(เมีย)เด็กของเสือ

ถ้าหนูโตกว่านี้

“ถ้าหนูโตกว่านี้ ถ้าหนูดูแลตัวเองได้ หนูจะลองใส่มันอีกครั้ง”

แก้มหวานบอกเสียงเบา เดินตามคนตัวโตไปจ่ายเงิน สายตามองชุดแบบที่เขาเคยเลือกให้อย่างเสียดาย

ทำไมเธอจะไม่อยากแต่งตัว เธอชอบเสื้อผ้า ไม่ว่ามันจะโป๊ หรือไม่โป๊ เธอเชื่อว่าเสื้อผ้าเป็นเครื่องมือเสริมความมั่นใจ แต่ตอนนี้กลับไม่มั่นใจที่จะใส่ เพราะกลัวมันดึงภัยเข้ามาหาตัว

เมื่อได้เสื้อก็เหลือกางเกง คราวนี้เสือปล่อยให้แก้มหวานตัดสินใจเอง เดินตามหลังคนตัวเล็กไปเงียบๆ คอยสังเกตรอบตัวไปด้วย จนได้รู้ว่าแก้มหวานเป็นผู้หญิงที่ดึงดูดความสนใจผู้คนมาก ขนาดเธอไม่ได้แต่งหน้า ยังมีคนมอง โดยเฉพาะผู้ชาย บางคนมองเธอแบบเหลียวหลัง ทั้งที่เขาเดินอยู่ข้างๆ ผู้ชายพวกนั้นก็ไม่เลิกมองสักที

“คนมองหนูเยอะนะ”

“คนมองเฮียหรือเปล่า?”

“ไม่อะ เขามองหนูแน่ๆ ชักหึงแฮะ!”

โอบมือรอบไหล่เล็กๆไว้ เปลี่ยนจากเดินตามมาเป็นเดินข้างๆกันแทน แก้มหวานเงยหน้ามองคนโตกว่านิ่งๆ คนคงคิดว่าเธอเป็นเด็กเลี้ยงอีตาเสี่ยนี่แน่ๆ ดูการกระทำและการแต่งตัวดิ โคตรเหมือนเสี่ยอะ

“เขาคิดว่าหนูเป็นเด็กเลี้ยงของเฮียหรือเปล่า”

“ไม่รู้ดิ ไม่เห็นเหมือน”

คนไม่อยากถูกมองว่าเป็นเสี่ย ปฏิเสธหน้าตาย แก้มหวานอมยิ้มไม่พูดอะไรอีก จนกระทั่งเดินมาถึงร้านขายกางเกงยีนส์ เดินเข้าไปเลือกแบบที่ชอบมาเพียงสองตัว เกรงใจเขาเพราะแต่ละตัวราคาหลักพัน

“แค่นี้?”

“อือ แค่นั้นแหละ จะชื้อไปทำไมนักหนา”

แก้มหวานเสียดายเงิน เธอไม่เคยใช้เงินฟุ่มเฟือยเลย ตั้งแต่พ่อพาเมียใหม่กับลูกเข้ามาในบ้าน เธอต้องใช้เงินอย่างประหยัด เพราะอยากลดค่าใช้จ่ายช่วยพ่อ ส่วนเมียใหม่ของพ่อกับลูกติดของเธอ ใช้เงินอย่างสบายใจแบบไม่คิดอะไรด้วย

แก้มหวานโกรธพ่อนะ แต่เกลียดไม่ลง เพราะพ่อเลี้ยงเธอมาเพียงลำพังตั้งแต่เธอยังเด็ก เธอมีแม่นะ แม่ยังไม่ได้ตาย แต่เธอไม่รู้ว่าตอนนี้แม่อยู่ที่ไหน ผู้หญิงคนนั้นทิ้งเธอกับพ่อไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น ตอนนี้หน้าเธอก็ไม่อยากนึกถึง ชื่อก็ลืมไปแล้วด้วย ลืมไปจากหัวใจหมดแล้ว

“คืนนี้เสร็จงานที่สนามแล้วจะไปนอนด้วย”

เมื่อขึ้นมานั่งอยู่บนรถ ก็รีบบอกคนตัวเล็กให้รับรู้ แก้มหวานพยักหน้าขึ้นลง แอบมองใบหน้ายิ้มแย้มนั่นนิดๆ พอพูดถึงสนามแล้วดูอารมณ์ดีขึ้นมาเลย เพราะเรื่องนั้นหรือเปล่า เรื่องที่ว่า พี่มี่มาดูแลงานแทนเฮียสิงค์ ส่วนตัวเฮียสิงค์นั้นไปดูงานที่ชายแดน คงสบโอกาสทำคะแนนเลยสินะ

