แล้วแต่นายท่าน....(YAOI) || เพชรน้ำงาม

คุณรู้สึกอย่างไรตอนที่ทำมัน....กดดัน อึดอัด ไม่สบายใจ กังวล และทุกข์ทรมาน....ถ้าคุณเคยทำ ถ้าคุณกำลังรู้สึกแบบนี้ ผมว่า เราอาจจะเหมือนกันก็ได้.... ผมชื่อ เอ็กซ์ ครับ ผมไม่มีชื่อจริง หรือนามสกุลเลย ตั้งแต่จำความได้ทุกๆ คนก็จะเรียกผมว่าเอ็กซ์มาตลอด ตอนนี้ผมอายุสิบหกปีแล้วครับ สำหรับที่อื่นเด็กอายุสิบหกแบบผมตอนนี้คงกำลังมีความสุขกับช่วงชีวิตของวัยรุ่น ยิ้มแย้มกับเพื่อนๆ ไปเที่ยวกับแฟน หรือนั่งเรียนพิเศษที่สถาบันกวดวิชาอย่างขยันขันแข็ง....แต่มันไม่ใช่กับที่นี่...ที่ที่ผมอยู่ตอนนี้ "คุณเอ็กซ์ครับ นายท่านเรียกพบครับ" หลงเฟยลูกน้องคนสนิทของ นายท่าน เดินมารายงานผมหลังจากที่ผมเหยียบเท้ากลับเข้าบ้าน....บ้านที่ไม่ใช่ของผม...แล้วถ้าจะถามว่าผมไปไหนมาน่ะหรอ....ผมไปรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมาน่ะครับ อาการก็ไม่มีอะไรมาก แค่ผิวหนังแตกจากการถูกตีด้วยเข็มขัดเส้นเล็ก และข้อมือเคล็ดจากการถูกมัดแน่นนานหลายชั่วโมง...แค่นั้นเอง "รับทราบครับ" ผมขานรับแล้วเดินมาตามทางที่คุ้นเคยของคฤหาสน์ หรือที่ผมเรียกว่าบ้านหลังนี้... ก็อก ก็อก ก็อก "ขออนุญาตครับนายท่าน คุณเอ็กซ์กลับมาแล้วครับ" ชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่ยืนเฝ้าประจำประตูทำหน้าที่ในการเรียนให้นายของตนทราบ...นายของผมด้วย ประตูไม้ลายสิงโตบานใหญ่ถูกผลักออกเชิญให้ผมเข้าไปทั้งๆ ที่ผมไม่อยากเข้าไปแท้ๆ "เอ็กซ์" เสียงทุ้มต่ำเรียกชื่อผมเบาๆ ผมมองร่างสูงใหญ่กำยำที่นั่งอ่านเอกสารกองโตด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแล้วโค้งหัวลงตามที่เคยถูกสั่งสอนมา "ครับนายท่าน" "นายสายไปสิบนาที" เอือก.... ผมกลืนน้ำลายเหนียวลงคืออึกใหญ่เมื่อจบคำพูดของคนเป็นนาย....ผมสายไปสิบนาทีเพราะระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุทำให้การจราจรติดขัด... "คือ...." ทุกทีซิน่า ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ผมถึงได้ตัวสั่นและพูดอะไรไม่ออกแบบนี้....ทำไมผมถึงได้เป็นแบบนี้! ตึง! "ไม่ต้องมาแก้ตัว!!" มือหนาตบโต๊ะทำงานฟาดใหญ่แล้วเดินมาทางผม ขาของผมก้าวถอยหลังช้าๆ อย่างอัตโนมัติ "ไปทำเหี้ยอะไรมา!!!" เสียงทุ้มตะคอกใส่ผมพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมาดึงกระชากเส้นผมของผมตามแรงอารมณ์... "ผม...." ตุบ "โอ๊ย" "ลุกขึ้นมา!" ผมที่ถูกเหวี่ยงไปติดผนังห้องเย็นเฉียบอย่างแรงจนทรุดตัวลงไปกองกับพื้น ถูกกระชากเส้นผมให้ลุกขึ้นตามอีกคนที่เป็นนาย "กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าคำสั่งกูเด็ดขาด! แล้วมึงมาสายได้ไงห้ะ!!" ตึง ศีรษะของผมถูกเหวี่ยงไปจนชิดประตูบานใหญ่อย่างแรงอีกครั้ง....