Neriman bütün gece uyumadan evin içinde dolanıp durdu. Tamer'i aramaya bir türlü cesaret edememiş ancak telefonunu bir an olsun elinden bırakmamıştı.
Oğlunun düşünceleri çok önemliydi. Sesini duysa ne hissettiğini anlayacaktı fakat hala arayan soran yoktu. Uykusuzluk, yorgunluk, merak tüm bedenini hırpalayıp pelte haline getirince koltuğa attı kendini.
Telefonu çalınca Tamer olmasını dileyerek ekranına baktığında Şevki'yi gördü... Ağlamaklı ses tonu ile "Şevki..." dedi.
"Aramadı dimi?"
"Aramadı, gece de gelmedi. Bütün gece evin içinde dolanıp durdum"
"Ah be güzelim... Sen Tamer'i tanımıyor musun? Boşuna işkence etmişsin kendine"
"Şevki sakın bana bütün gece uyudum deme"
"Uyudum vallaha. Sende inat edip evine gitmeseydin senide kollarımda uyuturdum"
"Ay ben neyin derdindeyim, sen ne
