ห้าวันแล้วนะที่ไม่ได้เจอไค หลังจากคืนนั้นเขาก็ไม่ได้โทรหาอีกเลยเพราะได้ยินจากพี่แคทว่าโทรศัพท์ของเขาน่าจะแบตหมด แต่ไม่มีใครเอาไปให้เพราะถูกพ่อสั่งเอาไว้
บางทีฉันก็คิดว่ามันโหดร้ายเกินไปกับเขาแต่พี่แคทบอกกับฉันว่าเขาเป็นคนหัวรั้น ถ้าเป็นคนอื่นคงสำนึกผิดไปแล้วแต่ไคยังคิดไม่ได้แล้วยังขู่ฉันไม่เลิก ไหนจะอาละวาดทุกคนที่ทำกับเขาแบบนั้นอีก
“เหม่ออะไรของแกยัยดรีม” เสียงของธัญญ่าดังขึ้นมาในโสตประสาทของฉันทำให้ต้องกรอกตาไปมองมันที่จ้องฉันอยู่
ตอนนี้เรากำลังอ่านหนังสืออยู่ใต้ตึกเรียนของคณะบริหาร ธัญญ่าเองก็มาอ่านด้วยเพราะอีกสองอาทิตย์ก็จะมีสอบแล้วก่อนที่ปิดเทอมใหญ่
“ก็คิดเรื่องสอบไง” ฉันตอบปัดๆแล้วก้มดูพวกเอกสารความรู้บนโต๊ะเพราะยัยเพื่อนสนิทกำลังจับผิดฉันอยู่
“แล้วสรุปแกกับพี่คนนั้นยังไงกัน” ธัญญ่ากอดอกถามฉันที่กำลังคิดว่าจะเลิกคิดถึงเรื่องนี้ แต่มันก็ยังหาเรื่องให้วกกลับไปที่เดิม
“ยังไงคืออะไ
