แม่เดินไปดูของที่ป้าพิมพ์ฝากสงครามเอามาให้ ก่อนจะพูด “พิมพ์นี่นะชอบมีของมาให้ตลอดเลย”
เมื่อก่อนบ้านของเราจะอยู่รั้วติดกัน แต่เพราะต้องเฝ้าสวนแม่กับพ่อก็เลยขายบ้านหลังนั้นแล้วมาปลูกบ้านที่สวนแทน ทำให้ตอนนี้ระยะทางไปมาระหว่างบ้านเราสองครอบครัวมันไกลพอสมควร
“แม่ฝากบอกด้วยนะครับว่าว่างๆ จะมาเยี่ยม” เวลาเขาพูดกับผู้ใหญ่มันต่างจากตอนที่พูดกับเพื่อนโดยเฉพาะกับฉัน สงครามใช้น้ำเสียงที่สุภาพจนน่าเหลือเชื่อว่าคำพูดนั้นมันหลุดออกมาจากปากของเขา
“แล้วกินอะไรมาหรือยังป้าทำกับข้าวไว้เยอะเลยมากินด้วยกันสิ”
“ผมกำลังหิวอยู่พอดีเลยครับ”
“ไหนแม่บอกว่าทำกับข้าวรอหนูไง ทำไมชวนคนอื่นมากินด้วย” เพราะกังวลว่าสงครามจะพูดอะไรที่ไม่เข้าหูฉันก็เลยไม่อยากให้เขาอยู่ที่นี่นานนัก
“คนอื่นที่ไหน สงครามเขาเป็นเพื่อนลูกไม่ใช่หรือไง”
“เดี๋ยวนี้ด้ายคงไม่มองผมเป็นเพื่อนแล้วมั้งครับ” แม่ที่ไม่รู้เรื่องคงไม่คิดอะไรกับค
