ผมชื่อวันชนะ ชีวิตล้มเหลวไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันทั้งๆที่ชีวิตของผมน่าจะดีกว่านี้แล้วแท้ๆ อายุจะเข้าวัยเลข 5 อีกแค่ไม่กี่ปีนี้แล้วผมเรียนจบปริญญาตรีแต่ต้องมาทำไร่ทำสวนเพราะความเกเร ความชั่วของผม ชีวิตผมพังไม่มีชิ้นดี มีเมียมีลูกก็ต้องสูญเสียพลัดพรากเมียของผม มีชู้ ผมอยากจะฆ่ามันแต่ผม ไม่อยากเข้าไปอยู่ ในคุก ผมคิดถึงเธอตลอดเวลา เธอคนนั้นชื่อว่า “นิชา” เธอคือรักแรกของผม เราเป็นรักแรกของกันและกัน เราเจอกันที่วันงานลอยกระทงด้วยความน่ารักของเธอผมปรี่เข้าไปคุยกับเธอ ขณะที่เห็นเธอยืนเก้ๆกังเหมือนรอใครอยู่
“ รอแฟนหรอ?”
“เปล่า .จจ้ะรอเพื่อนไปเข้าห้องน้ำนานแล้วหลงรึเปล่าก็ไม่รู้ดึกแล้วด้วยเดี๋ยวแม่จะด่า”
ยุคนั้นเป็นยุคที่ไม่มีโทรศัพท์มือถืออยากเจอสาวๆที่เราชอบก็ขอที่อยู่อย่างเดียวบางบ้านมีฐานะหน่อยก็มีโทรศัพท์บ้าน
“ ที่บ้านมีโทรศัพท์ไหมครับ?”
“ไม่มีจ่ะ”
“งั้นพี่ขอที่อยู่เธอได้ไหมจ๊ะเขียน
