ยอดสวาท

Chapter 5 เมีย...นอกหัวใจ (4)

Chapter 5

เมีย...นอกหัวใจ (4)

"พอแล้วค่ะคุณภู แก้วรู้สึกมึนหัวไปหมดแล้ว"

แก้วกัลยาเลื่อนแก้วหนีเมื่อไวน์แดงถูกรินเติมลงมาอีกรอบ จากที่พร่องลงไปเกือบหมดเพราะการชวนดื่มแบบเนียนๆ ของนคินทร์ เล่ห์เหลี่ยมที่เขาใช้ล่อหลอกให้คนอ่อนต่อโลกเช่นหล่อนไว้เนื้อเชื่อใจ...เขารู้...รู้ว่าถ้ามีแก้วแรกสำหรับคนไม่เคยสัมผัสกับของมึนเมา เมื่อได้ลองแล้วมักจะควบคุมตัวเองให้หยุดดื่มมันไม่ได้ และแก้วกัลยากำลังเป็นแบบนั้น เพียงแค่เจอไปสามแก้วหล่อนก็แทบจะเมาหัวทิ่มเพราะไม่เคยลิ้มรสชาติแอลกอฮอล์...และ...แก้วที่สี่กำลังจะตามมา...มาพร้อมใบหน้าที่แดงเห่อราวลูกตำลึงเพราะฤทธิ์ไวน์

"ขออีกแก้วเดียวเท่านั้น แล้ว...ฉันจะปล่อยเธอไปนอน"

เขาโน้มกายข้ามโต๊ะแล้วยื่นมือไปแย่งแก้วที่หล่อนหยิบหนี รินน้ำสีแดงเข้มเติมลงไปจนหมดขวด ในขณะที่แก้วกัลยาเริ่มจะมึนๆ เบลอๆ พร้อมสติที่ไม่เต็มร้อย พยายามฝืนตัวเองไม่ให้ฟุบลงกับโต๊ะ...แววตาปรือฉ่ำเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม ในห้วงคล้ายกึ่งตื่นกึ่งฝัน เห็นเพียงรอยยิ้มอบอุ่นคลี่ส่งมาให้ตน

นคินทร์เหลือบมองดูเวลาบนหน้าปัดโรเล็กซ์เอ็กโปลเรอร์ทูสีดำ เข็มนาฬิกาเดินผ่านมาจนล่วงเข้าเกือบสองทุ่ม ระยะเวลาที่เขาใช้ดินเนอร์กับแก้วกัลยาผ่านมาแค่ชั่วโมงเศษกับไวน์สี่แก้วสำหรับเธอ ตัวเขานั้นแทบไม่สะดุ้งสะเทือนเพราะคุ้นชินกับมันดี แต่คู่ดินเนอร์ของเขากำลังสติขาดหายเพราะร่างกายยังไม่อาจปรับตัวกับน้ำเมาได้รอยยิ้มซ่อนเล่ห์ผุดพราวยามมองหล่อนจิบไวน์แก้วสุดท้ายลงคอเพราะอยากให้เขาปล่อยตัวไปนอน นัยน์ตาปรือฉ่ำชวนฝันยามสบตากับเขานั้น เรียกเลือดในกายให้ร้อนรุ่มวิ่งพล่าน เซ็กส์แอพรีลแบบไม่ต้องพยายาม นั่นคือเสน่ห์ของเธอที่ทำให้คนอย่างเขาหลงกล

"หมดแล้ว แก้วขอไปนอนนะคะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ ค่ะ"

มือสั่นๆ วางแก้วลงบนโต๊ะแล้วลุกพรวดขึ้นยืนโดยไม่ทันระวังเพราะคิดว่าไหว และ...วินาทีนั้นเอง

"โอ๊ะ!"

"ไหวมั้ยแก้ว ค่อยๆ ลุกสิ เดี๋ยวก็ล้มไปหรอก"

นคินทร์ปราดเข้าไปประคองคนที่ลุกขึ้นแล้วเดินเซเพราะหนักหัวจนการทรงตัวไม่สมดุล และตอนนี้หล่อนแทบไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว รู้แค่ว่าอยากทิ้งกายบนที่นอนนุ่มๆ เต็มที

"ฉันจะช่วย...พาเธอไปส่งที่ห้อง...ก็แล้วกันนะ"

คนเจ้าเล่ห์ขบริมฝีปาก...ไม่รอให้หล่อนได้พูดอะไร ร่างที่สติไม่เต็มร้อยถูกอุ้มขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนคนของไม่ได้เมา...ยามนี้แก้วกัลยาไร้ซึ่งสติที่จะขัดขืนหรือผลักไส ตกอยู่ในอุ้งมือมารที่พร้อมจะทำอะไรก็ได้เพราะเขาเป็นคนเริ่มสร้างเกมนี้ขึ้นมาด้วยความเกลียดชัง และเขาจะทำให้หล่อนเกลียดเขาจนสุดหัวใจ เกลียดจนทนแบกรับความอัปยศอดสูเอาไว้ไม่ได้ จนต้องยอมออกไปจากบ้านหลังนี้ นั่นคือเป้าหมายสูงสุดที่เขาต้องการ

