“เสร็จแล้ว”
“อือ!”
แค่โกหกแต่ดันง่วงจริง ปรือตาขึ้นมอง รับไดรว์ในมือเล็ก ลุกขึ้นเดินไปเก็บไว้ที่เดิม พาร่างกายงัวเงียไปหยิบอาหารบนโต๊ะ เดินเอามาให้คนตัวเล็ก เสร็จแล้วก็เดินไปทิ้งตัวลงบนเตียง
“กินเสร็จแล้วเรียก ขอเวลานอกแป๊บ”
แก้มหวานตักอาหารในจานเข้าปาก มันเป็นมาม่าผัดใส่ไข่ใส่หมู ในตู้เย็นบ้านเธอคงมีของอยู่แค่นั้น พอไม่มีธิติกานต์กับลูกสาวอยู่ เธอกับพ่อก็อาศัยสั่งกิน หรือไม่ก็กินมาจากห้องนอก ของพวกนั้นที่ยังเหลืออยู่ ก็คงจะเป็นของที่สองแม่ลูกซื้อมาทำกินกันเอง จะว่าไปเธอก็ไม่รู้เลยแฮะ ว่าสองแม่ลูกนั่นไปอยู่ที่ไหน ก็แอบเป็นห่วงแหละ ตอนที่สองแม่ลูกนั้นจะมาอยู่ด้วย พ่อเคยเล่าว่าทั้งสองคนใช้ชีวิตกันมาอย่างยากลำบาก
ใช้เวลาไม่นานอาหารในจานก็หมด ไม่กล้าเรียกคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง อาศัยใช้เก้าอี้ที่มีล้อเลื่อน ขยับเอาจานไปวางไว้บนโต๊ะ เสียงของมันทำให้คนบนเตียงปรือตาขึ้น ขยับตัวลุกขึ้น
