ยอดสวาท

Chapter 5 เมีย...นอกหัวใจ (6)

Chapter 5 เมีย...นอกหัวใจ (6)

"เมื่อคืนน่ะเหรอ แล้ว...เธอคิดว่าไง กับสภาพของเราใน ตอนนี้"

".....!"

รอยยิ้มกรุ้มกริ่มและสายตาโลมเลีย นั่นคือคำตอบโดยที่เขาไม่ต้องพูดให้เสียเวลา

"ฉันขอโทษ...ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ..."

"ไม่จริง! คุณ...หลอกแก้วใช่มั้ยคะ จริงๆ แล้วเราไม่ได้มีอะไรกัน แก้วยังไม่ได้เสียตัวให้คุณ ใช่มั้ยคะ...มันไม่จริง..."

หล่อนละล่ำละลักเสียงสั่น ท้ายประโยคนั้นแสนเบาหวิวเพราะความใจหาย...กลัวกับคำตอบที่จะได้รับเหลือเกิน

"เมา...ควบคุมตัวเองไม่ได้...ฉันก็เลย..."

".....!"

"ฉันไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น แต่...มันก็เกิดขึ้นแล้ว...ขอโทษนะแก้ว...ฉัน...เมา..."

"คุณ...ภู..."

เหมือนวิ่งชนกับอะไรสักอย่างเข้าเต็มเปา...คนฟังถึงกับนิ่งงันภายในแก้วหูลั่นเปรี๊ยะเพราะกำลังช็อกในคำสารภาพนั้น แขนขาชาวาบจนไม่อาจขยับได้ เมื่อได้รู้ว่าเสียตัวให้กับเขาอย่างไม่ตั้งใจ อยากเก็บเอาไว้ให้กับคนที่ตนรัก และหล่อนไม่อาจเก็บกลั้นหยาดน้ำตาเม็ดโตที่เอ่อท้นออกมาคลอขังรอบขอบตา พร่ำเพ้อออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ไม่จริง! มันคือความฝันใช่ไหม..."

"เมื่อคืนเรามีความสุขกันมากแค่ไหนเธอจำไม่ได้เลยเหรอแก้ว...เราทำแบบนั้นกันนานมาก...จนฉัน...เสร็จไปถึงสองรอบ...จนหมดแรง"

ชายหนุ่มขบริมฝีปาก แววตาเจ้าชู้จับจ้องมองไปทั่วดวงหน้าเปื้อนหยาดน้ำตา...และสิ่งที่พูดไปเขาไม่ได้โกหก เมื่อคืนหล่อนช่างเร่าร้อนรุนแรงจนเขาไม่อาจต้านกระแสปรารถนาแสนเชี่ยวกรากได้ รู้สึกว่าตัวเองนั้นบ้าคลั่งเหมือนสัตว์ป่า เฝ้าวนเวียนตักตวงความสุขจากกายสาวจนหมดแรง...ความสุข...ที่ล่อหลอกให้เขาติดใจจนลืมทางกลับห้องของตน

"เมื่อคืนเธอทั้งร้อนแรง...แล้วก็...เยี่ยมยอด...เธอทำฉันหมดแรง...ทำจนน้ำหมดตัว..."

"พอแล้ว! หยุดพูดได้แล้ว! แก้วไม่อยากฟัง ฮือๆ"

ถ้อยคำนั้นแสนระคายหูจนไม่อาจทนฟังต่อไปได้ หล่อนยันกายออกห่างแล้วหันหน้าหนีพร้อมกับสะอื้นไห้ออกมาด้วยความเสียใจและเจ็บใจ...เจ็บใจที่เสียทีให้กับผู้ชายที่ไม่ได้มีใจเสน่หาด้วยเลยสักนิด จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไปบ้าง หล่อนไม่อยากเชื่อว่ามันคือเรื่องจริง หากแต่ว่าความรู้สึกเจ็บๆ ขัดๆ ตรงส่วนนั้นยามขยับกาย ก็ฟ้องว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นคือความจริง

"ฉันรู้ว่าเธอเสียใจ...แต่...มันก็เกิดขึ้นไปแล้ว...ฉันอยากให้เธอลืมมันไปซะ...ลืมว่าเราเคยมีอะไรกัน!"

