บทที่1.จุดกำเนิดของเรื่อง..
1521 Words
“ต้องการเงินเท่าไร ถ้าเธอต้องค้างที่นี่คืนนี้ บอกแซมนะแล้วตามฉันเข้ามาในห้อง ฉันจะเข้าไปรออย่าให้นานล่ะ...ฉันไม่ชอบรออะไรนานๆ”
บอกจบโดมินิคก็หมุนตัวกลับเข้าไปในห้องนอนทันที เขาไม่เคยคิดว่าตนเองจะโดนปฏิเสธ
วราพิชชากำมือเรียวจนปลายเล็บจิกเข้าไปในเนื้ออุ้งมือ เธอกัดริมฝีปากล่างจนแน่น เพื่อข่มกลั้นความโกรธ ผู้ชายมักจะมองเพศหญิงเป็นที่ระบายอารมณ์ ผู้ชายคนนี้คงใช้ชีวิตแบบนี้มาตลอด ผู้หญิงที่เขาเจออาจจะเต็มใจสนองอารมณ์กลัดมันให้เขา แต่ไม่ใช่เธอ
เธอรีบเดินออกไปจากห้องทันทีอย่างฉุนเฉียว และอารมณ์โกรธที่เริ่มเดือดปุดๆ
ผ่านไปพักใหญ่ๆ ปัง… เสียงประตูเปิด ก่อนจะมีเสียงเดินย้ำเท้าเข้ามาหาเบาๆ
“ฉันคอยนานแล้วนะ เธอนั่งคำนวนเงินค่าจ้างนานไปนะ ถ้านานมากไปกว่านี้ ฉันก็ไม่ต้องการแล้วล่ะ”น้ำเสียงเย็นเฉียบตามอารมณ์กรุ่นๆ เขาเริ่มอารมณ์ไม่ดีที่สาวน้อยใช้เวลาคิดนานเกินควร
“ร้านขายยาปิดแล้วครับ เลยต้องวนรถหลายรอบ กว่าจะหาร้านขายยาที่ยังเปิดขายอยู่เจอ เลยใช้เวลานานไปหน่อยครับ” แซมรายงาน พร้อมทั้งยื่นถุงที่บรรจุยาแก้ปวดหัวให้ตามที่โดมินิคต้องการ
โดมินิคลืมตาขึ้นมอง พลางถามแซมคนสนิททันที
“ตอนเดินเข้ามาเห็น ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างนอกหรือเปล่าละ”
“...ไม่เห็นมีใครนี่ครับ”
“ฉิบ...” เสียงสบถดังรอดไรฟัน สีหน้าโดมินิคบึ้งตึงกว่าเก่า อาการปวดหัวก่อนหน้านี้หายเป็นปลิดทิ้ง เขาปวดข้างขมับ จนต้องรีบยกมือขึ้นคลึงไปมา
“แซม ผู้หญิงที่เข้ามาในห้องฉัน หล่อนทำงานอะไร ...อยู่ที่ไหน... กับใคร...” แซมขมวดคิ้วสีหน้างุนงงกับคำถามของเจ้านาย ที่ถามออกมารัวเร็วฟังแทบไม่ทัน เลยจำเป็นต้องถามย้ำกลับไป
“ผู้หญิงที่ไหนครับ?”
“ก็คนเมื่อกี้ไง คนที่อยู่ในห้องก่อนหน้านี้น่ะ”
“อ๋อ ...เธอเป็นแม่บ้านที่นี่ครับ”
“เธอฟังภาษาอังกฤษออกไหม...”
