พอขึ้นมาถึงห้องเป้าหมาย เขาก็พบว่าดาหวันนั่งร้องไห้อยู่ที่มุมห้อง
น้ำตาของดาหวันมีผลรุนแรงต่อความรู้สึกของเขาเหลือเกิน
“หวัน...”
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมอง และเมื่อเห็นว่าเป็นเขา หล่อนก็รีบลุกขึ้นยืน และถอยหลังหนีทันที
“ออกไปนะ อย่ามายุ่งกับหวัน”
“พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น พี่รักหวันนะครับ”
หล่อนมองเขาน้ำตาท่วมใบหน้า กลีบปากอิ่มสั่นระริก และก็ขับไล่ตลอดเวลา
“หวันไม่รู้จักคุณ ออกไป”
“พี่คือคนรักของหวัน”
“ไม่... ไม่ใช่” หล่อนส่ายหน้าไปมาจนเส้นผมที่รวบเอาไว้กลางศีรษะแทบจะกระจายหลุดจากเน็ตสีดำ
“คนรักของหวันชื่อสมชาย และเขาก็ตายไปแล้ว เขาตายไปแล้ว...”
“พี่นี่ไงสมชาย”
“ไม่ใช่ คุณคือราเชน... เจ้าของโรงแรมสกุลราช ผู้ชายใจร้ายต่างหาก”
ชายหนุ่มเดินต้อนเข้าไปหา ก่อนจะรวบร่างอรชรเอาไว้ได้ในที่สุด
“ปล่อยนะ อย่ามาแตะต้องตัวหวัน ปล่อยสิ!”
“ไม่ปล่อย จนกว่าเราจะพูดกันรู้เรื่อง”
“หวันไม่มีอะไรจะพู
