“ไม่ใช่! ไม่ได้เป็นอะไรกันหรอก เด็กนั่นเป็นเด็กฝากของไอ้สิงค์”
เสี่ยดนัยชะงักนิดๆ รู้สึกหมดสนุกขึ้นมาทันที ไม่อยากงัดข้อกับพี่แฝดของเสือนักหรอก รายนั้นโหดและเข้มงวดกว่ามาก ถือซะว่าเล่นสนุกเพียงแค่นี้ก็พอ
หมับ!
“? หืม มีอะไร?”
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงไปใกล้คนตัวเล็ก กลิ่นหอมของสบู่โชยมาแตะจมูก ใจเต้นขึ้นมานิดๆ แต่ไม่ได้มากมายอะไร มองมือที่กำเสื้อตัวเองอยู่ ก่อนจะเผยรอยยิ้มอ่อนโยนส่งไปให้ แมวน้อยขี้กลัว
พรึ่บ!
“ไปกันเถอะ ตอนนี้น่าจะได้เวลาแล้ว”
แก้มหวานเดินตามไปเงียบๆ รู้สึกกลัวน้อยลงเมื่อเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนแบบนั้น เมื่อเดินมาถึงรถ คนตัวโตก็เปิดประตูออกกว้าง เธอก้าวขาขึ้นไปนั่งด้านใน ไม่นานเสี่ยดนัยก็ก้าวเข้ามานั่งอยู่ข้างๆ
“กลัวไหม?”
“กลัว? กลัวคุณเหรอคะ ตอนแรกก็กลัว ตอนนี้ไม่ค่อยแล้วค่ะ”
“ฮ่าๆ ฉันหมายถึงกลัวความเร็วหรือเปล่า”
เสี่ยดนัยเพิ่งจะเคยได้รับคำตอบแบบนี้ครั้งแรก ผู้หญิงบาง