"คุณภู!"

"ลืมมันไปเถอะนะ ฉันทำลงไป...เพราะความเมา..."

เหมือนถูกตบหน้าด้วยคำพูด...หล่อนไม่ได้ฟูมฟายเพื่อขอให้เขาเห็นใจและรับผิดชอบ แต่ไม่คิดเลยว่า...เขาจะพูดมันออกมาง่ายๆ ได้ถึงเพียงนี้

"คุณพูดแบบนี้ มันหมายถึงว่าแก้วผิดเองใช่มั้ยคะ ฮือๆ"

"เธอก็รู้...ฉันทำแบบนั้นไม่ได้...ฉันจะรับผิดชอบเธอได้ยังไงเพราะ...ฉันรักมิ้นต์ แล้วเราก็กำลังจะหมั้นกัน วันข้างหน้าฉันกับมิ้นต์ก็ต้องแต่งงานกัน ถ้าเธอไม่ตัดใจจากเรื่องนี้ แล้วเธอจะไปอยู่ตรงไหนฮึแก้ว อยากทำตัวเป็นเมียน้อย...เหมือน..."

"แล้วแก้วผิดอะไรคะ คุณถึงทำกับแก้วแบบนี้"

"ก็บอกแล้วว่าเมา...พูดไม่รู้เรื่องรึไง"

"มันหมดแล้ว ไม่มีเหลือแล้ว คุณทำลายชีวิตแก้ว ทุกอย่างต้องเสียไป...โดยที่...ไม่อาจเรียกร้องจากใครได้เลย"

หล่อนยังคงสะอื้นไม่หยุด หากแต่ไม่อาจทำให้คนใจร้ายสงสารและเห็นใจได้

"ฉันรู้ว่าเธอเสียดายในสิ่งที่เสียไป แต่ฉันจำเป็นต้องเลือก ระหว่างคนที่รักกับคนที่ไม่เคยคิดอะไรด้วย ฉันขอเลือกมิ้นต์ เพราะฉันไม่ได้รักเธอเลยแก้ว เรื่องที่เกิดขึ้นมันคือความผิดพลาด เธอต้องเข้าใจ ฉันขอโทษ...ที่ทำร้ายเธอ"

"ฮือๆ" แก้วกัลยาสะอื้นจนกายสั่นเทิ้มด้วยความเสียใจ หล่อนไม่ได้เสียใจที่เขาบอกว่าไม่ได้รักกัน แต่เสียใจที่ต้องมาเสียทีให้กับผู้ชายมีเจ้าของ รู้ว่าเขาไม่มีวันจะทำแบบนั้น กับการทิ้งมาลีรินทร์เพื่อมารับผิดชอบเธอ

"ฉันหวังว่า...เรื่องนี้จะถูกปิดเป็นความลับ ถ้าหากเธอยังมีจิตสำนึกไม่อยากให้ผัวเมียต้องผิดใจกัน เธอควรจะเงียบแล้วลืมมันซะ อย่าให้มิ้นต์ต้องรู้เรื่องระหว่างเราสองคน"

ร่างบอบช้ำยิ่งสะอื้นหนักขึ้นเมื่อเขาย้ำเตือนความมีเจ้าของด้วยถ้อยคำจังจริง...ส่วนหล่อนคือคนที่เสียตัวฟรี และไม่อาจร้องแรกแหกกระเชอบอกใครได้ มันเป็นเรื่องน่าอดสูใจเกินกว่าจะให้มารดารู้...อาย...กลัวท่านผิดหวังและเสียใจในตัวลูกสาวเพียงคนเดียว นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ความรู้สึกในยามนี้เจ็บปวดเหลือเกิน

