“คุณบาสมาทำอะไรตรงนี้คะ”
หล่อนเอาลูกชายไปซ่อนไว้ด้านหลัง และมองเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง
“ฉันก็รอเธอไง”
“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่รบกวนค่ะ”
เขายิ้มบางๆ และพยายามที่จะมองแบรี่ที่อยู่ด้านหลังของหล่อนตลอดเวลา
“ลูกชายเธอหน้าตาน่ารักนะ”
หัวใจของหล่อนเจ็บปวดคล้ายกับถูกทิ่มด้วยเข็มปลายแหลม
“ค่ะ”
หล่อนกัดฟันกระแทกเสียงตอบกลับไป ก่อนจะหันไปหาแบรี่
“เรากลับบ้านกันเถอะ แบรี่”
“นี่หนูชื่อแบรี่หรือครับ”
บาสเตียนเอ่ยถามแบรี่ และระบายยิ้มให้อย่างถูกชะตา เด็กชายตัวน้อยก็ยิ้มแก้มแทบปริให้กับเขาเช่นกัน หล่อนมองภาพนั้นด้วยความปวดหนึบในหัวใจ
“มันไม่ใช่เรื่องของคุณบาสค่ะ ขอตัวนะคะ”
หล่อนจูงลูกชายจะเดินหนี แต่เขาคว้าแขนเอาไว้แน่น และพูดขึ้น
“ก็บอกไงว่าจะไปส่ง”
หล่อนบิดแขนออกแรงๆ และหันไปมองเขาด้วยสายตาเจ็บปวด
“อย่ามายุ่งกับดาวอีกเลยค่ะ”
“ทำไม”
“ดาว... ไม่อยากให้สามีของดาวเข้าใจผิดค่ะ”
หล่อนสะบัดแขนอีกค