มันเจ็บนะเขาจะรู้ไหม....คงไม่ซินะ "อึก ขออภัยครับ อึก นายท่าน..." ผมกลั้นเสียงร้องสะอื้นไว้แล้วค่อยๆ ยันตัวจากประตูมาโค้งหัวทำความเคารพผู้เป็นนายด้วยความรู้สึกผิด "มานี่!!" แขนเรียวของผมถูกดึงเข้าหาคนร่างใหญ่แล้วโดนกระชากให้ไปตามทางที่เขานำ...โซฟารับแขกกลางห้องทำงาน....อีกแล้วซินะ... ตุบ "อึก!" เพราะผมถูกเหวี่ยงใส่โซฟาสีดำทึบจนไม่ทันได้ระวัง ข้อมือที่เคล็ดจึงถูกทับเต็มแรง "โอ๊ย อึก" "อย่ามาสำออย" นายท่านบีบรอบข้อมือของผมข้างที่ไม่ปกติอย่างแรงแล้วยกขึ้นมาเพื่อสวมใส่อุปกรณ์การลงโทษที่เขาชอบใช้ กุญแจมือ กริ๊ก "อึก" "ถ้าไม่มาช้ากูก็จะให้มึงได้พักผ่อนแล้วเชียว หึ แล้วอย่าฝันไปเลยว่าคืนนี้มึงจะได้นอน!" นายท่านพูดแล้วใส่กุญแจมืออีกข้างบนมือของผม "อึก อึก" เพี้ยะ "ร้องออกมา!!! กูบอกให้มึงร้องไห้ออกมาไง!" แรงจากฝ่ามือที่กระทบลงบนใบหน้าผมทำให้ผมต้องหันไปตามแรง "ฮึก ฮื้ออออ" มือหนาบีบคางของผมไว้แน่นแล้วเอาผ้าปิดปากที่มีรูกว้างบริเวรรอบปากและลูกบอลสีส้มๆ ลูกเล็กพอดีปากมาปิดรอบปากผมและมัดไว้ที่ท้ายทอยข้างหลัง "ฮืออออ ฮืออออ" ทันทีที่มัดเสร็จ ลูกบอลนั่นก็เข้ามาอยู่ในปากของผมทำให้ผมกลั้นเสียง สะอื้นไม่ได้อีกต่อไป.... "หึ!" "อื้ออออ! อื้ออออ!!!" ผมส่ายหน้าซ้ายขวาหนีสิ่งที่เห็น พอจะเขยิบหนีก็ถูกดึงข้อเท้าด้วยมือหนาจนกลับมาอยู่ที่เดิม "อื้อ! ไอ้!! (ไม่!!)" คัตเตอร์คมเงาวาวส่องแสงกับหลอดไฟที่อยู่ในห้องทึบนี้ทำให้ผมกลัว....ผม ผมจะโดนลงโทษ ไม่นะ.... แผลผมยังไม่ทันหายเลย ได้โปรด....อย่าทำกับผมแบบนี้... "ฮึก ฮื่อออออ ไอ้ๆๆๆ!!! (ไม่ๆๆๆ!!!)" "ร้องเข้าไปๆ ฮ่าๆ" มือหนาดึงเส้นผมของผมอีกครั้งอย่างแรงจนหน้าหงาย "ฮื้ออออ" ได้โปรด....อย่าทำอะไรผม....ต่อไปผมจะไม่มาสายแล้ว "หึ!" คมของคัตเตอร์อันเล็กถูไถไปมาอยู่ที่พวงแก้มของผม....แก้มที่มีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด ฉึก "ฮื้อออออออ!!!!!" "อืมมมม สีสวย...." ความเจ็บตีขึ้นมาเมื่อร่างหนากดมันลงมาที่พวงแก้มของผมอย่างแรงจนบาดลึกเข้าเนื้อผม....ผมเจ็บ ผมแสบ หยุดเถอะครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว "ฮื้อออออ!!!!" แต่คำอ้อนวอนในใจของผมคงจะไม่เป็นผลเมื่อคมคัตเตอร์ค่อยๆ บาดเนื้อแก้มผมลงมาเรื่อยๆ พร้อมกับของเหลวสีแดงข้นกลิ่นสนิมที่ลอยคละคลุ้งไปทั่ว... "อ๊ากกกก!!!!" ผมไม่ไหวแล้ว!!! ได้โปรด! ช่วยผมที ใครก็ได้ ช่วยผมที! "อย่ามาสำออย!!!" พรึบ "อ๊ากก" คัตเตอร์แหลมคมถูกดึงออกไปอย่างแรงจนเลือดของผมกระเซ็นตามไป... "ฮื้ออออ ฮื้อออ ไอ้ ไอ้ ไอ้ (ไม่ ไม่ ไม่)" แควก! คัตเตอร์อันเล็กยังคงทำหน้าที่ได้ดีเมื่อเจ้าของร่างสูงใช้มันกรีดชุดสูทสีดำราคาแพงของผมจนขาดออกจากกันเป็นสาย "อะไรวะ!!! แผลตั้งแต่เมื่อวานทำไมไม่หาย!!" ร่างสูงหัวฟัดหัวเหวี่ยงตะคอกใส่ผมทันทีที่เห็นรอยกรีดที่เกิดจากมีดสั้นของเขาเมื่อวาน....