“ไม่ต้องมาหรอก มาก็ทำอะไรไม่ได้ เมนส์หนูยังไม่หายเลย เงินที่โอนมา หนูจะใช้คืนให้วันหลังแล้วกัน”

หลับตาลงเพื่อปิดกั้นการพูดคุย โชคดีที่หลังจากคืนนั้น วันต่อมาเธอเป็นประจำเดือนพอดี เลยไม่ต้องคิดมากเรื่องท้อง และมีข้ออ้างไม่ให้เขานอนด้วย วันนี้เลยใช้มันเป็นข้ออ้างอีกครั้ง เพราะรู้สึกไม่ค่อยดี

เพียงแค่คิดว่าเขาจะไปอยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงที่เขารัก ก็อิจฉาจนข้างในอกมันร้อนรุ่มไปหมด

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

เสือเลือกจอดรถบริเวณหน้าคอนโด เพราะไม่อยากวนรถขึ้นไปด้านบนให้เสียเวลา แก้มหวานขยับเปลือกตาขึ้นช้าๆ ตั้งใจว่าจะแค่หลับตา ดันหลับไปจริงๆซะได้ รู้สึกตัวก็ตอนที่มีมือมาสะกิดให้ตื่น

“ให้เดินไปส่งไหม?”

“ไม่เป็นไร หนูไปเองได้ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปส่งที่มหาลัยนะ หนูไม่มีเรียน”

พูดจบก็เปิดประตูลงไป พร้อมถุงกระดาษสองใบ ด้านในอัดแน่นไปด้วยชุดของเธอ โบกมือให้คนในรถเบาๆ หมุนตัวเดินเข้าไปในคอนโดเงียบๆ

ท่าทีเปลี่ยนไปของแก้มหวาน เสือไม่ได้ใส่ใจนัก ก็เขาไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายขนาดนั้น แค่คอยดูแล ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องแคร์ไปซะทุกอย่าง เป็นความสัมพันธ์ที่เขาคิดว่าสักวันมันก็ต้องจบลงเหมือนคนอื่นๆแหละมั้ง เขาเลยไม่ค่อยอะไรมากมาย เอ็นดูเธอนะ แต่ไม่ได้รู้สึกรัก เหมือนที่รู้สึกกับมี่

เขารักมี่มาตั้งแต่จำความได้ แม้จะบอกตัวเองว่าควรตัดใจ แต่ใครมันจะทำได้ง่ายขนาดนั้นวะ

16:55น.

@สนามแข่งรถ

เสือขับรถมาถึงสนามแข่งตอนเกือบห้าโมงเย็น ยิ้มระรื่นเดินเข้าไปใกล้ผู้หญิงตัวเล็ก ที่ยืนคุมงานแทนพี่ชายเขาอยู่ เขาจะไม่มาก็ได้ เพราะเด็กในสนามเป็นงานกันทุกคน มี่เองก็คุมคนของไอ้สิงค์เก่งใช้ได้ แต่เขาเป็นห่วงเธอ กลัวพวกหัวงูมาเจ๊าะแจ๊ะเธออีก

“แฮร่!”

“ว๊าย! เล่นอะไรเนี่ยเฮียเสือ!”

เสียงแหวแสบแก้วหู ไม่ได้ทำให้โกรธเลยสักนิด เสือมองใบหน้าบึ้งตึงพลางกลั้นหัวเราะ มี่เป็นผู้หญิงที่แกล้งสนุกที่สุด เวลาที่เธอโกรธ ดวงตาหวานฉ่ำจะน่ากลัวมาก เขาชอบเวลาที่เธอโกรธนะ แต่ชอบเวลาที่เธออ้อนมากกว่า

มี่เป็นเด็กขี้อ้อนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ด้วยความที่เป็นน้องสาวเพื่อน และรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก พวกเขาสามคนเลยตามใจเธอมาก ส่วนคนที่ตามใจมี่สุดๆ โดยที่เจ้าตัวไม่ค่อยรู้เรื่องก็คือไอ้สิงค์พี่ชายเขานั่นแหละ มันเป็นคนที่แสดงออกไม่เป็น จนมี่ไม่รู้ว่ามันรัก ส่วนเขาก็แสดงออกชัดเจนว่ารัก แต่มี่กลับคิดว่าเขาล้อเล่นมาตลอด

“เฮีย! เฮีย!เหม่อไรเนี่ย?”