“น่าจะได้ครับ ผมก็พูดภาษาอังกฤษกับเธอนี่ครับ”
“แล้วทำไมเธอไม่ยอมอยู่วะ” เขาบ่นพึมพำ หลังฟังคำตอบของแซมจนจบ
“อะไรนะครับ”
แซมย้อนถามออกไป สีหน้ามึนๆ กับคำสั่ง แล้วก็รีบสังเกตอาการของเจ้านาย ก่อนจะเดินไปรินน้ำสะอาดใส่แก้ว พร้อมกับเดินมายื่นแก้วน้ำกับยาที่เตรียมไว้ให้แก่โดมินิค
“ยา... ครับ”
โดมินิครับยาแก้ปวดมาโยนเข้าปาก แล้วรีบดื่มน้ำตาม แล้วจึงหันไปกำชับแซมอีกครั้งหนึ่ง
“ข้อมูลทุกอย่างที่ฉันอยากรู้ เช้าฉันต้องได้รู้นะ และต้องรู้ทันทีที่ลืมตาตื่นด้วย”
เสียงปิดประตูดังปัง หลังจากที่โดมินิคเดินเข้าไปในห้องบ่งบอกอารมณ์ของเจ้าตัวเป็นอย่างดี
“เห้อ…” แซมถอนหายใจ
“เธอไปทำอะไรให้เจ้านายโกรธนะสาวน้อย” แซมรำพึงออกมาอย่างห่วงใยสาวน้อยที่ดูหน้าตาไม่มีพิษมีภัย จากนั้นแซมก็โทรสั่งการ์ดอีกที พร้อมทั้งกำชับว่า
“ข้อมูลทุกอย่างเช้าต้องได้ทันทีที่เจ้านายตื่นนะ ไม่อย่างนั้นตายทุกคน”
คำสั่งด่วน ปั่นป่วนบรรดาการ์ดไม่น้อย ให้ข้อมูลแม่บ้านคนหนึ่งตอนกลางคืน ไม่มีรายละเอียด เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร รู้แค่ผู้หญิงตัวเล็กผมยาว แถมยังต้องการรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนกับใคร ทำไมต้องถึงเร่งด่วนขนาดนั้น แต่ไม่มีใครกล้าถามกลับ พวกเขามองหน้ากัน แล้วก็แยกย้ายไปหาข้อมูล เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้า และต้องรีบให้ทันเวลา เนื่องจากรู้ถึงความใจร้อนของโดมินิคดี
โดมินิคนอนพลิกไปพลิกมากลางเตียง แม้จะอ่อนเพลียเพราะว่าการเดินทางไกล แถมทันทีที่มาถึงเมืองไทยก็เจอเพื่อนสนิทจัดงานเซอร์ไพรส์รอไว้ชุดใหญ่ จึงเสียพลังงานในการดื่มเหล้าเคล้านารีไปมากโข
โดมินิค โดนาแวนในวัยสามสิบสองปี เขาประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน และเป็นที่กล่าวขวัญอย่างทั่วถึง เป็นคนหนุ่มมีวิสัยทัศน์ ฉลาดเฉียบคม ไหวพริบดี แก้ปัญหาเก่ง จนไม่มีสิ่งใดที่โดมินิคอยากได้แล้วจะไม่ได้ ทุกๆ สิ่งที่เขาต้องการมักจะมากองตรงหน้า แม้ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมกลโกงมาก็ตาม
“ทำไมเธอไม่ยอมฉันวะ หรืออยากวโก่งค่าตัว... มีแต่คนต้องการฉัน...ให้ฟรีก็เยอะ ผู้หญิงทั่วโลกมีแต่คนอยากนอนกับฉันทั้งนั้น เธอเป็นใคร กล้าดียังไงถึงเดินหนีฉัน แถมยังกล้าปฏิเสธฉันอีก ถ้าฉันไม่ได้เธอมาครองไม่ต้องมาเรียกฉัน โดมินิค โดนาแวน ฉันต้องการสิ่งใดแล้วไม่เคยผิดหวังสักที เราจะได้เห็นดีกันแน่”
โดมินิคครุ่นคิดถึงวิธีการที่จะทำให้สาวน้อยนิรนามที่ไม่รู้จักคนนั้น ยอมสยบอยู่ตรงหน้า เมื่อคิดแผนการจัดการได้พอให้อารมณ์เย็นขึ้นมาบ้าง เขาจึงสามารถข่มตาหลับลง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าสาวน้อยวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดเขาจนหลับ อย่างที่ยังไม่มีใครสามารถทำได้มาก่อน
