“หวานขอโทษที่ทำให้แม่ผิดหวังในตัวหวาน แต่หวานไม่มีทางเลือก หวานลองมันทุกทางแล้วแต่มันไม่มีจริง ๆ ค่ะแม่ ถึงกับหน้าด้านไปขอให้คนอื่นช่วย แต่ว่า...เขาก็ไม่ช่วย”
“โธ่หวาน” นางชมจันทร์ดึงตัวลูกสาวเข้ากอด แล้วสะอื้นไห้เบา ๆ
“อย่าร้องสิคะแม่”
“นี่มันเวรกรรมอะไรของเราสองแม่ลูก หวานน่าจะปล่อยให้แม่ตาย ๆ ไปซะ”
“แม่อย่าพูดแบบนี้สิคะ” ชลธารรีบดันตัวเองออก มองมารดาที่น้ำตาคลอแล้ว เธอเองก็กลั้นน้ำตาตัวเองไม่อยู่เหมือนกัน
“หวานมันไม่คุ้มเลยลูก กับชีวิตที่เหลือทั้งหมดของหวาน มันจะติดตัวหวานไปตลอดชีวิตนะ ไม่น่าทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้เลยนะลูก นี่มันสิ้นคิดเกินไปแล้ว” เพราะโมโหเลยด่าทอลูกสาวออกมาดัง ๆ
“แล้วทำไมแม่ไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นตาย ๆ ไปล่ะคะ ตอนนั้น ทำไมถึงยอมไปเป็นเมียน้อยพ่อล่ะ มันก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ หวานเป็นแค่เมียเก็บนะคะ ไ