“เปล่า แค่คิดถึงตอนเด็ก”

“ทำไมอะ?”

“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่วันนี้แต่งตัวสวยจัง”

สายตามองสำรวจคนตัวเล็กในชุดเดรสสั้นสีหวาน ใบหน้าแดงระเรื่อน่ามอง คงเพราะแสงUV ด้านนอกนี่ ริมฝีปากกระจับสวยแย้มยิ้ม ก่อนจะพูดคำที่ทำให้หัวใจคนฟังกระตุก แต่ก็ยังต้องฝืนยิ้มเหมือนไม่เป็นอะไร

“แต่งถ่ายรูปส่งไปให้เฮียสิงค์ดูนะ”

“ใส่แบบนี้ถ่ายรูปไปให้มัน มันคงนั่งทำงานติดเก้าอี้อยู่หรอก”

“ก็ช่างเขาสิ อยากทิ้งมี่ให้เฝ้าสนามเอง”

เสือมองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างอ่อนใจ มี่อายุ 25 ปีแล้วนะ แต่ความคิดความอ่านเหมือนเด็ก ต่างกับแก้มหวานที่เด็กกว่า แต่เขารู้สึกว่าเธอดูเป็นผู้ใหญ่กว่ามี่ซะอีก

อ่า! ทำไมยกมาเปรียบเทียบกันก็ไม่รู้ ผู้หญิงเหมือนกัน ก็ใช่ว่าจะนิสัยเหมือนกันนี่นา ถ้าเด็กแก้มนิสัยเหมือนมี่ คงขนลุกมากอะบอกเลย คิดภาพตอนที่แก้มหวานอ้อนไม่ออกเลยจริงๆ คงเหมาะกับทำหน้านิ่ง หรือไม่ก็หน้าเหวี่ยงๆ

“คิดอะไรเป็นเด็กๆไปได้”

“อิอิ ก็เพราะแต่งแบบนี้ไง เฮียสิงค์ถึงได้หวง”

“เฮียก็หวงนะ”

มือหนาลูบลงบนเส้นผมสีน้ำตาลสวยแรงๆ ยีจนมันฟูขึ้น เดินหนีไปเตรียมตัวที่ห้องทำงาน วันนี้ที่สนามมีการแข่งขันชิงเงินรางวัล คนเริ่มทยอยมากันแล้ว เพราะการแข่งจะมีตอนสามทุ่ม เขาต้องเตรียมตัวไปรอต้อนรับแขก

อีกมุมหนึ่งของสนาม

แก้มหวานหยุดยืนมองภาพนั้นอยู่ไม่ไกล เธอไม่ต้องมาเห็นภาพแบบนี้เลย ถ้าหากพี่หอมไม่โทรให้มาช่วยงานแบบเร่งด่วน วันนี้มีการแข่งชิงเงินรางวัล คนแน่นทั้งส่วนของร้านกาแฟ และร้านอาหาร พนักงานไม่เพียงพอจนพี่หอมโทรให้มาช่วย เธอออกมาทันทีที่ขึ้นไปถึงห้อง โชคดีที่สนามอยู่ไม่ไกล แต่โชคร้ายที่มาเห็นภาพน่าปวดใจก่อนเข้าทำงาน

ร่างแบบบางหมุนตัวเดินเข้าไปในร้านกาแฟ ยิ้มให้ผู้จัดการนิดๆ ปล่อยให้ภาพเมื่อครู่จากหายไปจากความคิดชั่วคราว เธออยากตอบแทนที่เฮียสิงค์ให้ความช่วยเหลือ เลยไม่เกี่ยงเท่าไหร่ ถ้าหากว่างานที่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ เป็นงานของเฮียที่เธอเคารพรักเหมือนพี่ชาย

แก้มหวานทำงานอยู่ด้านใน คอยทำน้ำให้ลูกค้า ไม่อยากออกไปเดินเสริฟ เพราะไม่อยากให้คนลวนลาม เลยปล่อยให้พี่หอมและพนักงานคนอื่นจัดการในส่วนนั้น

แม้คนที่มาใช้บริการจะเกรงใจเจ้าของสนามและน้องชายเขามาก แต่เธอไม่ได้บอกใครเลยว่าคบกับเฮียเสืออยู่ กำชับให้เขาเก็บเป็นความลับไปก่อน นั่นจึงทำให้เธอเป็นเพียงพนักงานธรรมดาเหมือนคนอื่นๆ ไม่มีอภิสิทธิ์พิเศษใดๆ ให้คนรู้สึกกลัว