เพราะอยากจะทำตา
