สายลมพัดโชยเอื่อย ใบไม้ต่างพากันพลิ้วไหวตามกระแสลม องค์ชายสิบเดินออกมายืนมองเหม่อไปไกลสุดลูกหูลูกตาจากริมแม่น้ำหวงเหออันแสนกว้างใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากบริเวณฐานทัพนัก
องค์ชายสิบเผลอคะนึงถึงใบหน้าอันงามงดและดวงตาคู่สวยของเสวี่ยอี้อย่างมิอาจหยุดยั้งได้ การปรากฏตัวของเสวี่ยอี้ทำให้เขาเผลอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกมาแต่เพียงผู้เดียวอยู่หลายครั้ง จนทำให้บางครั้ง "หลีเหว่ย" องครักษ์คนสนิทขององค์ชายสิบรู้สึกสงสัยกับท่าทางและอากัปกิริยาที่เปลี่ยนแปลงไปขององค์ชายสิบ ซึ่งครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน
" ท่านแม่ทัพ! " หลีเหว่ยเอ่ยเรียกทักขึ้นหลังจากที่ตนยืนจ้องมองอยู่สักพักด้วยความรู้สึกประหลาดใจ
องค์ชายสิบยังคงเหม่อลอย ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดใดต่อหลีเหว่ยเลยแม้แต่น้อย
" ท่านแม่ทัพได้ยินกระหม่อมหรือไม่" หลีเหว่ยเอ่ยเสียงดังขึ้นเพื่อให้องค์ชายสิบรู้ตัว
"เช่นนั้น...กระหม่อมจะไปเรียกหมอมาตรวจนะพ่ะย่ะค่ะ"
องค์ชายสิบห
