ตอนที่ 9
894 Words
“นี่เจ้านายพี่ยังไม่เอารถคืนอีกเหรอคะ”
หล่อนเอ่ยถามเขาในเย็นวันหนึ่ง ขณะนั่งรับประทานอาหารค้ำด้วยกันภายในห้องสรรพสินค้าใหญ่
คนที่กำลังเอาตะเกียบคีบซูซิชิ้นโตเพื่อจะใส่ปากชะงักมือเล็กน้อย ก่อนที่จะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเช่นทุกครั้ง
“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าในโลกนี้จะมีเจ้านายใจดีใจกว้างแบบเจ้านายของพี่ด้วย” หล่อนยิ้มหวาน และก็ยินดีกับความโชคดีของแฟนหนุ่มสุดหล่อ
“ก็... คงประมาณนั้นแหละครับ” ราเชนรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อย เมื่อต้องโกหก เขาจึงพยายามที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยเสมอ เมื่อดาหวันถามถึงเรื่องนี้
“ซูซิอร่อยไหมครับ”
หญิงสาวหลุบตาลงมองซูซิในจานของตนเอง ที่พร่องไปเพียงแค่สองชิ้นเท่านั้น ก่อนจะยิ้มหน้าเจือนให้กับผู้ชายที่ชวนมากิน
“รสชาติแปลกๆ น่ะค่ะพี่สมชาย หวันคงลิ้นไม่ถึง”
“งั้นครั้งหน้าพี่จะไม่ชวนหวันมากินอาหารในห้างแล้ว เราไปกินข้างทางเหมือนเดิมเนอะ”
“ไม่เอาค่ะพี่สมชาย เราก็ผลัดๆ กันก็ได้ค่ะ กินอาหารที่หวันชอบบ้าง แล้วก็ที่พี่ชอบบ้าง” หล่อนฉีกยิ้มหวานให้กับผู้ชายตรงหน้า
“แต่พี่ไม่สบายใจเลยที่เห็นหวันกินน้อยแบบนี้”
สีหน้าที่มีความเคร่งเครียดขึ้นของแฟนหนุ่ม ทำให้ดาหวันต้องรีบแก้ไขสถานการณ์ หล่อนไม่ต้องการให้เขาไม่สบายใจเช่นกัน
“หวันกินได้ค่ะ นี่ไงคะ”
แล้วหล่อนก็คีบซูซิชิ้นโตใส่ปาก และเคี้ยวตุ้ยๆ แถมยังยิ้มกว้างอีกต่างหาก
ราเชนมองรอยยิ้มของดาหวันด้วยความพอใจ รอยยิ้มของหล่อนน่ารักเสมอ และเขาก็ไม่มีทางเบื่อรอยยิ้มของหล่อน
“ระวังติดคอนะหวัน”
เขาพูดยังไม่ทันขาดคำคนที่คีบซูซิใส่ปากหลายคำติดก็สำลักออกมา ตาเหลือก จนราเชนตกใจ รีบละล่ำละลักถามอย่างเป็นห่วง และก็รีบส่งแก้วน้ำให้
“หวัน... หวันเป็นอะไรครับ”
ดาหวันน้ำตาไหลเพราะสำลัก แต่พอควบคุมได้แล้วก็ฉีกยิ้มอายๆ ออกมา
“หวันกลืนเร็วไปน่ะค่ะก็เลย...สำลัก...”
ราเชนส่ายหน้าไปมา และก็อดตำหนิด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“หวันอย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะครับ รู้ไหมว่าถ้าหวันเป็นอะไรไป พี่จะอยู่ยังไง”
ดาหวันที่ยิ้มอยู่เมื่อครู่นี้น้ำตาร่วงทันที มองผู้ชายตรงหน้าด้วยความซาบซึ้งใจ
“หวันไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะว่า หวันจะมีแฟนที่ดี ที่น่ารักอย่างพี่สมชาย...”
