รถแท็กซี่จอดสนิทหน้าภัตตาคารหรู ลัลลลินที่ดวงหน้าเศร้าสร้อยก้าวลงจากรถ และรีบเดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว โจเซฟน่าจะรอหล่อนนานเกือบสองชั่วโมงแล้ว
ประตูกระจกที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงามถูกเปิดกว้างออกด้วยความสุภาพนอบน้อมจากพนักงานต้อนรับ รอยยิ้มเป็นมิตรและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความยินดีทำให้หล่อนต้องปั้นยิ้มตอบออกไป หญิงสาวก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป สอดส่ายสายตามองหาร่างของโจเซฟ ซึ่งไม่ช้าก็พบว่าเขานั่งรออยู่ที่โต๊ะด้านริมสุด หล่อนรีบสาวเท้าเข้าไปหาทันที
“พี่โจลิลลี่ขอโทษนะคะที่มาสายมาก”
หญิงสาวก้มศีรษะลงแสดงถึงความละอายใจ
“ไม่เป็นไรหรอก ลิลลี่ พี่รอได้”
โจเซฟยิ้มกว้าง พลางรีบลุกขึ้นมาเลื่อนเก้าอี้ให้กับสาวสวยที่ตัวเองนั่งรอมานานด้วยความสุภาพอ่อนโยน
ลัลลลินฝืนยิ้มและทรุดกายลงนั่ง พลางเอ่ยขอบคุณ
“ลิลลี่ขอบคุณพี่โจมากค่ะ ที่ดีกับลิลลี่มาตลอด”
มือนุ่มของลัลลลินถูกโจเซฟยื่นมากุมทับเอาไว
