“ช้ามาก” พี่ฝุ่นลากเสียงยาวประชดกันทันทีเมื่อฉันกับฝนขึ้นรถได้ วันนี้เป็นวันศุกร์พอเรียนเสร็จเราสามคนเลยจะกลับไปนอนบ้าน
“บอกแล้วไงว่าให้แยกกันกลับ ตัวเองบอกเองนี่ว่าจะรอ พอรอแล้วมาบ่น” เป็นฝนที่ร่ายยาวใส่พี่ชาย
“ใครจะคิดละครับว่าคุณคุณจะช้าขนาดนี้”
“ก็พึ่งเลิกเรียนไหม”
“พอ ๆ” ฉันเบรกทั้งคู่ด้วยการเอาตัวเองไปแทรกกลาง “เอาแต่เถียงกันเมื่อไหร่จะถึงบ้าน”
“บอกพี่ชายแกโน่นว่าให้เลิกพูดกับฉัน”
“บอกเพื่อนหยีโน่นว่าให้เลิกเถียงคำไม่ตกฟาก” ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ การเป็นคนกลางนี่มันน่าปวดหัวจริง ๆ เลย
Rrrrr….
“ค่ะพี่ธนิน” ระหว่างรถกำลังเคลื่อนตัวออกจากคอนโดพี่ธนินก็โทรมาพอดี พี่ฝุ่นกับฝนต่างหรี่ตามองฉันกันทั้งคู่
(ถึงไหนกันแล้วครับ)
“พึ่งออกจากคอนโดค่ะ”
(ไอ้ฝุ่นไปรับใช่ไหม)
“ค่ะ”
(งั้นบอกให้มันจอดก่อนครับ)
“ค่ะ? จอดทำไม” ได้ยินคำว่าจอดพี่ฝุ่นก็ลากสายตามองฉันผ่านกระจกอีกรอบ
(พี่กำลังขับไป