หญิงสาวยื่นมือออกมากุมมือใหญ่ที่วางบนโต๊ะเอาไว้ มองเขาด้วยความรักหมดหัวใจ
“หวันรักพี่สมชายนะคะ”
“พี่ก็รักหวันครับ”
ราเชนเอามืออีกข้างที่เป็นอิสระอยู่วางทาบทับหลังมือขาวสะอาดของคนที่ตัวเล็กกว่า
“และจำเอาไว้นะครับ ไม่ว่าวันข้างหน้าพี่จะเป็นใคร หรือมีอะไรเกิดขึ้น หัวใจของพี่ก็เป็นของหวัน หวันคือผู้หญิงคนเดียวที่พี่รักและจะแต่งงานด้วย”
“พี่สมชายอ่ะ พูดหวานแบบนี้กลางร้านอาหารเลยเหรอคะ หวันจะร้องไห้โฮแล้วนะ” หล่อนหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา หัวใจฟูฟ่องแน่นอก
ตั้งแต่เขาปรากฏกายขึ้นตรงหน้า และก้าวเข้ามาในชีวิตในฐานะคนรัก ชีวิตของหล่อนก็ไม่เคยพบเจอกับมรสุมอะไรอีกเลย นอกจากมรสุมแห่งความสุข
หล่อนอยากให้ความสุขมันอยู่กับหล่อนไปแบบนี้นานๆ และก็อยากมีเขาแบบนี้ไปชั่วชีวิต
“ถ้าหวันอยากร้องไห้ ก็ร้องเลยครับ พี่จะเป็นคนคอยซับน้ำตาให้เอง”
“พี่สมชายบ้า... มีอย่างที่ไหนมายุให้หวันร้องไห้ อายคนอื่นเขาค่ะ”
“อะไรที่หวันทำแล้วมีความสุข พี่ก็จะไม่ขัดข้องครับ เพราะพี่รักหวันมาก”
“พี่เชน...”
หล่อนกำลังอินอยู่กับความสุขที่ชายคนรักมอบให้ แต่พริบตาเดียวมันก็เกิดเครื่องหมายคำถามขึ้นภายในใจ เมื่อจู่ๆ มีผู้หญิงวัยเดียวกับหล่อน แถมยังหน้าตาสะสวย แต่งเนื้อแต่งตัวดีมากๆ เดินเข้ามาทักทายผู้ชายของหล่อน
“...”
หล่อนสังเกตใบหน้าของคนรักมีความตกใจ เขาหันมามองหน้าหล่อน สลับกับหน้าของผู้หญิงคนนั้น
ดาหวันเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล ความสงสัยในตัวของชายคนรักที่พยายามทำเป็นมองข้ามไป มันเริ่มกลับมากวนใจอีกครั้ง
“น้องเมย์...”
หล่อนได้ยินเขาเรียกชื่อผู้หญิงที่มาหยุดข้างโต๊ะว่าน้องเมย์ แสดงว่าเขาสองคนต้องรู้จักกัน! แต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเรียกพี่สมชายของหล่อนว่าพี่เชนล่ะ
มันอะไรกันแน่?
“พี่สมชาย...” หล่อนทนเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหว จึงจะเอ่ยถามเขา แต่ก็ถูกแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบเสียก่อน
“หวัน เดี๋ยวพี่มานะครับ”
หล่อนยังไม่ทันอ้าปากตอบรับหรือปฏิเสธ หล่อนก็ได้ยินพี่สมชาย พูดกับผู้หญิงนั้น
“เมย์ไปคุยกับพี่ข้างนอกครับ”
พี่สมชายลุกขึ้นเดินออกไปจากโต๊ะอาหารแล้ว โดยมีผู้หญิงคนนั้นเดินตามออกไป ในขณะที่หล่อนมองตามไปด้วยความสงสัยเหลือเกิน
- Writer
