หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
เจ้าป่าหายสาบสูญไปเหมือนคนไม่มีตัวตนมาก่อน รวมถึงเอรีสผู้หญิงที่เขาบอกว่ารักนักรักหนาด้วย ส่วนอลิเซียกลายเป็นคนเก็บตัวเงียบไม่ออกจากห้องนอน ไม่ค่อยทานข้าว และไม่พูดจากับใครจนทำเอาลัมบาน่าเครียดตาม ๆ กัน
“คุณท่านคะ คุณหนูบอกว่าไม่อยากทานค่ะ”
“เอาไปเก็บ แล้วก็ไปพักเถอะ” คนเป็นพ่อทำได้เพียงแค่เป็นห่วงและดูแลอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น เขาอยากช่วยลูกสาวได้มากกว่านี้ แต่เพราะมันคือเรื่องละเอียดอ่อนไม่มีใครบังคับใจใครได้ ทางเดียวที่หญิงสาวจะดีขึ้นคือการตัดเจ้าป่าออกจากใจ
“มาทำอะไรกัน?” ลัมบาน่าเอ่ยถามหลังจากเห็นลูกชายสามคนเดินเข้ามาบ้าน พร้อมกับภรรยาสาว
“พวกเราคุณกันแล้วว่าจะย้ายกลับมาอยู่บ้านที่ซื้อไว้”
“ทำไมล่ะ” จริง ๆ ให้เดาก็พอรู้คำตอบอยู่แล้ว การย้ายกลับมาไม่ได้ทำให้ใครลำบากมากนักเพราะหมู่บ้านที่บราวน์พากันซื้อคนละหลังค่อนข้างใหญ่ อีกทั้งซอยที่บราวน์อยู่ไม่มีครอบครัวอื่นเลย
