หยดน้ำตาหลั่งรินออกมาเงียบๆ มันไหลลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด วราพิชชาถอยหลังจากมาจากห้องอย่างเงียบๆ เธอรู้ตัวดีว่าสักวันมันคงจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ โดมินิคคงไม่สามารถยอมรับในสิ่งที่เป็นเธอได้ ข้อด้อยของเธอมีมากมายจนเขาและครอบครัวไม่อาจยอมรับ วราพิชชาเดินกลับไปยังห้องพักอย่างเหม่อลอย เธอทุ่มตัวลงบนที่นอน แล้วสะอื้นไห้ออกมาจนสุดเสียง ไหล่บางไหวสะท้านเพราะเจ้าตัวสะอื้นไห้อย่างไม่อดกลั้นอะไรอีก เสียงปึงปังดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ โดมินิคคงไม่สามารถทนอยู่ร่วมบ้านกับวราพิชชาได้อีก เขาคงเกลียดวราพิชชาจนไม่สามารถทนเก็บไว้ได้อีกต่อไป เธอจึงนอนจมกับคราบน้ำตาเกือบค่อนคืน ก่อนหลับไหลไปด้วยความอ่อนเพลีย ทั้งที่คราบน้ำตายังนองอยู่เต็มหน้า
เช้าวันใหม่
วราพิชชาตื่นขึ้นมาอย่างอ่อนล้า เธอจมอยู่กับความรู้สึกน้อยใจในโชคชะตา จมอยู่กับน้ำตามาทั้งคืน หันมองรอบตัวข้างกายที่นอนราบเรียบเย็นเฉียบ หมอนไม่มีรอยยุบ โดมิ
