ตอนที่ 3
1074 Words
หยาดน้ำตาเออคลอเบ้าตาของดาหวัน แต่ก็รีบกะพริบไล่มันจนแห้ง
“ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นคนดีค่ะ ฉันไม่เคยคิดร้าย หรือทำร้ายใคร แต่คนอื่นคิดว่าฉันเป็นคนไม่ดี กล่าวหาว่าฉันจะแย่งสามีของพวกเขา”
“คุณไม่ได้ทำก็ไม่ต้องกลัวอะไรนี่ครับ เรารู้อยู่แก่ใจ ดังนั้นไม่ต้องแคร์คำพูดคนอื่น”
“ฉันก็พยายามทำแบบนั้นอยู่ค่ะ แต่บางครั้งก็อดที่จะเสียใจ และร้องไห้ไม่ได้ ก็เหมือนกับเมื่อกี้นี่ไงคะ ฉันร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย”
หล่อนแกล้งหัวเราะ แต่มันเป็นการหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
“วันหน้าถ้าอยากจะร้องไห้อีก ให้คิดถึงผมนะ ผมจะมานั่งเป็นเพื่อน”
หล่อนช้อนตามองคนพูดด้วยความประหลาดใจ และก็อดที่จะระแวงไม่ได้
“คุณ... คงไม่ได้หวังอะไรจากฉันใช่ไหมคะ”
“เอาจริงๆ นะ ผมชอบคุณ ผมก็เลยอยากช่วยแบ่งเบาความทุกข์ของคุณ”
“ชะ... ชอบฉันเหรอคะ”
ดาหวันเบิกตากว้าง เผยอปากค้าง ด้วยความตื่นตระหนก เพราะมันเหลือเชื่อนัก
“ครับ”
“ตะ... แต่เราเพิ่งคุยกันครั้งนี้เป็นครั้งแรกนะคะ”
“สำหรับคุณอาจจะเห็นผมเป็นครั้งแรก แต่ผมแอบมองคุณมาหลายปีแล้ว ดังนั้น... ผมจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้สึกดีๆ กับคุณ... จริงไหมครับ”
“เอ่อ...”
ดาหวันยังคงมึนงง เมื่อถูกผู้ชายสุดหล่อตรงหน้าขายขนมจีบใส่ดื้อๆ
“คุณ... จะต้องแอบเมียมาจีบฉันแน่เลย ฉัน... ฉันไม่ชอบแย่งของใครนะ”
เขาส่งรอยยิ้มทรงเสน่ห์มาให้ ก่อนจะยืนยันเสียงหนักแน่น
“ตอนนี้ผมยังไม่มีใครครับ”
“ฉัน... เชื่อคุณได้เหรอคะ”
“ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายครับ”
ไม่รู้ว่าทำไม หล่อนถึงได้หลงเชื่อคารมของผู้ชายตรงหน้าง่ายดายแบบนี้
“เอ่อ... แล้วคุณจะไม่บอกชื่อฉันหน่อยเหรอคะ ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
หล่อนเห็นเขาล้วงกระดาษแผ่นเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกง และดึงปากกาที่เสียบเอาไว้ภายในเสื้อสูทสีเข้มออกมาเขียนอะไรสักอย่าง จากนั้นก็ยื่นมาให้หล่อน
“ชื่อผม และเบอร์โทรครับ”
หล่อนยื่นมือออกไปรับขึ้นมาจ้องมองด้วยความมึนงงไม่น้อย
“สมชาย...? นี่คุณชื่อสมชายเหรอคะ”
“ตามนั้นครับ”
ดาหวันอมยิ้มหวาน พลางพูดแซว
“ชื่อเหมือนนักร้องคนโปรดยุค 90 ของฉันเลยค่ะ”
เขาไม่ได้ตอบ แต่หัวเราะออกมา
“เอ่อ... แล้วคุณรู้จักชื่อฉันแล้วใช่ไหมคะ”
“แน่นอนครับ คุณดาหวัน”
ดาหวันยิ้มอายๆ
“เรียกว่าหวันเฉยๆ ก็ได้ค่ะ”
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับคุณหวัน”
เขายิ้มตลอดเวลา ยามที่สนทนาอยู่กับหล่อน และรอยยิ้มทรงเสน่ห์นี้ก็ทำให้หัวใจของหล่อนเต้นแรงระรัวจนแทบทะลุออกมาจากทรวงอก
“เอ่อ... หมดเวลาเบรกแล้ว หวันขอไปทำงานต่อกันนะคะ”
“เดี๋ยวสิครับ”
หล่อนกำลังจะก้าวเดินจากไป แต่เขาเรียกเอาไว้เสียงก่อน
“ผมมีทางออกที่ดีสำหรับคุณหวันครับ”
“ทาง... ทางออกอะไรเหรอคะ”
เขาก้าวเข้ามาประชิดตัวมากขึ้น และนั่นก็ทำให้หล่อนรู้ว่าเขาตัวสูงเหลือเกิน
ใบหน้าหล่อจัดโน้มต่ำลงมาหา ดวงตาของเขาคล้ายกับมีเวทมนตร์ หล่อนเหมือนถูกสะกดให้ลุ่มหลงไม่มีผิด
“บอกกับทุกคนว่าคุณมีแฟนแล้ว”
“คะ?”
