[ เต้าหู้ ]
"มะ ไม่เลือกได้ไหม" ฉันเอ่ยถามอย่างหวาดหวั่นเมื่อเขาให้เลือกระหว่างมือของเขากับเข็ดขัดหนัง
ไม่ว่าเลือกทางไหนใจฉันก็เจ็บ
"ต้องเลือก" คนบนร่างที่ยังไม่ยอมผละออกเอ่ยสั่งเสียงดุ กดตามองมาอย่างเอาจริง
"ไม่เอามันเจ็บ"
"ตีก็ต้องตีให้เจ็บสิ"
"....." ฉันเบะปากส่งสายตาเป็นเชิงอ้อนวอน ดวงตากลมสบมองเข้าไปในดวงตาเฉี่ยวคมที่อยู่ตรงหน้ากำลังก้มมองฉันอยู่ก่อนแล้ว
"ฉันไม่ใช่คนขี้ใจอ่อน ต่อให้จะทำหน้าเหมือนหมาหงอยแค่ไหนฉันก็ไม่คิดสงสาร" น้ำเสียงทุ้มเข้มเอ่ยเสียงดุเมื่อเขาไม่มีท่าทีว่าจะเปลี่ยนความคิดเลยสักนิด
"แต่ว่า... หนูกลัวเจ็บไม่ตีนะคะพี่เสือ แล้วจะสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี"
"อ่า.. เชื่อได้หรือเปล่า" เขาเลิกคิ้วหนาเป็นเชิงคำถามเมื่อถูกฉันทำเสียงออดอ้อนใส่
"เชื่อได้สิคะ หนูไม่ใช่คนขี้โกหกสักหน่อย" ฉันพยักหน้ารับรัวเร็วเป็นการยืนยันอย่างหนักแน่นอีกแรง
"ก็ได้... ครั้งนี้ฉันจะเว้นโทษให้"
