server 0 เซิร์ฟเวอร์ทดสอบเปลี่ยนชีพ

เกมที่แท้จริง

"ตัวสุดท้ายแล้วสินะ.."

ผมดึงดาบออกมาจากร่างของมอนสเตอร์ตัวสุดท้าย ก่อนที่ร่างของมอนสเตอร์ทั้งหมดจะกลายเป็นควันสีดำแล้วลอยเข้ามาภายในร่างกาย

'คำเตือน พลังชีวิตของคุณกำลังต่ำ'

ข้อความแจ้งเตือนปรากฎขึ้นมาทันทีที่ผมจัดการมอนสเตอร์ทั้งหมด อาการพร่ามัวเริ่มเกิดขึ้นที่ดวงตา ร่างกายอ่อนล้าเต็มที

ผมลากร่างอันอ่อนแรงของตัวเองไปยังสถานที่ที่ผมทิ้งแครอทไว้ ก่อนจะเห็นว่าร่างของเธอในตอนนี้แน่นิ่งไปแล้ว

"คุณ..แครอท"

ผมก้มไปจับไหล่ของเธอก่อนจะเขย่า แต่สิ่งที่เห็นกลับมีเพียงร่างกายที่หยุดนิ่งไม่ตอบสนอง

ไม่นานผมก็ได้เห็นว่าผิวหนังของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ ก่อนที่เธอจะกระตุกร่างกายอย่างผิดปกติ

แขนของเธอเริ่มบิดอย่างผิดรูป ก่อนจะได้ยินเสียงขู่ในลำคอ

"เกิดอะไรขึ้น.."

ผมอุทานขึ้นมาพร้อมกับถอยหลังกลับไปตั้งหลัก สายตาจ้องมองไปยังร่างของสิ่งที่เคยเป็นแครอท

แครอทลึกขึ้นก่อนจะมองมาหาผม สายตาของเธอมีเพียงสีขาวที่ปรากฎ

ผิวหนังของเธอถูกเติมด้วยตัวอักษรสีดำที่ผมไม่เข้าใจ ก่อนที่มันจะขยับไปปกคลุมใบหน้าของเธอทั้งหมด

"คุณแครอท?"

"ครั่ก...คร่ากก...."

เสียงของแครอทดูแหบต่ำราวกับมีบางอย่างติดอยู่ในคอ ขอของเธอค่อยๆ ก้าวมาหาผมอย่างช้าๆ

ผมจ้องมองเธอพร้อมกับแววตาอันสับสน ผมไม่รู้แล้วว่าควรจะทำยังไงกับเธอต่อ

ดาบของผมถูกชักออกมาพร้อมกับจ่อไปเธอ ผมสูดหายใจเข้าก่อนจะเริ่มง้างดาบ

"ขอโทษนะครับ..คุณแครอท..."

ฉับ...

ร่างของแครอทค่อยๆ สลายหายไปหลังจากนั้น พร้อมกับควันสีดำที่ลอยเข้ามารวมเป็นหนึ่งกับร่างกายของผม

'คุณได้สังหารผู้เล่นแครอท ผู้เล่นจะไม่กลับไปยังจุดปลอดภัยเนื่องจากค่าสติสัมปชัญญะไม่คงเหลืออีก'

"นี่มัน..."

ผมจ้องมองข้อความที่ปรากฎขึ้นด้วยความสับสน ก่อนจะเข้าใจว่ามีอะไรเกิดขึ้น

"เธอกลายเป็นแบบนี้ เพราะค่าสติสัมปชัญญะไม่เหลือแล้วงั้นสินะ.."

แสดงว่าเธอคงได้กลับไปโลกเดิม แบบนั้นมันจะเป็นเรื่องที่ดีแล้วงั้นสินะ

มือของผมเริ่มสั่น ไม่มั่นใจเลยว่าการทำแบบนี้เป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่า..

ตุบ..ตุบ...

เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาภายในถ้ำอันมืดมิด ก่อนที่ผมจะเห็นร่างของใครบางคนปรากฎขึ้นมา

ชายหนุ่มสองคนที่ผมคุ้นเคยปรากฎตัวขึ้น พร้อมกับเสียงขู่ในลำคอเหมือนกับคุณแครอท

"คุณคูป..คุณเวค?"

ร่างของทั้งสองปกคลุมด้วยอักษรสีดำ ดวงตาเต็มไปด้วยสีขาวไร้นัยน์ตา

ดาบบนมือถูกกำเอาไว้แน่น พร้อมกับตัวของผมที่พุ่งเข้าไปหาพวกเขา

'คุณได้รับสกิล คมดาบทมิฬ ต้องการใช้หรือไม่?'

ข้อความแจ้งเตือนปรากฎขึ้นหลังจากที่ผมใช้คมดาบของตัวเองสังหารคนทั้งสามที่ผมต้องการจะช่วย เสียงถอนหายใจของตัวเองเป็นสิ่งเดียวที่ผมได้ยินอย่างเด่นชัด พร้อมกับควันที่ดำที่ลอยมาปกคลุมร่างกาย

"เลเวลอัพจากการฆ่าคนที่ตัวเองต้องการช่วยงั้นเหรอ..น่ายินดีชะมัด..."

สายตาของผมว่างเปล่า ก่อนจะตอบรับสกิลที่ได้รับ

'ตกลง'

ทันทีที่ตอบรับ ดาบเล็กของผมก็ถูกปกคลุมด้วยอักขระสีดำไปทั่วคมดาบ จนตัวดาบของผมกลายเป็นสีดำ

ฉับ...ตู้ม!!

เพียงแค่การฟันเบาๆ เพียงครั้งเดียว กำแพงของดันเจี้ยนก็แตกออกอย่างรุนแรง

จะบอกว่ามันเป็นสกิลที่รุนแรงมากก็ว่าได้ แต่เหตุผลที่ผมได้รับมันมา

'สกิล คมดาบทมิฬ

เมื่อใช้งาน มนต์ดำที่คุณสะสมมาจะเข้าไปรวมกันกับอาวุธที่คุณใช้ มันจะเสริมความแข็งแกร่งให้กับอาวุธของคุณระดับหนึ่ง'

และการได้รับพลังมนต์ดำมาคือการสังหารสิ่งมีชีวิตอื่นๆ รวมถึงมนุษย์เองก็ด้วย

"เฮ้อ..."

ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะปลดโล่ที่อยู่บนหลังของตัวเองมาวางเอาไว้ที่พื้น หลังจากนั้นก็นำคทาของแครอทและคันธนูของเวคมาวางรวมกัน

"เพลิงทมิฬ.."

ผมร่ายสกิลของตัวเองก่อนจะเล็งไปยังอาวุธทั้งสาม ก่อนจะเห็นว่ามีบางอย่างปรากฎขึ้นมาแทนเปลวไฟสีดำ

'คุณมีพลังชีวิตต่ำเกินไป ยืนยันจะใช้สกิลเพลิงทมิฬหรือไม่'

ข้อความนั้นส่งมาเตือนเนื่องจากผมใกล้จะตาย แต่มันใช่เรื่องสำคัญที่ไหน

ตราบใดที่ผมยังมีค่าสติสัมปชัญญะ ผมก็สามารถอยู่ที่นี่ต่อได้

แต่พวกเขา...

"เพลิงทมิฬ..."

'คุณมีพลังชีวิตต่ำเกินไป หากคุณใช้สกิลจะทำให้คุณเสียชีวิต ต้องการจะใช้หรือไม่'

"ใช้มันสักที!!"

เปลวไฟสีดำถูกร่ายออกมาจากมือของผม ก่อนที่มันจะแผดเผาอาวุธของคนสามคนที่ผมเคยใช้ชีวิตกับพวกเขา

ถึงแม้จะเป็นเพียงเวลาสั้นๆ แต่ผมก็รับรู้ว่าครั้งหนึ่งเขาก็เคยมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้

'พลังชีวิตคุณอยู่ในขีดอันตราย กรุณายกเลิกสกิล...'

