โรงพยาบาล
ปรางนรินมาเคาะประตูห้องของปรานนท์แต่เขาไม่ออกมาเปิดประตูสักที จึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปเองเพราะห้องเขาไม่ได้ล็อก และสิ่งที่ทำให้เธออึ้งไปก็คือปรานนท์นอนซมเพราะพิษไข้อยู่บนเตียงคนเดียว ปรางนรินจึงโทรให้พนักงานขึ้นมาช่วยแบกเขาไปที่รถเพื่อพาเขามาส่งโรงพยาบาล
“คนไข้มีไข้กลับมาอีกเนื่องจากพักผ่อนน้อยครับเลยทำให้ร่างกายทรุดลง ผมให้น้ำเกลือเพิ่มไปแล้ว นอนโรงพยาบาลสัก 2 คืนก็กลับบ้านได้แล้วครับ..”
“ขอบคุณนะคะคุณหมอ..”
คุณหมอบอกอาการของปรานนท์แล้วก็เดินไป ปรางนรินหันมามองเขาที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงอย่างสงสัย
“พักผ่อนน้อยหรอ..เมื่อคืนนี้ฉันก็เห็นนายเอาแต่นอนทั้งวัน..แล้วทำไมอยู่ดีๆคุณหมอถึงบอกว่านายพักผ่อนน้อย..”
เธอพูดกับตัวเองด้วยความสงสัยที่รู้ว่าไข้ของปรานนท์กำเริบอีกเพราะเขาพักผ่อนไม่เพียงพอ
เธอนั่งเฝ้าเขารอจนเขาฟื้น
“คุณ..”
“ฟื้นแล้วหรอ..?”
เขาลืมตาตื่นขึ้นมาก็สงสัยว่
