ตอนที่ 6
1102 Words
“ปละ เปล่าหรอกค่ะ ฉัน... ดื่มไม่ค่อยเป็น กลัวจะเมา”
ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงมาหา ใกล้จนพุดแก้วต้องเป็นฝ่ายเบี่ยงหน้าหนี แต่กระนั้นหล่อนก็ยังสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ จากลมหายใจร้อนอบอุ่นของไทโรนอย่างชัดเจน ร่างกายของหล่อนเป็นอะไรไปนะ แขนขาอ่อนแรงเหลือเกิน ในหัวก็หมุนเคว้ง เหมือนจะเป็นลม
“ถึงคุณเมา... ผมก็ไม่ทำอะไรคุณหรอก ถ้าคุณไม่อนุญาต ด้วยเกียรติของผม”
แก้มนวลแดงก่ำ ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะตัดสินใจยกแก้วขึ้นดื่มเล็กน้อย
“ฉัน... ฉันก็ไม่ได้คิดว่าคุณจะทำอะไรฉันสักหน่อย”
ใช่... หากเป็นในยามปกติ พบเจอกันข้างนอก หรือเดินสวนกัน ไม่มีทางที่ไทโรนจะชายตามองหล่อนด้วยซ้ำ คืนนี้หล่อนก็แค่สวยเพราะเครื่องสำอางเท่านั้นเอง
“คุณสวยมาก รู้ตัวไหมครับ”
“เอ่อ... ฉัน... ฉันหรือคะ”
เมื่อเขาเอ่ยชมเอาซึ่งๆ หน้า พุดแก้วก็ถึงกับตกใจ เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมา หล่อนก็เป็นได้แค่นางซินก้นครัว ลูกเลี้ยงที่ถูกโขกสับไม่เว้นแต่ละวันเท่านั้น
“ก็ใช่น่ะสิครับ ผมคิดว่า... ผู้ชายทุกคนในที่นี้ ต้องการคุยกับคุณ แต่ผมโชคดีกว่า”
เขามองใบหน้าของหล่อน ต่ำลงมายังบ่าเปลือยขาวนวล และต่ำลงไปยังเอวคอด สายตาของเขาบอกให้รู้ว่าถ้าทำได้ คืนนี้เขาอยากได้หล่อนบนเตียง
“เอ่อ ไม่จริงหรอกค่ะ ใครจะมาอยากคุยกับฉัน ฉันก็แค่...”
“นางฟ้า...”
ไทโรนเป็นผู้ชายคนแรกที่เอ่ยชมหล่อน หากไม่นับรวมบิดาที่ล่วงลับไปแล้ว แม้จะบอกกับตัวเองว่าเขาเป็นเสือผู้หญิง เจอผู้หญิงสวยๆ เขาก็ปากหวานชื่นชมแบบนี้ทุกคนนั่นแหละ แต่หัวใจไม่ยอมฟัง มันหวั่นไหว วาบหวิวไปกับคำพูดนุ่มนวลชวนฟังนั้นอย่างง่ายดาย
“หมายถึงฉันหรือคะ”
“ตอนนี้ในสายตาของผม... มีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นที่เหมาะกับคำนี้”
พุดแก้วก้มหน้าลงมองแก้วใบสวยในมือของตัวเองด้วยความขัดเขิน แก้มนวลแดงระเรื่อน่ามองยิ่งนัก ภาพความงดงามที่เห็นยิ่งทำให้ผู้ชายที่กำลังใช้สายตาโลมเลียไปทั้งกายสาวอยู่นั้นถึงกับร้อนผ่าวไปทั้งตัว ไทโรนไม่ชอบใจนักที่ปฏิกิริยาเคมีระหว่างเขากับผู้หญิงคนนี้รุนแรงและตึงเครียดเข้าขั้นบ้าคลั่งเช่นนี้ มันยากที่จะควบคุมจนเขาอดที่จะหวั่นใจเป็นครั้งแรกในชีวิตไม่ได้
‘ก็แค่ผู้หญิงรักสนุก ไม่มีทางที่จะทำให้เขาหวั่นไหวได้หรอก’
สมองโอหังร้องบอกออกมา และมันก็ทำให้ไทโรนผู้ชายที่เต็มไปด้วยความมั่นใจในอำนาจแห่งบุรุษเพศของตนเองยิ่งผยอง
“แล้ว... ผมในสายตาของคุณล่ะ เป็นยังไงบ้าง”
อันตราย...
