ตอนที่ 5
1209 Words
“ไม่จริง! พี่ไม่เชื่อว่าหวันมีแฟนแล้วหรอก”
พิพัฒน์ไม่ยอมรับง่ายๆ จนสิรินเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
“แล้วพี่พัฒน์จะไปยุ่งเรื่องของหวันทำไม มันจะมีแฟนหรือไม่มีแฟนก็ช่างดิ หรือว่าจริงๆ แล้ว พี่สนใจหวัน”
“ปะ เปล่านะ เปล่า”
พิพัฒน์ปฏิเสธเสียงดัง จากนั้นก็จ้องหน้าราเชน และเดินออกไปอย่างหัวเสีย
“พี่พัฒน์รอก่อนสิ”
สิรินตะโกนเรียกพิพัฒน์ดังลั่น แต่เมื่อเห็นไม่หยุดก็จะรีบเดินตามไป ซึ่งก่อนไปก็อดที่จะมองราเชนกับดาหวันอย่างเหลือเชื่ออีกครั้งไม่ได้
“เฮ้อออ...”
หลังจากสองคนนั้นจากไป ดาหวันก็ถอนใจยาวเหยียดอย่างโล่งอก จากนั้นก็ช้อนตาขึ้นมองผู้ชายข้างตัวด้วยความซาบซึ้งใจ
“พี่สมชายมาทันเวลาพอดี ไม่อย่างนั้นหวันคงต้องแย่แน่ๆ เลย”
ชายหนุ่มหรี่ตาแคบมองดาหวัน ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจ
“ผู้ชายคนนั้นทำไม่ดีกับหวันบ่อยไหมครับ”
“ก็... น่าจะเป็นสิบครั้งแล้วล่ะค่ะ”
กรามกระด้างของราเชนขบกันแน่นจนเป็นสันนูนเป่ง นัยน์ตาก็มีกองเพลิง
“คงเอาไว้ไม่ได้แล้ว”
“พี่สมชายพูดว่าอะไรนะคะ หวันได้ยินไม่ชัด”
ราเชนรู้ตัวว่าคิดนอกใจ ก็รีบแก้ตัว
“อ๋อ พี่บอกว่าหวันทนได้ยังไง”
ดาหวันยิ้มเศร้าๆ ขณะก้าวเดินออกไปจากห้องล็อกเกอร์ โดยมีราเชนเดินขนาบข้างไป
“ก็หวันไม่มีทางเลือกนี่คะ”
“อีกไม่นานหวันจะไม่ต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ เชื่อพี่สิ”
ดาหวันรู้ว่าสมชายแค่ปลอบใจ คงอยากให้หล่อนหายเศร้านั่นแหละ
“พี่สมชายเลิกงานแล้วเหรอคะ”
“ครับ”
“แล้วบ้านพี่สมชายอยู่ไหนเหรอคะ”
คำถามอยากรู้ของดาหวัน ทำให้ราเชนต้องนึกหาคำตอบอยู่พักใหญ่
“ก็... แถวย่านๆ เมืองน่ะครับ”
“อ๋อ”
ดาหวันพยักหน้ารับ ขณะเดินออกไปยังนอกตัวโรงแรม ผู้คนมากมายเดินกวักไกวสวนกันไปมา คงเป็นเพราะช่วงนี้เป็นช่วงไฮ ซีซั่น ทำให้แขกมาพักที่โรงแรมเยอะกว่าทุกช่วงที่ผ่านมา
“แล้วนี่หวันกลับยังไงครับ”
“หวันกลับรถเมล์ค่ะ”
“งั้นพี่ไปส่ง”
ดาหวันหยุดเดิน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูดมีน้ำใจ
“ขอบคุณนะคะพี่สมชาย แต่หวันไม่รบกวนดีกว่าค่ะ หวันเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก พี่ยินดี”
“แต่ว่า...”
“นะครับ ให้พี่ไปส่งหวันสักครั้งก็ยังดี”
ไม่รู้ว่าทำไม หล่อนถึงได้ใจแข็งกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้อีกแล้ว
“ก็ได้ค่ะ”
รอยยิ้มพึงพอใจระบายบนใบหน้าของราเชน
“งั้นไปที่รถกันเถอะ”
ดาหวันพยักหน้ารับ และเดินตามผู้ชายใจดีไปยังลานจอดรถ ก่อนจะต้องแปลกใจ เมื่อชายหนุ่มไม่ได้ตรงไปยังส่วนที่เป็นที่จอดรถจักรยานยนต์ แต่เดินตรงไปยังสถานที่จอดรถยนต์แทน
“หวันนึกว่าพี่สมชายขับมอเตอร์ไซค์มาเสียอีก”
ราเชนอมยิ้มบางๆ
“รถเจ้านายน่ะ ท่านให้พี่เอามาใช้ชั่วคราว”
“เจ้านาย?”
