EP 05 ทำไมคนที่นายเลือกไม่ใช่ฉัน
1111 Words
สองวันต่อมา
“ไปหาเขามาอีกแล้ว?” อลิเซียเดินมาขวางหน้าเจ้าป่าไว้ หลังจากได้ยินเสียงรถที่ให้เขาเอาไว้ใช้ขับเข้ามา
“ถ้าผมบอกว่าไม่ใช่”
“นายคิดว่าฉันไม่รู้”
“คุณรู้อยู่แล้ว ผมทราบดีถึงเลือกไม่ตอบ”
“นายมีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอเจ้าป่า” คนตัวเล็กกอดอกเอ่ยถามเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ผมก็คน ต่อให้คุณมีบุญคุณแค่ไหน แต่ทุกเรื่องผมยังมีสิทธิ์ในการตัดสินใจ”
“ถ้าอยากพูดให้ฉันเจ็บปวด นายต้องฝึกให้มากกว่านี้” เจ้าป่าดุ้นลิ้นไปรอบ ๆ แก้ม เธอรู้ทันทุกสิ่งที่เขาคิดจะทำ
“ถอยด้วยครับ ผมเหนื่อย อยากไปอาบน้ำ”
“ทีออกไปหามัน นายไม่รู้จักเหนื่อยบ้าง”
“ก็เขาเป็นความสุขของผม” ดูเหมือนว่าเกาะป้องกันของอลิเซีย จะรับคำพูดนี้ไม่ไหว เธอกำหมัดแน่นมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาแข็งกร้าว
“ฉันน่าจะทำให้ความสุขของนายหายไปจากโลก นายจะได้หาความสุขใหม่ที่ดีกว่านี้”
“งั้นก็รู้ไว้ด้วย ว่าต่อให้เขาตาย คุณก็ไม่ใช่ความสุขของผมหรอก”
“เจ้าป่า ฉันถามนายจริง ๆ เถอะ นายแกล้งโง่หรือนายโง่จริง ๆ ถึงไม่รู้ว่าเขาไม่ได้รักนาย”
“แล้วคุณล่ะ แกล้งโง่หรือโง่จริง ๆ ทำไมผมพูดหลายต่อหลายครั้งก็ยังไม่ปล่อยผมไป”
“ขึ้นไปอาบน้ำเถอะ ฉันจะไปทำงาน”
“รับไม่ได้เหรอ ไหนว่าผมต้องฝึกอีกเยอะไง นี่ผมไม่ได้ฝึกเลยนะ เพราะมันออกมาความรู้สึกของผมล้วน ๆ”
“ไสหัวไป!” ร่างบางตวาดเมื่อเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา
“หึ!” เจ้าป่าส่งเสียงในลำคอก่อนเดินสวนคนตัวเล็กไป
“คุณหนูครับ”
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ผมเพิ่งมาเมื่อสักครู่” ไวฟายโกหกก็เพราะไม่อยากให้อลิเซียลำบากใจ
“มีอะไร” เธอหมุนตัวหันกลับมาถามการ์ด
“วิศวกรแจ้งว่าเกิดปัญหาหน้างานครับ”
“ไปเตรียมรถรอ ฉันจะพาเจ้าป่าไปด้วย”
“ได้ครับ” เธอเดินตามร่างหนาขึ้นมาด้านบน
“รีบอาบน้ำซะ ฉันจะพานายออกไปด้วย”
“ผมไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ หรือคุณอยากเปลี่ยนสถานที่มีอะไรกัน?” เขาถามด้วยใบหน้าเย้ยหยัน
“จริง ๆ ตอนแรกก็ไม่คิด พอนายพูดมาฉันคิดว่าดีเหมือนกัน ห้องน้ำ บนเตียง ระเบียง มันไม่ค่อยเร้าใจเท่าไหร่แล้ว ไปจอดรถเอาหน้าบ้านสามีของผู้หญิงคนนั้นดีมั้ย?” เจ้าป่าขบกรามแน่นระงับอารมณ์ร้ายของตัวเองเอาไว้
“ไปอาบน้ำ อย่าหาเรื่องให้ฉันพูดอะไรมากกว่านี้เลย เดี๋ยวนายจะตายเอาเสียก่อน”
“ก็ดี จะได้หลุดพ้นจากขุมนรกนี่” เธอถอนหายใจหลังจากเขาเข้าห้องน้ำไปแล้ว
“เฮ้อ” อลิเซียถอนหายใจและเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้เรียบร้อยกว่านี้
“ตัวไหนดีนะ” หญิงสาวมองตู้เสื้อผ้าของตัวเองด้วยความเบื่อหน่าย
“ตัวนี้แล้วกัน” เธอเลือกเดรสสีชมพูหวานมาและสวมใส่มัน
“ชุดนั้นไม่เข้ากับคุณ” แต่เมื่อใส่เสร็จกลับมีเสียงดังขึ้นด้านหลัง
“แล้วชุดไหนเหมาะ?”