ไม่มีแม้อ้อมกอดใดๆ ปลอบปละโลม...หล่อนสัมผัสได้จากเตียงนอนที่สั่นไหว เมื่อเขาขยับกายลงไปแล้วคว้าเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นมาสวมใส่ ไม่สนใจใยดีคนที่ยังคงนอนร้องไห้อยู่บนเตียงด้วยความเสียใจ...และวินาทีนั้น จังหวะที่เขากำลังจะเดินออกไป ถ้อยคำสั่นเครือก็โพล่งออกมาจนเจ้าตัวต้องชะงักฝีเท้าที่ก้าวเดิน

"คุณจงใจมอมเหล้าแก้วใช่มั้ยคะ ฮือๆ แก้วมันโง่เอง...โง่เชื่อและไว้ใจคนอย่างคุณ ไม่คิดเลยว่าคุณจะชั่วร้ายได้ถึงขนาดนี้!"

เพียงเท่านั้น คนถูกกล่าวหาก็ปราดมายืนข้างเตียง กระตุกยิ้มคล้ายเยาะให้กับคนที่นอนเอามือกุมผ้าห่มสะอื้นร่ำไห้...แววตาเขานั้นแสนว่างเปล่า ไร้ซึ่งความเห็นใจต่อให้หล่อนร้องไห้จนขาดใจตาย

ตรงนี้ก็ตาม

"แต่ก็ไม่เห็นเธอจะขัดขืนเลยนะแก้ว...เธอเรียกร้องให้มันเกิดขึ้น มันคือความสมยอม เธอยอมให้ฉันทำแบบนั้น จะโทษใครได้ นอกจากตัวเธอเอง!"

"คุณภู!"

"เหอะ! ฉันคิดไว้ไม่มีผิด เธอก็ไม่ได้ต่างจากแม่ของเธอเลย...ง่าย...และ...ไร้ค่าสิ้นดี!"

"ออกไป! แก้วเกลียดคุณ ไม่รับผิดชอบกันก็อย่าดูถูกกันแบบนี้ ไป! ออกไป!"

"เธออยากให้ฉันรับผิดชอบอะไร ไหนบอกมาสิ"

"ไม่! แก้วไม่ต้องการความรับผิดชอบจากคนอย่างคุณ!"

"ปากไม่ตรงกับใจอีกแล้ว...เอาแบบนี้ดีไหม ฉันจะรับผิดชอบเธอก็ได้ ด้วยการเลี้ยงเธอไว้เป็นเมียเก็บ เป็นเมียที่ไม่ได้ออกหน้าออกตา แค่นี้...เธอพอใจมั้ยล่ะแก้ว"

"คนสารเลว! ฮือๆ"

"ถ้าอยากเรียกร้องให้ฉันรับผิดชอบ ฉันจะยอมทำตามที่เธอต้องการ และฉันจะทำให้เธอได้รู้รสชาติของการเป็นเมียน้อย...เหมือนกับที่...แม่ของเธอเคยเป็น!"

นคินทร์ขยับหนีหมอนที่ถูกขว้างปามาใส่ตามแรงโกรธของคนบนเตียง...เสียงหัวเราะในลำคอแกร่งช่างกระแทกใจจนเจ็บจุก ได้แต่ยืนมองเขาหันหลังเดินจากไป แววตาแดงช้ำจับจ้องมองด้วยความคับแค้นใจที่ไม่อาจทำอะไรได้มากกว่าร้องไห้ฟูมฟายอยู่ฝ่ายเดียว

"ปัง!"

เสียงปิดประตูใส่หน้าดังปัง...เขาไปแล้ว...แก้วกัลยาปรายตามองร่องรอยแห่งรักบนผืนผ้าขาวสะอาดด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลริน นั่นคือรอยตราบาปที่เขาได้ฝากเอาไว้ คือความจริงที่ฟ้องว่าเขาพรากในสิ่งแสนหวงแหนไปโดยที่หล่อนไม่เต็มใจ ต้องเสียตัวให้เขาเพราะความเมา...นึกถึงคำมารดาที่เคยพร่ำสอน ไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดกับตนเพราะถูกเขาใช้เล่ห์มารยาลวงหลอกให้หลงกล