“ป้าเอาข้าวต้มมาให้ค่ะ” เสียงของป้าแม่บ้านดังขึ้นขัดจังหวะตอนที่เรากำลังสบตากันอยู่ฉันรีบละสายตาจากใครไปมองที่ป้าแล้วรับถ้วยข้าวต้มที่ท่านยกมาให้ไปวางไว้บนเตี้ยเล็กๆที่อยู่ติดกับเตียงที่มีโต๊ะ
“ทานด้วยนะ” ฉันวางมันไว้ตรงนั้นแล้วบอกกับไคก่อนจะมองไปที่ป้าแม่บ้านซึ่งท่านกำลังจะเดินออกไปจากประตูจึงหันไปบอกกับเขาอีกครั้ง “ออกไปแล้วนะ”
เขาไม่ตอบอะไรแล้วปรายตามองข้าวต้มที่วางอยู่ตรงนั้นก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอมันเป็นท่าทางที่ฉันอยากจะหัวเราะออกมาเพราะเขาดูเหมือนเด็กที่หิวข้าวตอนเลิกโรงเรียน
ฉันเดินออกมาจากห้องนอนของเขาแล้วจึงหันหลังกลับไปแอบตรงประตูเพราะอยากรู้ว่าเค้าจะทานมันหรือเปล่า
ไคค่อยๆเอามือไปจับช้อน แต่ตอนที่เขากำลังจะตักข้าวขึ้นมานั้นเขาก็ทำช้อนร่วงลงพื้นเหมือนกับว่าไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยกมันขึ้นมาจนข้าวตกกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด
ภาพนั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบตกลงไปบนพื้นเช่นเด
