ร่างสูงก้าวลงจากรถ แล้วรีบเดินเข้ามาข้างในบ้าน แม้จะเป็นวันอาทิตย์ แต่ยังต้องไปเคลียร์ปัญหาใหญ่ที่บริษัทด้วยตัวเอง สีหน้าของปริณแสดงออกมาว่าเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่เริ่มทำงานจนถึงอายุ 35 ปี จำไม่ได้แล้วว่าได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่
“กลับช้าจังเลยค่ะคุณปริณ” ป้าสายทิพย์ที่รออยู่ยื่นมือมารับกระเป๋าเอกสารไปถือไว้ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ปัญหาแก้ยากกว่าที่คิดน่ะครับ ก็เลยกลับช้า แล้วนี่ มุกดาไปไหนครับ” เขาเอ่ยถาม พร้อมกับใช้มือขยับเนคไทให้หลวมเพื่อความสบายตัว
“คุณมุกเธอขึ้นห้องนอนไปแล้วค่ะ นี่เกือบจะสี่ทุ่มแล้วนะคะ”
นั่นสินะ เขาเองก็ลืมดูเวลาไป พรุ่งนี้เธอต้องไปเรียน ป่านนี้น่าจะหลับไปแล้ว
“ทานอะไรมาหรือยังคะ ให้ป้าหาอะไรให้ทานก่อนดีไหม” ป้าสายยังคงถามต่อ “หรือรับเครื่องดื่มร้อน ๆ ไหมคะ”
“ไม่ล่ะครับป้า ผมกินมาจากข้างนอกแล้ว” ปริณตอบกลับแล้วกำลังจะเดิน