แผลลึกสามมิลลิเมตรความยาวสิบสองเซน....ถึงจะไม่มากแต่มันคงไม่มีทางหายภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง...แต่นายท่านนั้นไม่ชอบให้ร่างกายของผมมีแผล โดนเฉพาะหน้าอกและลำคอ... แควก "ไอ้! (ไม่!)" กางเกงสีดำถูกกรีดออกด้วยคัตเตอร์อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จนมันขาดหลุดลุ่ยเสียนึกสภาพเดิมไม่ออก....ก่อนจะ "คิม! ไปเอากล่องมา!" "ไอ้!!!!!" ผมตะโกนร้องอย่างตกใจเมื่อได้ยินคำสั่งที่นายท่านสั่งลูกน้องที่ยืนประจำมุมห้องหนึ่ง....กล่องใบนั้น ไม่นะ ผมไม่เอากล่องนั่น....จะกรีดผมจะตบผมจะทำอะไรก็ได้....ขอแค่ไม่ใช่กล่องใบนั้น...กล่องที่รวบรวมอุปกรณ์ตัวช่วยในการจัดการอารมณ์กามทุกสิ่งที่มีไว้..... รวมไปถึงยานรกที่ผมไม่อาจต้านทานได้.... . . .   นายท่าน คือเจ้านายของพวกผม ผมเรียกเขาว่านายท่านเพราะเขาคือผู้เป็นใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้ นายท่านเป็นคนไทย-อิตาลี เติบโตมาที่ประเทศไทยแต่มาทำงานที่นี่....ที่อิตาลี  ฟรานซ์ เอริเบียโต้ คือชื่ออิตาลีของนายท่าน....และเป็นชื่อที่ผมจะจำจนวันตาย.. ในตอนเด็กตั้งแต่จำความได้ผมอยู่ที่สถานสงเคราะห์เล็กๆ ของอิตาลี เป็นสถานสงเคราะห์ที่มีเด็กเพียงสี่คนเท่านั้นและคนที่ดูแลเราคือคนที่พวกเราเรียกว่า แม่ครู.....ตอนผมอายุห้าขวบมีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งเดินทางมาจากอีกฟากของอิตาลีและได้รับอุปถัมภ์ผมไว้เป็นลูกบุญธรรม.... ผู้หญิงที่หน้าตาดีจิตใจงดงาม....ผู้ชายที่เคร่งครัดแต่อ่อนโยน....เขาทั้งสองคือพ่อแม่ของผม เขารักผม ผมรักเขา ผมคิดอย่างนั้นมาตลอดจนกระทั่งผมอายุสิบขวบ... "ฮื้อออออ พ่อออ พ่อครับ ฮืออออ" "เงียบซะทีซิวะ!!!" "แม่ แม่ครับ แม่ ฮื้ออออ พ่ออย่านะฮื้อ" การถูกข่มขืนไม่ใช่เรื่องดีในชีวิต กลับกันมันเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากที่สุด แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือคนที่ข่มขืน....ดันเป็นพ่อของผมเอง.... "กรี๊ดดดดด!!!! นี่แกทำอะไร!!" ผมถูกคนที่ขึ้นชื่อว่าแม่ทุบตีและเหวี่ยงจนติดข้างกำแพงอย่างไม่สนว่าผมจะเจ็บไหม....