"พุดดิ้ง"
ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นพุดดิ้งร่างกายเลือนรางหายไปในอากาศ พุดดิ้งยื่นมือมาตรงหน้าผม ผมยื่นมือไปหมายจะจับมือเธอไว้
"พะ...พี่ติว..เตอร์ "
"พุดดิ้ง"
ผมยื่มมือไปจับมือเธอไว้แน่นแต่ไม่ทันร่างกายของเธอหายไปในอากาศ ผมช็อคไปก่อนจะได้สติหยิบโทรศัพท์มาแนบหู
"ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล S ห้องไหนชั้นไหนครับ"
(ห้อง ICU ชั้น15 จ๊ะ ฮึกๆๆ)
"ผมจะไปเดี๋ยวนี้"
ผมกดวางแล้วไม่ลืมที่จะหยิบสร้อยติดตัวไปด้วย ผมวิ่งลงไปข้างล่างด้วยอารมณ์ที่ร้อนรนใจสุดๆ
"เห้ยลูกชายจะไปไหน"
"พ่อครับผมรีบ ไว้จะมาเล่าให้ฟัง"
ผมพูดจบก็วิ่งขับรถออกไปทันที ผมเหยียบคันเร่งจนมิดจิตใจผมตอนนี้แทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มันร้อนรนกลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะไปไม่ทัน กลัวเหลือเกินว่าพุดดิ้งจะเป็นอะไรไป
"รอพี่ก่อนนะพุดดิ้ง รอพี่"
ผมเหยียบคันเร่งร้อยกว่าเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว ผมใช้เวลาขับมาถึงโรงพยาบาลในเวลาแค่ สิบห
