Bad friend - 1 ใหญ่ไหม ?
794 Words
สถานการณ์ไม่ค่อยจะดีเราจึงแยกย้ายกันกลับ ถ้าอยู่ต่ออาจจะโดนพวกนั้นหาเรื่องอีกก็ได้
#คอนโด
ห้องของฉันกับสงครามจะอยู่ตรงข้ามกัน แทนที่เขาจะเดินเข้าห้องตัวเองดันเดินมาที่ห้องของฉัน
“เข้ามาทำไมมันดึกแล้วฉันง่วงอย่ากวนได้ไหม”
“หิว ทำอะไรให้เห็นกินหน่อย”
“หิวก็สั่งสิจะมารบกวนฉันเพื่อ!!” หงุดหงิดนะคนยิ่งง่วงนอนอยู่ด้วย
“ขี้เกียจสั่ง”
“แล้วไม่คิดว่าฉันจะขี้เกียจทำบ้างหรือไง”
ท่าทางอิดออดของฉันทำให้สงครามล้วงมือหยิบกระเป๋าเงินออกมา แค่นั้นฉันก็ยิ้มแก้มปริความง่วงหายไปในทันที่เห็นแบงค์พันยื่นมาตรงหน้า
“เชิญนั่งรอที่โซฟาก่อนนะคะคุณสงคราม เดี๋ยวด้ายจะรีบทำอาหารมาให้”
“เห็นเงินไม่ได้เลยนะปากหวานเชียว”
เขามองค้อนก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟา ส่วนฉันก็เข้าครัวทำอาหารสุดหรู นั่นคือไข่เจียว
“หนึ่งพันได้ไข่เจียวราดข้าว ?”
“แหมๆ ไข่ฟองนี้ด้ายเก็บไว้ตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่งเลยนะคะคุณสงคราม เขาว่ากันว่าของที่อยู่นานๆ จะมีมูลค่า”
“ไอ้ด้าย!! จะฆ่าฉันรึไงถึงได้เอาไข่ที่เก็บไว้นานขนาดนั้นมาทำให้กิน” ดีเท่าไหร่ที่เขาไม่ปัดจานข้าวทิ้ง ไม่รู้จะตกใจอะไรขนาดนั้น
“ไอ้บ้า!! นี่นายเชื่องั้นหรอ หลอกง่ายจริงๆ เลยนะพ่อคุณ” ฉันหัวเราะออกมาที่เห็นใบหน้าเหวอของเพื่อนรักเพื่อนร้าย
“กินเสร็จแล้วก็ปิดไฟอย่าลืมล็อกห้องให้ด้วยล่ะ ฉันไปนอนก่อนง่วงจะตายแล้ว”
“ใครล่ามขาเอาไว้ ?”
“สักวันเถอะปากนายจะแตก”
มันเป็นเรื่องปกติที่เพื่อนรักอย่างเราสองคนทะเลาะกัน ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็หยิบมาเป็นปัญหาได้หมด
#วันต่อมา
วันนี้ฉันไม่มีเรียนแต่สงครามมีเรียนเช้า เป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องลากสังขารตัวเองไปปลุกเขาเพราะโทรหานับสิบสายแล้วไม่รับ
“สงครามตื่นได้แล้ว ไอ้สงครามเว้ยนายมีเรียน…..”
!!! ทันทีที่เปิดประตูห้องนอนเพื่อจะปลุกแต่ฉันดันเจอกับภาพที่อุบาทว์ตาไม่น่าจดจำ ตอนนี้สงครามมันนอนเปลือยกายอยู่บนเตียง ย้ำว่าเปลือย แทบจะกรี๊ดออกมา ฉันรีบยกมือปิดปากแล้วค่อยๆ ถอยหลังใช้เท้าย้ำพื้นให้เบาที่สุดแต่ไม่รู้เผลอไปเหยียบอะไรเข้า
“อี๋!!!” เจ้าสิ่งนั้นทำให้ฉันเผลอร้องออกมาเสียงดัง
มันคือถุงยางอนามัยที่ใช้แล้วและมีคราบน้ำอสุจิอยู่ ฉันรู้ว่าไอ้สงครามเนี่ยมันสงครามสมชื่อ ลากผู้หญิงมากินที่ห้องบ่อย แต่เวลาทำภารกิจเสร็จก็ควรใส่เสื้อผ้าเก็บอุปกรณ์ป้องกันพวกนี้ให้เรียบร้อยก่อนสิ
“เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงทุ้มพูดขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งโหย่ง รีบปฏิเสธ “ฉันไม่เห็นนะ นายรีบห่มผ้าสิ”
“ไม่เห็นแต่ให้ห่มผ้า เป็นการแก้ตัวที่โคตรโง่”
“รีบไปเรียนแล้วกันฉันกลับห้องก่อนนะ” ตลอดเวลาที่คุยฉันไม่หันไปมองเขาเลย เสียสายตาสุดๆ
“เดี๋ยว ถามอะไรหน่อย” พอจะเดินไปสงครามเขาก็ท้วงเอาไว้ “อะไร”
“เห็นแล้วเป็นไง ของฉันใหญ่ใช้ได้เลยไหม”
“ไอ้โรคจิตนายรู้จักคำว่าอายบ้างไหม ฉันจะฟ้องป้าพิมพ์ว่านายแก้ผ้าให้ฉันดู” ป้าพิมพ์คือแม่ของสงครามเขานั่นแหละ
ฉันรีบวิ่งออกจากห้องแต่ไม่ทันระวังดันไปชนกับใครก็ไม่รู้
“ขอโทษค่ะๆ ไม่ทันมอง”
“ไม่เป็นไรครับๆ”
ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่ตัวเองชนแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะแยกกัน แต่ผู้ชายคนนั้นดันอยู่ห้องข้างๆ ห้องของฉัน คงเพิ่งซื้อห้องเพราะก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นหน้า
“ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องเขายิ้มให้ฉันด้วย”
หน้าตาก็ดีนั่นแหละแต่ฉันไม่หรอก คติประจำใจคือต้องเรียนให้จบถึงจะมีแฟนและมอบความบริสุทธิ์ให้คนรักในวันแต่งงาน
พอเข้ามาในห้องสมองของฉันมันดันวิปริตไปคิดถึงภาพเปลือยเปล่าของไอ้สงคราม บ้า!! ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ สรุปที่ด่าเขาโรคจิตทุกวัน กลายเป็นฉันที่โรคจิตซะเองงั้นหรอ
“พอๆ ยัยด้าย หยุดคิดถึงของอุบาทว์ตาแบบนั้นสักที”
ถึงจะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กก็เถอะฉันก็ไม่ควรได้เห็นมันใช่ไหมล่ะ ฉันเป็นผู้หญิงนะ ไอ้สงครามบ้า!!
- Writer
