ไม่ทันจะได้อ้าปากปฏิเสธสงครามก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูนู้นแล้ว ฉันรีบสับขาเดินเร็วๆ จนตามมาทันก่อนที่เขาจะเปิดประตูก็รีบเอาตัวเองมายืนกั้นไว้
“ฉันหาเองก็ได้นายไปดื่มต่อเถอะ” ไม่ตอบยังไม่พอสงครามยังผลักตัวฉันออกจากหน้าประตูอีกด้วย
ตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้แล้วนอกจากทำใจ ยังไงเขาก็รู้อยู่แล้วว่าฉันสร้างเรื่องโกหกไม่อย่างนั้นคงไม่ใจดีอาสามาช่วยหาโทรศัพท์หรอก
#ภายในห้องของฉัน
สงครามเป็นคนเปิดประตูห้องแล้วเดินนำเข้าไปก่อน ส่วนฉันก็เดินตามหลังไปช้าๆ สมองกำลังประมวลผลว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น
“โทรศัพท์อยู่ตรงไหนน้า” เขาพูดพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง แล้วเดินไปที่โซฟา “อ่า! เจอแล้ว”
ฉันยืนนิ่งไม่กล้าเข้าไปใกล้ ก่อนหน้านี้ไม่เคยกลัวผู้ชายคนนี้เลยสักนิด แต่ช่วงหลังๆ นี้ทำไมฉันถึงรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาได้
สงครามหยิบโทรศัพท์ขึ้น ก่อนจะเดินมาหาฉันที่กำลังยืนตัวแข็งทื่ออยู่
“ถ้าฉันไม่มาช่