และผมพึ่งเข้าใจว่าเขาไม่เคยดูดำดูดีผมเลยเมื่อเขาพูดประโยคนั้นออกมา... "นี่คุณจะบ้าหรือไงคะ!!! เด็กนั่นต้องส่งให้กับคุณกราฟนะ! ทำแบบนี้ก็ราคาตกกันพอดี!" "ไม่เป็นอะไรหรอกน่า เดี๋ยวฉันคุยกับกราฟมันเอง เธอก็ดูซิเด็กนี่มันน่าเอาจะตาย" "ยับยั้งช่างใจบ้างซิ ฉันเปลืองแรงเปลืองตังเลี้ยงมันมาตั้งนานฉันก็อยากได้ให้เท่ากับที่ฉันเสีย ไม่ซิต้องมากกว่าสองเท่าเลย" ในตอนนั้นผมไม่รู้ว่าพ่อกับแม่พูดเรื่องอะไรกัน ความรู้สึกผมมีแต่เสียใจ น้อยใจ ที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่หันมาดูผมที่หน้าผากแตกได้เลือดจากการถูกเหวี่ยง....แต่ไม่นาน ไม่นานจริงๆ ไม่กี่นาทีให้หลังก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องยื่นเงินให้กับแม่.....แล้วพ่อกับแม่ก็ออกไป "แม่! แม่ครับ พ่อครับ!" ผมที่เจ็บระบมไปทั้งร่างโดยเฉพาะหว่างขา ทำให้ผมลุกวิ่งตามแม่กับพ่อไปไม่ทัน "ไปอยู่กับเขาซะ! แล้วอย่ามาเรียกฉันว่าแม่ ไอ้ลูกข้างถนน!!"......นี่หรอคำที่คนเป็นแม่พูด....นี่หรอที่บอกว่ารักผม รักกันเขาทำแบบนี้หรอ หึ อยากจะขำ....แต่มันขำไม่ออกจริงๆ "บัดซบ!!! นี่มันเกิดเหี้ยไรวะ!!! ท่านฟรานซ์เอาฉันตายแน่!!" ทันทีที่ผมลุกขึ้นผู้ชายคนนั้นก็สบถออกมาเสียงดังลั่น "เอาตัวไปให้ท่านฟรานซ์" ผู้ชายที่ยื่นเงินให้กับคุณแม่สั่งชายชุดสูทสีดำสี่คนข้างหลังแล้วพาผมไปพบกับเขา....พบกับนรกที่ผมต้องเผชิญอยู่ตลอดหกปีที่ผ่านมา... "นี่ครับนายท่าน" กล่องสีดำขนาดกลางถูกวางลงเบื้องหน้าผมที่ตอนนี้ถูกมัดเท้าทั้งสองข้างจนขยับหนีไม่ได้ "สอง....ละกันนะ" "อ้ายยยยย!!!!" (ม่ายยยย!) เพี้ยะ เพี้ยะ "คิดจะขัดคำสั่งกูหรือไงห้ะ!!!" หน้าของผมหันไปตามแรงตบอีกครั้ง และอีกครั้ง....ไม่นะ จะตบผมจะกรีดผมหรือจะทำอะไรก็ได้ แต่ได้โปรดนายท่าน อย่าใช้ยานรกนั่น....แค่หนึ่งเข็มผมก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว....ได้โปรด "ไอ้โอด อายอ้าน อื้ออออ ฮื้อออออ ไอ้ๆๆๆ อ้ายยยยย (ได้โปรด นายท่าน)" เข็มเล่มยาวถูกบรรจุไว้ด้วยน้ำสีขาวใสถูกยื่นใส่มือหนาของนายท่าน....และจัดการฝังมันเข้ามาที่ลำคอเรียวระหงของผม.... ฉึก "อ๊ากกกกกกก" ของเหลวใสถูกฉีดอัดเข้าไปในกระแสเส้นเลือดจนหมดและถูกดึงออกมาก่อนจะ "ไอ้ๆๆๆๆ อ้ายยย!!!!" "โทษตัวมึงเองที่ขัดคำสั่งกู!!!!" ฉึก "ฮื้อออออ!!!!" ของเหลวสีใสถูกอัดฉีดใส่ในจุดเดิมคือลำคอเรียวของผม จนมันไหลเข้าเส้นเลือดอีกครั้ง....ไม่นะ ร่างกายผม...มันไม่รู้สึกตัวแล้ว ขาและแขนของผมมันขยับไม่ได้....ผมไม่มีความรู้สึกอีกแล้ว "หึ! ยานี่ใช้ได้ผลทุกทีซิน่า....ถึงวันนี้กูจะไม่ได้ยินเสียงร้องขอชีวิตจากมึง แต่กูคงได้ลงโทษอย่างสาสมกับที่มึงขัดคำสั่งกูแล้วล่ะ" .....เพียงสิบนาที สิบนาทีที่ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่คำสั่งของนายท่านต้องเด็ดขาดเสมอ...