'พลังชีวิตคุณอยู่ในขีดอันตราย กรุณายกเลิกสกิล...'

'พลังชีวิตคุณอยู่ในขีดอันตราย กรุณายกเลิกสกิล...'

ข้อความแจ้งเตือนปรากฎขึ้นอย่างรวดเร็ว เพื่อเตือนให้ผมยกเลิกสกิลก่อนที่ตัวเองจะตาย

แต่มันสำคัญที่ไหน..นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมจะสามารถทำให้พวกเขาได้แล้ว...

"ลาก่อนนะครับ ทุกคน.."

ผมกล่าวลาก่อนที่สายตาของผมจะเริ่มมืดมิด และสุดท้ายมันก็ดับลง

'คุณได้เสียชีวิต'

'ด้วยสกิลติดตัวของอาชีพ ผู้ใช้คุณไสย คุณจะกลับมาเกิดยังจุดที่คุณเสียชีวิต'

ณ เมืองชั้นใน

"มีข่าวสำคัญสองอย่าง ที่ได้รับการยืนยันแล้วครับ"

ชายหนุ่มในชุดเกราะเบาสีน้ำเงิน คานัลกล่าวขึ้นพร้อมกับเดินมาหาแอเรสที่กำลังนอนพัก

ชายหนุ่มที่กำลังนอนนิ่งลืมตาขึ้นมามอง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง

ชุดเกราะของเขาปรากฎขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ราวกับเขาใส่มันเอาไว้ตลอดเวลา

"เล่ามา..."

"ครับ..ข่าวแรกคือเมืองชั้นนอกสุดทั้งสามเมือง ถูกสัตว์ทมิฬรุกรานจนล่มสลายไปแล้วครับ"

ข่าวแรกทำให้แอเรสเริ่มกังวล ก่อนที่เขาจะถามต่อ

"แล้วหัวหน้ากลุ่มที่ปกครองเมืองเหล่านั้นล่ะ พวกเขาเป็นยังไงบ้าง"

คานัลพยักหน้ารับ ก่อนจะเริ่มเล่า..

"พรีเซสและอควาหลบหนีออกมาได้สำเร็จครับ แต่ซีฟทางเราไม่สามารถติดต่อได้ ไม่ทราบชะตากรรมครับ"

"อืม..คงจะต้องคิดในกรณีที่ซีฟไม่สามารถเอาตัวรอดออกมาได้งั้นสินะ"

แอเรสจับคางของตัวเองเพื่อครุ่นคิด ก่อนที่เขาจะส่ายหัวเพื่อสลัดความคิดภายในหัว

"แล้วอีกเรื่องล่ะ"

คานัลพยักหน้ารับอีกครั้ง ก่อนจะยื่นเอกสารบางอย่างมาให้

"นี่มัน..?"

"เอกสารยืนยันครับ"

"เกี่ยวกับอะไร"

แอเรสรับเอกสารนั่นมา ก่อนจะเริ่มอ่าน..

ข้อความภายในเต็มไปด้วยชื่อของผู้เล่นทั้งที่อยู่ในกลุ่มของเขา และคนนอก

"หรือว่า..."

"ครับ เอกสารยืนยัน เกี่ยวกับผู้เล่นที่สูญเสียค่าสติสัมปชัญญะจนหมดและกลับสู่โลกเดิม"

แอเรสมองเอกสารด้วยความนิ่งเงียบ ก่อนที่เขาจะหันกลับไปเจอชื่อหนึ่งที่คุ้นเคย

"เขาคนนี้ ถูกยืนยันแล้วงั้นเหรอ?"

แอเรสชี้นิ้วไปยังชื่อหนึ่งบนรายชื่อนับร้อย ก่อนที่คานัลจะหันมาเห็น

"ครับ ผู้เล่นคนนี้ถูกแจ้งว่าติดอยู่ในป่าหลังจากที่สัตว์ทมิฬเกิดขึ้นครับ"

"ผู้ที่แจ้งล่ะ?"