“ก็คุณราเชนลูกชายเจ้าของโรงแรมไงล่ะ ท่านใจดีมากนะหวัน”
ดาหวันผงกศีรษะรับฟังหงึกๆ แต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่
“นี่แสดงว่าพี่สมชายรู้จักกับเจ้านายเป็นการส่วนตัวใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ เจอกันบ่อยๆ”
“พี่สมชายโชคดีจังนะคะที่ได้เจอเจ้านาย หวันนี่ทำงานมาจะห้าปีแล้ว ยังไม่เคยเห็นหน้าเจ้านายใกล้ๆ เลย เห็นแต่ไกลๆ มองไม่ชัด”
“อีกไม่นาน หวันจะได้เห็นคุณราเชนใกล้ๆ ชนิดติดเตียง อ้อ... พี่หมายถึงติดจอเลยทีเดียว”
ดาหวันคิดว่าสมชายพูดเล่น ก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก หล่อนก้าวขึ้นรถ และชายหนุ่มก็ปิดประตูให้อย่างนุ่มนวล จากนั้นเขาก็ก้าวขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัยรถ
“ทำไมหน้าซีดนักล่ะหวัน จะเป็นลมหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกค่ะ หวันก็แค่... รู้สึกตื่นเต้นที่ได้นั่งรถราคาแพงน่ะค่ะ”
ราเชนหัวเราะร่วนให้กับความไร้เดียงสาที่ดาหวันแสดงออกมา
“หวันกลัวว่าจะทำรถของเจ้านายพี่สมชายเปื้อนจังเลยค่ะ”
“แค่นั่ง ไม่เปื้อนง่ายๆ หรอกครับ”
แม้คำพูดของเขาจะทำให้หล่อนรู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง แต่กระนั้นก็ยังรู้สึกประหม่าอยู่ดี ยิ่งเขาเอียงหน้ามาใกล้ๆ ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก
“พี่... สมชายจะทำอะไรคะ”
หล่อนนั่งตัวแข็งทื่อ มองเขาอย่างตกใจ
ราเชนอมยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะเอามือดึงสายเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้กับดาหวัน
“คาดเบลล์ให้หวันยังไงล่ะครับ”
“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ”
ชายหนุ่มกวาดตามองดวงหน้าหวานของดาหวันอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะดึงตัวกลับไปที่เดิม
“หวันพักอยู่กับใครหรือครับ”
เมื่อรถคันงามแล่นขึ้นมาบนถนน เขาก็เอ่ยถามอย่างอยากรู้
“หวันอยู่คนเดียวค่ะ แม่กับน้องๆ อยู่ที่นครสวรรค์”
“แล้วไม่กลัวหรือครับ ผู้คนสมัยนี้ใจดำใจร้ายกันขึ้นมาก”
“กลัวสิคะ แรกๆ นะ หวันนอนไม่หลับเลยค่ะ ต้องคอยมองประตูห้องทุกนาที กลัวใครจะพังเข้ามาทำร้าย”
“พูดแบบนี้ แสดงว่าตอนนี้ไม่กลัวแล้วหรือครับ”
“ก็ยังกลัวอยู่ค่ะพี่สมชาย แต่มันมีความเคยชินเข้ามารวมอยู่ด้วย ทำให้นอนหลับได้มากขึ้น”
เขาละสายตาจากถนนที่คลาคล่ำไปด้วยยานพาหนะมามองหล่อน
“ย้ายที่อยู่เถอะ พี่มีที่ที่ปลอดภัยให้หวันอยู่”
หญิงสาวฟังแล้วก็หัวเราะออกมา เพราะคิดว่าเขาพูดเล่นอีกแล้ว
“พี่สมชายขยันทำให้หวันหัวเราะจังเลยนะคะ”
“พี่พูดจริงๆ ครับ ไม่ได้ล้อเล่น”
รอยยิ้มบนใบหน้าหวานจางหายไป ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแปลกใจ
“เราเพิ่งรู้จักกันเองค่ะ อย่าใจดีกับหวันนักเลย เดี๋ยว
หวันเคยตัวนะคะ”
“เรื่องความปลอดภัยของหวัน พี่ว่ามันจำเป็นต้องแก้ไขนะครับ เชื่อพี่เถอะ ย้ายที่พัก ส่วนที่ใหม่เดี๋ยวพี่เป็นคนจัดหาให้เอง”
“หวัน... ขอคิดดูก่อนได้ไหมคะ”
ดาหวันไม่อยากรบกวนสมชาย เพราะหล่อนกับเขาเพิ่งรู้จักกันเอง
“พรุ่งนี้ให้คำตอบพี่นะครับ”
“เร็วไปค่ะ”
“ไม่เร็วหรอกครับ พี่เป็นห่วงหวันจริงๆ นะ”
น้ำเสียงของเขาอบอุ่นและเต็มไปด้วยความห่วงใย จนหล่อนลืมไปเลยว่าเขากับตนเองเพิ่งรู้จักกัน
เพราะอะไรนะ...
ทำไมถึงได้ไว้ใจผู้ชายคนนี้นัก...
ดาหวันพยายามหาคำตอบให้กับตัวเอง แต่ก็ไม่อาจจะหาได้
“ขอบคุณค่ะ แล้วพรุ่งนี้หวันจะมาให้คำตอบพี่สมชายนะคะ”
“พี่จะรอครับ”
ดาหวันมองเสี้ยวหน้าคมสันของผู้ชายที่กำลังขับรถด้วยความซาบซึ้งใจ
อย่างน้อยๆ บนเส้นทางชีวิตที่เต็มไปด้วยขวากหนามของหล่อน ก็มีกลีบกุหลาบของผู้ชายคนนี้โรยบนทางเดินอยู่บ้าง แม้จะแค่ไม่กี่กลีบก็ตาม
“พี่หิวข้าว เราแวะกินข้าวกันก่อนนะครับ”
“ค่ะ พี่สมชาย”
- Writer