“ชุดวันเกิด” เขาเดินตรงเข้าหาเธออย่าไม่รอช้า ถึงแม้ไม่ได้รักกัน แต่คนเรามีอะไรกันทุกวันย่อมมีความต้องการอยู่แล้ว
“อยาก?”
“ทำได้แค่ตอนคุณอยากหรือไง?”
“ไม่รักฉันแต่เอาฉันไม่พัก นายนี่มันย้อนแย้งจริง ๆ”
“ระบายความใคร่กับรักมันคนละเรื่อง”
“เคยมองหน้าฉันเป็นผู้หญิงของนายด้วยหรือเปล่าล่ะตอนที่กำลังใส่มันเข้ามา”
“ก็มีบางครั้ง” อลิเซียผลักไหล่ชายหนุ่มออกให้ห่างตัว
“โทษที ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์”
“โกรธหรือไง คุณถามเองมาโกรธผมทำไม?” เจ้าป่าทำหน้างง
“ไม่ได้โกรธ แต่ไม่อยากเอานายวันนี้ เบื่อ สงสัยควรต้องหาคนอื่นมาคั่นบ้างสักหน่อย”
“ถ้าคุณคิดจะมั่วกับคนอื่น ก็อย่าเอาผมเข้าไปเกี่ยวด้วย ผมไม่อยากติดโรค”
“นายมีสิทธิ์สั่งฉันหรือไง อยากเป็นมากไม่ใช่เหรอผู้ชายระบายกาม ให้เป็นก็ได้แต่จำไว้ว่าสถานะอย่างนายเรียกร้องอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”
“งั้นต่อไปคุณกับผมก็ไม่ต้องมีอะไรกัน”
“นายอดทนไหวแน่เหรอเจ้าป่า เพราะขนาดแค่เจอหน้ากัน นอนด้วยกัน หายใจร่วมห้องกัน มีวันไหนบ้างที่นายไม่ทำมันน่ะ” เธอกดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ถ้าอยากทำ ก็ทำมันกับผม คุณไม่อยากได้ท่าเดิมก็แค่เอ่ยออกมา”
“นี่ถ้าไม่รู้ว่านายหลงผู้หญิงคนนั้นหัวปักหัวปลำ ฉันคิดว่านายหวงฉันแล้วนะเนี้ย”
“อย่าฝันเลยคุณอลิเซีย ผมแค่ไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร” เขาพูดจบแล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้าของตัวเองทันที
“สรุปแล้วชุดนี้ไม่เข้า แล้วชุดไหนเข้า?”
“ผมตอบไปแล้ว”
“เจ้าป่า ฉันจะออกไปคุยงาน นายอย่ากวนได้มั้ย” ร่างบางเริ่มหงุดหงิด ถามดี ๆ แต่เขาดันหาเรื่องให้เธออารมณ์เสียซะงั้น
“ผมเรียนทนาย ไม่ได้เรียนออแกไนซ์”
“น่ารำคาญ”
“ก็ปล่อยผมไปสิ”
“เลิกพูดคำนี้สักที ต้องให้ฉันทำให้ขานายพิการเดินไม่ได้มั้ย ความคิดเฮงซวยนี่ถึงจะหายไปจากหัวนายสักที”
“คุณคิดจะทำขนาดนั้นเพื่อให้ผมอยู่ด้วย?”
“ลืมหรือไงว่าฉันมันโรคจิต”
“ผู้หญิงแบบคุณ สวยแค่รูปจริง ๆ”
“ผู้หญิงที่นายรักก็ไม่ต่างกันหรอก สวยแต่รูป มีผัวแล้วแต่ยังหน้าด้านให้นายไปหา”
“อย่าพูดถึงเขาแบบนั้น”
“ฉันรักนายน้อยกว่าเขาตรงไหน ทำไมนายถึงเลือกรักเธอมากกว่าแม่ของลูกอย่างฉัน?” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด แต่ในตอนนี้สมองของเจ้าป่าขาวโพลนไปหมดเมื่อได้ยินคำว่าแม่ของลูกที่หลุดจากปากคนตรงหน้า
“นี่คุณ….”
“ฉันก็แค่แสดง นายไม่ต้องกังวลไป ฉันรู้นายไม่อยากมีลูกกับฉันหรอก”
“รู้ตัวเอาไว้ก็ดี เพราะต่อให้คุณท้อง ไม่รักก็คือไม่รัก”
“อืม ฉันจะจำเอาไว้”
- Writer