“อีตาเศรษฐีบ้า คนอะไรไม่รู้ เห็นคนเป็นสิ่งของ เอะอะก็จะใช้เงินซื้อ อีตาบ้าหน้าตาก็ดีไม่น่านิสัยเสียเลย คนบ้า...” วราพิชชาบ่นไปตลอดทางอยากอารมณ์เสีย เมื่อเดินหนีออกมาจากห้องโดมินิคพ้น เธอไม่รู้เลยว่าอนาคตตนที่จะถึงต้องพัวพันกับชายผู้นี้อย่างไรบ้าง
เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากเมื่อคืนวราพิชชาหนีออกมาจากห้องโดมินิค วราพิชชาตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลีย กว่าจะได้นอนก็เกือบตีหนึ่ง เนื่องจากความที่โมโหจนทำให้นอนพลิกตัวกลับไปมา กว่าจะหลับลงได้ต้องใช้เวลานานมากขึ้นกว่าปกติ เธอจำใจลุกขึ้นมาทำกิจวัตรประจำวันก่อนจะแต่งกายเพื่อจะไปทำงานตามปกติ เมื่อเดินทางไปถึงร.ร Grand Hotels.เธอนำของใช้ส่วนตัวไปเก็บที่ล็อกเกอร์แล้วก็ตรงไปที่ร้านขายอาหารพนักงานในบริเวณที่โรงแรมจัดไว้ให้ เพื่อรับประทานอาหารเช้าก่อนที่จะเริ่มงาน
“ทางนี้ ...จ้ะวรา” เสียงหวานของนิสาเพื่อนสนิท ดังมาจากหน้าร้านขายน้ำดื่ม
“ทำไมวันนี้มาแต่เช้าเลยละ ทุกทีนิสามาเกือบแปดโมงไม่ใช่เหรอ” วราพิชชาถามกลับ
“แหม...วันนี้นิสารีบมารอถามวรานะสิ ว่าไงล่ะคุณโดมินิคหล่อหรือเปล่า ตัวจิรงเป็นๆ นะหล่อ มากกว่ารูปถ่ายตามหน้าหนังสือไหม”
“วรา ...ไม่อยากพูดถึงอีตานั่นเลย ขอไม่พูดถึงได้ไหม”
“แอ๋... ทำไมละหรือว่าขี้เหร่จนวราไม่อยากพูดถึง”
“เปล่าไม่ใช่อย่างนั้น คุณโดมินิคเขาก็หน้าตาดีเหมือนในรูปนั้นแหละ”
“อ้าว...แล้วทำไม วราไม่อยากพูดถึงละ เขาทำอะไรวราหรือไง!!!”
“อืม... เมื่อคืน จะเล่ายังไงดีนะ คือคุณโดมินิคเขาขอให้วราค้างคืนด้วยน่ะ เขาถามว่าอยากได้เงินเท่าไร ถ้าต้องนอนกับเขา วราโมโหก็เลยหนีออกมาจากห้อง แล้วก็ตรงกลับบ้านเลย”
“แล้วเขาไม่โกรธวราเหรอ!!! ได้ข่าวว่าเอาแต่ใจ แล้วก็ขี้โมโหนี่นา”
“ไม่รู้สิ เขาบอกวราเสร็จแล้วก็เดินเข้าห้อง วราก็เลยรีบหนีกลับบ้านจ้ะ”
“คงจะโมโหน่าดูเลยเนอะ แต่ว่าเขามาขอให้วราค้างด้วยทำไม คู่ขาเขาตามข่าวก็เยอะแยะมีให้เลือกนับไม่หมดเลย จะมาสนใจกับคนระดับเราๆ ทำไมให้เสียเวลา”
“ไม่รู้สิ วราไม่อยากคิด รกสมองเปล่าๆ”
“อืม...กลางวันวรามารอนิสาที่นี่นะ นิสาจะไปสืบมาให้ว่าคุณโดมินิคโกรธวราหรือเปล่า”
“โกรธก็ช่างเขาซสิ วราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ไม่เห็นต้องกลัว”
“นั้นสิเนอะ งั้นเราสองคนไปทำงานกันดีกว่า เจอกันตอนเที่ยงนะจ๊ะ”
“จ้ะ... เจอกันตอนเที่ยง” วราพิชชารับคำและแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ตัวเอง
โดมินิคนั่งอ่านเอกสารในมือที่การ์ดของเขาออกไปเสาะหามาทั้งคืนด้วยสีหน้าเคร่งเคียด นางสาว วราพิชชา มโนสา เกิดและโตในบ้านเด็กกำพร้า สถานเลี้ยงเด็ก ‘อุ้มรัก’ โดยอยู่ในความอุปการะของบ้าน ’อุ้มรัก’ ตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน เรียนจบปริญญาตรีจากมหาลัยของรัฐบาลด้วยทุนนักศึกษายากจนแต่เรียนดี เริ่มทำงานที่โรงแรม Grand Hotels. ได้ปีกว่าๆ ในตำแหน่งแม่บ้านทำความสะอาด ยากจนต่ำต้อย ไม่มีอะไรโดดเด่นหน้าตาก็งั้นๆ ไม่ได้สวยโดดเด่นมากมาย ก็แค่ตัวเล็ก ตาโต ปากนิด จมูกหน่อย ดูโดยรวมแล้วก็น่ารักดี
- Writer