ถ้าคนถูกสั่งนั้นเป็นผม... "คิม ไม้ของฉันอยู่ที่ไหน ช่วยไปเอามาให้ที ฉันจะลงโทษสุนัขที่มันไม่ยอมฟังคำสั่งฉัน" ....สองบุคลิก คนคนนี้เป็นคนแบบนั้น กับคนอื่นมักจะพูดดีเสมอ....แต่กับผมไม่เคยมีเลยสักครั้ง.... "นี่ครับ" คิมยื่นไม้เรียวสีน้ำตาลยาวเกือบร้อยเซ็นติเมตรให้นายท่านก่อนจะกลับไปยืนนิ่งไร้ตัวตนอยู่ที่มุมของห้อง "ลุกขึ้นมา!!!" มือหนาขยุ้มเส้นผมนุ่มของผมให้เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเหวี่ยงผมไปที่ข้างบนโซฟาสีดำจากที่ผมอยู่บนพื้น.....ผมไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด.... เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! "ฮืออออออ" เสียงกระทบกันของไม้เรียวกับโซฟาหนังราคาแพงที่อยู่ข้างๆ หูของผมทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา เปรี๊ยะ!! "อ้ายยย!!!!" ผมกรีดร้องเสียงดังเมื่อไม้เรียวสีน้ำตาลเงานั่นถูกฟาดลงมาที่ต้นแขนของผม ยาวเฉียงลงมาถึงหน้าท้องจนเกิดรอยแดง "ร้องอีกเส้!!!" เปรี๊ยะ!! "อ๊ากกกก!!! ฮื้อออ ฮื้อ ฮึก ฮื้ออออ!!!" ถึงตอนนี้ผมจะถูกฉีดยาที่ทำให้ไร้ความรู้สึกและไม่มีเรี่ยวแรง แต่ทุกครั้งที่นายท่านกระหน่ำฟาดไม้นั้นลงมาอย่างแรงก็ทำให้ผมรู้สึกกลัวจนแทบจะขาดใจ....ถ้ายานี่หมดฤทธิ์เมื่อไหร่....ผมอาจจะไม่รอด ไม่ซินายท่านไม่ยอมให้ผมตายอยู่แล้ว...สุนัขที่มีร่างกายซื่อสัตย์กับตนเองนั้นหาได้ยากขนาดไหนใครๆ ก็รู้.... เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! "ฮึก ฮึก ฮือออ ไอ้! อ้ายยยยย!!!" "ร้อง! ร้องออกมา!! ร้องออกมาดังๆ!!!" เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!!! "คิม!! มาจับตัวมันไว้!!" เสียงทุ้มต่ำออกคำสั่งลูกน้องคนสนิทคนเดิม คิม...พี่ชายที่ผมนับถือในฐานะลูกน้องด้วยกัน เขาเดินมาหยุดที่ศีรษะผม จับต้นแขนของผมทั้งสองข้างแน่นและยกตัวของผมขึ้นมา "อ้ายๆๆๆ!!" เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! "อ๊ากกก" แรงจากร่างสูงใหญ่กำยำของนายท่านเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว เพราะฟาดได้อย่างถนัดมือ จากที่ตีจนขึ้นรอยแดงกลับกลายเป็นว่าเพียงแค่ตวัดมือครั้งเดียวเมื่อไม้เรียวกระทบผิวหนังของผมมันจึงแยกออกเป็นทางยาวพร้อมของเหลวสีแดงข้น เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ "อ๊ากกก ฮื้ออออ ฮื้อ!!" เสียงไม้เรียวสีน้ำตาลที่กระทบกับผิวหนังและเสียงกรีดร้องของผมดังก้องไปทั่วทั้งห้องอย่างทรมาน....ทั้งๆ ที่ในห้องมีคนเยอะแยะแต่กลับไม่มีใครช่วย...