พุดแก้วอยากจะบอกเขาแบบนี้ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ หล่อนทำได้แค่ระบายยิ้มแสนประหม่า และตอบออกไปด้วยความสุภาพที่สุด
“คุณหล่อมากค่ะ”
“จริงหรือ”
“จะ จริงค่ะ... คุณหล่อมากจริงๆ นี่ฉันยังกลัวว่าจะถูกบรรดาคู่ขาของคุณดักเล่นงานอยู่เลย”
รอยยิ้มของไทโรนทรงเสน่ห์จนคนมองอย่างหล่อนถึงกับหัวใจสะท้าน จำต้องรีบหลบสายตาไปมองสิ่งอื่นแทน
“ตอนนี้ผมไม่มีคู่ขา...”
ไม่จริงหรอก... พุดแก้วเถียงอยู่ภายในใจ เพราะจากที่หล่อนได้ยินมาจากคำบอกเล่าของมารดาและพี่ชาย ไทโรน คาร์ตัน เป็นเพลย์บอยเบอร์ต้นๆ ของคาร์ตันเลยทีเดียว หรือจะพูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือเป็นผู้ชายที่มีผู้หญิงต่อคิวรอขึ้นเตียงด้วยมากมายนั่นเอง
และหล่อนก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ไม่มีทางที่เขาจะเลือก... ความเศร้ากัดกินหัวใจมากยิ่งขึ้น จนหยาดน้ำตาเอ่อคลอหน่วยตา หญิงสาวรีบกะพริบตาขับไล่ความเศร้านั้นออกไป พร้อมกับฝืนยิ้ม
“เหรอคะ”
“ท่าทางของคุณดูไม่เชื่อคำพูดของผมเลยนะครับ”
ริมฝีปากของไทโรนโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ นัยน์ตาหวานฉ่ำจับจ้องมาที่หล่อนตลอดเวลา ราวกับหล่อนคือสิ่งที่เขาพึงใจที่สุดในยามนี้
“ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้นล่ะคะ”
“สายตาของคุณบอก... คุณไม่เชื่อว่าผมไม่มีคู่ขา”
“ฉัน... เชื่อคุณค่ะ”
พุดแก้วหลบตา และเสยกแก้วใบสวยขึ้นจิบเล็กน้อย ท่าทางไร้เดียงสาจนคนจ้องมองถึงกับต้องถอดถอนใจด้วยความอึดอัดคับแน่นในบางส่วนของร่างกาย ความอึดอัดที่เขาไม่คุ้นเคยกับการกักเก็บเอาไว้แม้แต่น้อย
“คุยกันมาตั้งนาน... คุณไม่คิดจะแนะนำตัวให้ผมรู้จักบ้างหรือครับ”
หล่อนหันกลับมา และก็ได้เห็นว่าคนตัวโตยังคงจับจ้องมองมาตลอดเวลา ความประหม่าเพิ่มปริมาณสูงลิบจนแทบทะลักอก
“ฉัน... ชื่อแพทค่ะ”
“แพท?”
“ค่ะ เรียกสั้นๆ ว่าแพท”
ไทโรนอมยิ้มมองดวงหน้างดงามด้วยความขบขัน
“นี่ไม่คิดจะบอกชื่อจริง นามสกุลจริงใช่ไหมครับ”
พุดแก้วพยักหน้าและตอบทันควันโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
“ใช่ค่ะ มิตรภาพของเราก็แค่ราตรีเดียว”
“ใครว่าล่ะ”
มือหนาถือวิสาสะวางลงบนต้นแขนเปลือยเปล่า และลูบไล้ไปมาอย่างยั่วยวน
“ผมจะมาที่นี่ทุกคืน เพื่อรอคุณ...”
“ถ้าฉันว่าง ฉันจะมาค่ะ”
พุดแก้วมองไปรอบๆ ตัวและก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสายตาเจ้ากรรมมองเห็นพี่ชายในกลุ่มของนักท่องราตรีที่อยู่ถัดไปไม่ไกลนัก
“ทำไมหน้าซีดนักล่ะครับ ไม่สบายหรือเปล่า”
“ฉัน... ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คงแค่มึนหัวเพราะกลิ่นบุหรี่”
ไทโรนมองหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง และรีบประคองให้ลุกขึ้น
“ผมจะพาออกไปด้านนอก บางทีคุณอาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้”
หญิงสาวพยักหน้ารับ และยอมให้มือหนาอบอุ่นสอดเข้ามารัดรอบเอวคอด
“ขอบคุณค่ะ”
รอยยิ้มบางๆ ของเขาช่างน่ามองเหลือเกิน พุดแก้วรีบละสายตาจากความอันตรายของไทโรน พร่ำบอกตัวเองว่าหล่อนไม่ใช่ผู้หญิงที่ไทโรนจะมองซ้ำเป็นครั้งที่สองด้วยถ้าหากอยู่ในสภาพปกติยามที่หล่อนเคยเป็น
“รู้สึกดีขึ้นหรือยังครับ”
- Writer