ภายในห้องนอนที่นารีช่วยเปิดประตูให้เจ้านาย ร่างคนเมาไวน์ถูกวางลงบนเตียงนอนอย่างใจเย็นไม่รีบเร่งใจร้อน...แววตาร้อนรุ่มไปด้วยไฟปรารถนาไล่มองไปทั่วร่างที่อยู่ใต้เสื้อผ้ามิดชิด มันน่าแปลก...แปลกตรงที่หล่อนไม่ได้อยู่ในสภาพล่อแหลมแต่เขากลับอยากค้นหา อยากจะรู้ว่ามีอะไรซุกซ่อนอยู่ข้างใน ภายใต้ผืนผ้าที่หล่อนใช้มันปิดบังสายตาโลมเลียไม่ให้จับจ้องมอง

และการที่นารียังคงยืนเฝ้าไม่ไปไหนคล้ายห่วงคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง แววตาขุ่นขวางก็ตวัดมองให้หล่อนรู้ตัวว่าให้รีบไสหัวออกไปไกลๆ

ออกไปและให้ปิดหูปิดตาจากเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้...นั่นคือสิ่งที่หล่อนรับรู้ได้จากแววตาน่ากลัวของเจ้านายหนุ่ม ยังไม่อยากตกงานแล้ววิ่งหางานใหม่ที่เจ้านายไม่จุกจิกอย่างบ้านนี้ หล่อนรู้ดีว่ายากหากจะอยู่แบบสบายกับเจ้านายที่ไม่เรื่องมาก คิดดังนั้นจึงรีบผลุน ผลันหันหลังหนี ปิดประตูห้องเบาๆ เพื่อกลับไปยังที่ของตน เรื่องของเจ้านายหล่อนจะขอไม่ยุ่ง นารีบอกตัวเองแบบนั้นท่ามกลางใจที่เต้นแรงสั่นสะรัว

หนักหัวเป็นบ้า...นั่นคือความรู้สึกของแก้วกัลยา แววตาปรือฉ่ำพยายามลืมตามองคนที่พาหล่อนมาส่งถึงเตียง และนั่น...คือการกระตุ้นสัญชาตญาณดิบของเสือร้ายให้ตื่นตัว กลีบปากอิ่มแดงเห่อสร้างกระแสปรารถนาให้หมุนวนอยู่ในกาย เขารู้สึกหวามโหวงอยู่ในอกและกระอักกระอ่วนอยู่ในท้องราวผีเสื้อนับพันบินว่อนอยู่ข้าง อยาก...อยากที่จะลองลิ้มรสชาตินั้นอีกสักครั้ง และเขาไม่ต้องการแค่จูบแสนหวานกับการสัมผัสภายนอก สัมพันธ์รักลึกซึ้งที่จะเป็นรอยตราบาปติดตัวของหล่อนไปจนวันตาย จากคนที่มีให้เพียงความชิงชัง นั่นคือสิ่งที่เขาปรารถนาจนกลางกายปวดหนึบดึงดันอยู่ภายใต้กางเกงเนื้อดี ลืมไปสิ้นว่าที่กำลังทำนั้นคือสิ่งไม่ถูกต้อง เขากำลังคิดนอกใจเมียตัวจริงที่ปากบอกว่ารักมากจนถึงขั้นอยากแต่งงานกับเธอ

สัมผัสอ่อนละมุนที่บดเคล้าลงบนเรียวปากนุ่มก่อกระแสหวามไหวให้แล่นพล่านอยู่ในกาย แก้วกัลยาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์กำลังทำให้ความต้องการนั้นพุ่งทะยานอย่างไม่อาจควบคุม จูบ..ที่ทำให้รู้สึกว่ากำลังดำดิ่งสู่ห้วงมหาสมุทรลึกล้ำ เรียวลิ้นเล็กตอบรับการรุกล้ำจากปรารถนาเร่งเร้า หล่อนไม่ได้ผลักไสเขาเหมือนคราวนั้น แต่กลับสอดสองแขนเรียวโอบรั้งแผ่นหลังกว้าง แอ่นกายบดเบียดความนุ่มหยุ่นเข้าหาแผงอกแกร่ง ส่วนลึกร้องสั่ง อยากให้เขาทำมากกว่าจูบเหลือเกิน ขัดกับปากที่ขอร้องอ้อนวอนสั่นพร่า

"คุณภู...พะ...พอก่อน..."

++++++++