ก็เพราะคำว่า เจ้านาย เพียงคำเดียวเท่านั้น.... "โฮฮฮฮฮฮฮ ฮื้ออออออ!!!" ถึงผมจะไม่รู้สึกเจ็บแต่ยังคงกรีดร้องออกมาไม่ขาดสายเมื่อถูกอีกคนฟาดตี....ได้โปรด หยุดสักที...เลือดของผมมันไม่ไหลให้คุณเห็นแล้ว....ได้โปรด ขอร้องปล่อยผม...ฮึก เปรี๊ยะ! "อ๊ากกกกกก!!!!!" แรงฟาดครั้งสุดท้ายเน้นย้ำที่จุดสะโพกก่อนที่นายท่านจะขว้างมันออกไปไกลจากตัว แล้วเดินไปที่กล่องที่วางไว้ตรงพื้น "หึ!....แค่นี้มันยังไม่พอหรอกนะ....." พิษความเจ็บจากการถูกเฆี่ยนตีทำให้สมองของผมเริ่มไม่รับรู้อะไรบวกกับการร้องไห้อย่างหนักทำให้ผมหมดแรงที่จะฝืนลืมตา.... พรวด! "อ๊ากกกกก!!!" ความเจ็บจากช่องทางหลังทำให้ผมสะดุ้งเบิกตากว้างรับรู้ถึงอะไรบางอย่างที่มีขนาดใหญ่มหึมาคับแคบอยู่ในช่องทาง "ชอบหรือไงของเล่นแบบนี้?" ผมส่ายหน้าพรืดปฏิเสธคำพูดของนายท่านแต่จู่ๆ สิ่งที่อยู่ในช่องทางคับแคบของผมมันก็เริ่มกระทุ้งหนักหน่วงและตวัดไปมา... "อื้อออ!!! อื้อ!!!!" "สาม...แรงสุดเลยแล้วกัน หึ" ตืดดดด ตืดดดด จากที่ผมโดนยานรกนั่นทำให้ไม่มีความรู้สึกกลับกลายเป็นว่าทุกๆ ครั้งที่สิ่งนั้นมันตวัดและสั่นไปมาในช่องทางของผม ผมกลับรับรู้ถึงมัน รับรู้ถึงความน่าขยะแขยงของตัวผมเอง... "ชอบหรอ...แบบนี้? ทำหน้าแบบนี้ชอบใช่ไหม!" มือหนาแกร่งบีบคางมลของผมจนปากอ้าทำให้ลูกบอลขนาดเล็กสีส้มหล่นออกมาจากปาก "มะ ไม่ ฮื้ออออ ไม่ครับ ฮืออออ" "ไม่แล้วมึงจะตอดมันทำไม!!! มึงชอบแบบนี้ใช่ไหม!!! มึงชอบของปลอมมากกว่าของกูใช่ไหมห้ะ!!!" ตึบ ตึบ ตึบ นายท่านตวาดใส่ผมพร้อมกับกระทุ้งสิ่งนั้นเขามาข้างในตัวผมมากขึ้นและแรงกว่าเดิม "ฮื่ออออ!! ดะอื้อ ได้ อ้ะ โปรด ฮื้ออ อ้ะ อ้ะ ฮื้อ" ร่างเล็กของผมสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกของอีกคนที่ส่งมา "มึงตอดมัน!!! มึงตอดรัดมันแบบนี้มึงยังจะเถียงกูอีกหรอ!!!!" พรวด! พรวด! สิ่งนั้นถูกกระชากออกไปจากช่องทางข้างหลังของผมแต่กลับถูกแทนที่ด้วยสิ่งที่เล็กกว่านั้นไม่มาก แต่อุ่นร้อนกว่า....และเป็นสิ่งที่ผมคุ้ยเคยดี.. "อึก! ทำไมมึงไม่ตอดรัดกู!!!" เพี๊ยะ! "อึก มะ ไม่..." เพี๊ยะ!!! "กูสั่งให้มึงตอดรัดกูไง!!!" ถึงจะพูดแบบนั้น....แล้วผมจะทำอย่างไรละ....เพราะนายท่านเคยยัดสิ่งที่ใหญ่กว่าตอนนี้ไปรอบนึงทำให้ช่องทางคับแคบของผมมันไม่บีบรัดอีกต่อไปแล้ว... "มึงจะขัดคำสั่งกูใช่ไหม! ได้!!" พรวด! "อ๊ากกกก!!!!" และสิ่งนั้นก็ถูกดันเข้ามาอีกครั้ง...ทั้งๆ ที่ก็มีความเป็นชายของนายท่านคงอยู่.... "ฮ่าๆ! รัดกูดีมาก!!!" ไม่นะ....ช่องทางคับแคบข้างหลังของผมไม่สามารถรับสองอย่างในเวลาเดียวกันได้...นี่นายท่านคิดอะไรอยู่...ถ้าทำแบบนี้...ช่องทางของผม.... คงฉีกขาดอีกครั้งแน่ๆ.... 100% #โปรดติดตามตอนต่อไป...