“มันจะช่วยให้คุณรอดพ้นจากข้อกล่าวหาของเพื่อนร่วมงานพวกนั้น”
“ตะ... แต่ฉันยังไม่มีแฟน...”
“ก็ผมไงครับ”
หล่อนช็อกไปเล็กน้อย พวงแก้มนวลสองข้างมีสีระเรื่อขึ้นชัดเจน
“เรา... ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยนะคะ”
“ผมน่ะพร้อมเต็มที่แล้ว ที่จะเป็นแฟนของคุณ ติดอยู่แต่คุณนั่นแหละที่ยังไม่พร้อม”
เขาพูดดักคอจนหล่อนไปไม่เป็น
“ก็เรา... เพิ่งคุยกันเองนี่คะ”
เขาอมยิ้มบางๆ มองหล่อนไม่วางตา
“งั้นตอนนี้ก็เป็นแฟนหลอกๆ ก่อนก็ได้ครับ เอาไว้คุณหวันมีใจให้ผมก่อน แล้วเราค่อยเป็นแฟนกันจริงๆ”
“แบบนี้ก็ได้เหรอคะ”
“ได้สิครับ”
หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาจะต้องโน้มหน้าลงมาใกล้แบบนี้ด้วย มันใกล้มากกว่าเดิม จนหัวใจของหล่อนแทบจะกระดอนออกมานอกอกจนอยู่แล้ว
“ก็... ก็ได้ค่ะ”
สองเท้ารีบก้าวไปด้านหลัง แต่คงเพราะความรีบร้อน ทำให้หล่อนสะดุดกับก้อนหิน เกือบจะล้มคว่ำไปด้านหลังอยู่แล้ว แต่มือใหญ่รวบเอวคอดเอาไว้ได้ทัน
“อุ๊ยยย...”
“ระวังครับ”
ร่างของหล่อนเซถลาเข้ามาปะทะกับเรือนกายกำยำของผู้ชายที่บอกว่าตนเองชื่อสมชายเต็มแรง จนรู้สึกว่ามีไฟลุกพรึ่บอยู่ภายในกาย
“เอ่อ...”
หล่อนหน้าแดงก่ำ และเมื่อได้สติก็ขยับตัวออกห่าง ซึ่งคนตัวโตที่มีกลิ่นกายหอมกรุ่นติดจมูก ก็ยอมคลายมือออกจากเอวคอดได้โดยดี
“ไม่เป็นอะไรนะครับ”
“เอ่อ... หวันไม่เป็นไรค่ะ ขอบ... คุณนะคะ คุณสมชาย”
“เรียกพี่สมชายจะเหมาะกว่าครับ เพราะผมอายุเกือบสี่สิบแล้ว”
“จริงเหรอคะ ทำไมหน้าตาของคุณ... เอ่อ... พี่สมชายถึงยังดูเล็กอยู่เลยล่ะคะ เหมือนแก่กว่าหวันไม่กี่ปีเอง”
“แกล้งชมให้พี่เขินใช่ไหมเนี่ย”
เขาหน้าแดงน้อยๆ และเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้แทนตัวเองเป็นคำว่า ‘พี่’ แทนคำว่า ‘ผม’
“หวันไม่ได้แกล้งชมนะคะ นี่พูดเรื่องจริงเลยค่ะ” หล่อนหัวเราะขบขัน ก่อนจะรีบขอตัว “หวันไปทำงานต่อก่อนนะคะ เดี๋ยวหัวหน้าจะว่าเอา แล้วพรุ่งนี้หวันจะมาตรงนี้ช่วงเบรกอีก ถ้าพี่สมชายว่างก็แวะมานะคะ”
“พี่ต้องมาแน่นอนครับ”
หล่อนส่งยิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเดินจากไป
บุรุษหนุ่มหล่อยืนมองตามไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับ
“อีกสิบนาทีจะถึงเวลาประชุมแล้วค่ะคุณราเชน”
“ผมกำลังจะขึ้นไป”
นิ้วแข็งแรงกดตัดสายสนทนา พร้อมกับหย่อนเจ้าอุปกรณ์สื่อสารลงกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็ก้าวยาวๆ ไปในทิศทางที่ตรงกันข้ามกับทางที่ดาหวันจากไป
- Writer
