“แก้มหวาน มานอนทำอะไรตรงนี้?”
พรวด!
แก้มหวานลุกขึ้นด้วยความตกใจ ถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นว่าตรงหน้าเป็นใคร เสี้ยววินาทีนั้นเธอดีใจนึกว่าเป็นพ่อของเธอ แต่เสี้ยววินาทีที่ความจริงตรงหน้าชัดเจน ความเสียใจก็ถาโถม
ผู้ชายคนนั้นคงไม่รู้หรอกว่า เธอหนีออกมาเพราะโดนแม่เลี้ยงไล่ คงคิดว่าเธอกลายเป็นเด็กใจแตกแล้วหนีออกมาเอง ไม่ต้องตามหา เพราะผู้หญิงไร้ค่าแบบเธอคงซบซานกลับไปเอง
“ถาม?”
เสี่ยหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาขยับไปนั่งลงบนที่ว่าง แก้มหวานมองนิ่งๆ คิดอยู่ในใจว่าจะตอบดีไหม เพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียว ไม่รู้เลยว่าเขาไว้ใจได้มากแค่ไหน
“มาเที่ยวค่ะ ใครๆก็มาไม่ใช่เหรอคะ”
“นั่นสินะ แล้วเที่ยวเสร็จหรือยัง ไปต่อกับฉันไหม?”
ถามในสิ่งที่ตัวเองต้องการ มองใบหน้าไร้เครื่องสำอางอย่างชื่นชม แม้จะไม่ได้แต่งหน้า แก้มหวานยังอยู่ในระดับที่เรียกว่าสวยมาก เสียดายเหลือเกิน ถ้าหากว่าเขาเด็กกว่านี้สักห้าหรือสิบปี เขาคงจีบเธ
