“หนูเรียนหนักเหรอ?”
“เปล่าค่ะ หนูไม่ได้เรียนแล้ว หนูต้องทำงานช่วยพ่อน่ะ”
“ได้ไง พ่อเธอบังคับให้เธอทำแบบนั้นเหรอแก้มหวาน”
ดนัยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แก้มหวานมองหน้าน้องชายของแม่ผู้ให้กำเนิดนิ่งๆ ส่ายหน้าไปมา พับเก็บความคิดของตัวเองลงไป ไม่หวังความช่วยเหลือจากใครจะดีที่สุด ถ้าหากบริหารบริษัทพ่อดีๆ เธออาจจะมีเงินไปคืนเขา ก่อนที่เขาจะมาทวงเอาก็ได้
“พ่อไม่ได้บังคับค่ะ หนูตัดสินใจเอง”
“แต่เธอเพิ่งจะ 19 เรื่องเรียนสำคัญที่สุดนะ”
“เรื่องนั้นหนูรู้ค่ะ แต่นี่ชีวิตหนู หนูเลือกเองได้ค่ะ”
แก้มหวานมองคนทั้งสองด้วยแววตาเฉยชา ใครจะว่ายังไงก็ช่างเถอะ เธอรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ เรื่องเรียนเธอไม่คิดจะทิ้งหรอก ช่วยพ่อทำงานหาเงินไปคืนเขาหมดเมื่อไหร่ เธอจะไปสมัครเรียนมหาวิทยาลัยแบบเปิด เพื่อเอาวุฒิการศึกษามาสำรองไว้ ส่วนเรื่องงานที่จะทำในอนาคต คิดว่างานขายอะไหล่รถบริษัทของพ่อก็ไม่ได้แย่
“เธอดูเปลี่
