Mirza
Babam yoktu. Baba diyebileceğim, belki de baba figürü olarak gördüğüm tek kişi abimdi. Onun oğlu doğduğu zaman çok sevinmiştim. Yeğenim oldu demiştim. Kendime kardeş gibi görüyordum. Halbuki oğlu doğduktan sonra her şey çok değişti. Oğlu büyüdükçe beni ikinci plana atmaya, bana eziyet etmeye başlamıştı. Eğer annem olmasaydı daha fazlasını da yapardı.
Biraz büyüdüğümde artık liseye gitmeye başladığımda, yazın abimin yanına gidiyordum. Abim beni ezerek sürekli getir götür işlerini yaptırıyordu sadece. Annem en dipten başlamam gerektiğini, eğer ezilmezsem paranın kıymetini bilemeyeceğimi söylüyordu. Ben iş olarak ezilmekten bahsetmiyordum halbuki. Sürekli beni aşağılıyordu. Yine de abim diye ses çıkarmıyordum. Çay mı götürdüm içine tükürüp bana veriyordu. Senden adam olmaz, sen zaten