"เหมือนจะเป็นหญิงสาวอาชีพนักฆ่าครับ ดูจากข้อมูลเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้เล่นระดับสูง"

"งั้นคงเชื่อถือได้งั้นสินะ.."

"ครับ"

หลังจากที่แอเรสได้รับคำตอบ เขาก็ฉีกกระดาษเอกสารเหล่านี้ทิ้งก่อนจะเผามัน

"ลบชื่อของผู้เล่นคนนี้ออกก่อนจะประกาศออกไปสู่ภายนอก ทอรัสคงจะสติแตกแน่ถ้าเห็นชื่อของเขาในเอกสารนี้"

"รับทราบครับ"

คานัลเดินออกไปจากห้อง ทิ้งแอเรสให้จ้องมองหน้าต่างของห้องที่ท้องฟ้าเริ่มครึมฝน

"เกมที่แท้จริง จะเริ่มหลังจากนี้สินะ.."

ณ ป่าของเมืองชั้นนอกสุด ภายในดันเจี้ยน

"..อึก"

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัว ร่างกายยังรู้สึกอ่อนแรงอยู่นิดหน่อย

อาการฟื้นจากความตายเนี่ย ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ไม่ชอบมันเอาซะเลย

ผมลุกขึ้นก่อนจะพาตัวเองออกไปข้างนอกดันเจี้ยน ตามที่ผมคาดไว้คือเมื่อจัดการมอนสเตอร์หลักของดันเจี้ยนได้แล้วทางจะเปิดออก

และก็เป็นไปตามคาด ทางออกถูกเปิดตามที่ผมคิดไว้ แต่มันมีเรื่องแปลกอยู่นิดหน่อย เพราะปลายทางที่ผมเห็นมันไม่ใช่แสงสว่าง..

"นี่มัน.."

เมื่อผมเดินออกมาจากปากถ้ำ สิ่งที่เห็นคือป่าที่ถูกปกคลุมไปด้วยควันสีดำ กลิ่นอายเต็มไปด้วยความชั่วร้ายอย่างเต็มที่

ผมไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นในตอนที่ผมอยู่ในดันเจี้ยน แต่บางทีสิ่งที่เกิดขึ้นด้านบนอาจจะเกี่ยวข้องกับมอนสเตอร์ที่ถูกผนึกภายในถ้ำก็เป็นได้..

ซอก..แซก...

ผมยกดาบของตัวเองขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินเสียงฝีเท้าภายในป่า ก่อนจะเห็นว่ามีมอนสเตอร์ร่างของยักษ์โผล่มาเป็นฝูง

ร่างของมันเป็นมอนสเตอร์ที่ผมคุ้นเคย เพียงแต่ร่างของมันเต็มไปด้วยอักขระสีดำ และดวงตาที่มืดสนิท

มันคืองูยักษ์สามเศียร...

"หลอกหลอนกันจนถึงตอนนี้เลยงั้นเหรอ..?"

คมดาบทมิฬถูกเปิดใช้งาน ทำให้ดาบของผมเริ่มเปลี่ยนสี

"สกิลนี้ก็กินพลังชีวิตเหมือนกันงั้นเหรอ จะบังคับให้ตายกันเกินไปมั้ง.."

ผมง้างดาบก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปต่อสู้กับฝูงของงูสามเศียร พร้อมกับร่ายเพลิงทมิฬเพื่อจัดการพวกมันไปด้วย

และในระหว่างที่ฟาดฟัน ระหว่างที่พลังชีวิตกำลังลดลงอย่างต่อเนื่อง และในตอนที่ข้อความแจ้งเตือนปรากฎออกมา

ตอนนั้นเองผมก็ได้รับรู้ว่า...

...เกมที่แท้จริง มันได้เริ่มขึ้นแล้ว