ตอนที่ 3
1170 Words
เขามองสบตากับหล่อน มองด้วยสายตาที่ดุดัน ไม่เหลือความหื่นกระหายอยู่อีกแล้ว
“ไปกินยาคุมเสียด้วยล่ะ ฉันไม่อยากทำบาปด้วยการสั่งให้เธอไปทำแท้ง”
แล้วเขาก็ลุกขึ้นจากเตียง ในขณะที่หล่อนหน้าตาซีดเผือด น้ำตาไหลทะลัก
“คุณบาส... พูดแบบนี้ได้ยังไงกันคะ ทำไมพูดกับดาวแบบนี้...”
เขาที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่เอี้ยวตัวหันกลับมามอง ก่อนจะแค่นยิ้ม
“ฉันพูดผิดตรงไหน”
“ก็...”
“ฉันไม่อยากมีลูก ฉันก็บอกเธอตรงๆ ไง อย่ามาเรื่องมาก ทำให้ฉันปวดหัว ไปหายาคุมฉุกเฉินกินซะ”
เขาใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็หยิบกระเป๋าเงินและโยนธนบัตรสีเทาสี่ห้าใบเอาไว้บนเตียง
หล่อนช็อกราวกับถูกค้อนทุบแรงๆ ที่หัว อ้าปากค้างพูดไม่ออก
“นี่ค่าตัว ฉันไปล่ะ”
“คุณบาส...”
“อ้อ แล้วอย่าลืมไปบอกพี่เบสล่ะว่าเธอนอนกับฉันเรียบร้อยแล้ว”
หล่อนสะอึกเป็นคำรบที่สอง มองเขาด้วยสายตาผิดหวังอย่างรุนแรง
“คุณบาส... หมายความว่ายังไงคะ”
เขาหันมายิ้มเยาะให้กับหล่อน ก่อนจะพูดความจริงออกมา
“ที่ฉันนอนกับเธอ ก็เพราะฉันต้องการแย่งเธอมาจากพี่เบสยังไงล่ะ”
เขาแค่นยิ้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดและคลั่งแค้น
“ก็สาสมกันแล้วไงกับที่พี่เบสเคยแย่งคนรักไปจากฉันยังไงล่ะ”
นี่หล่อนกลายเป็นเหยื่อที่บาสเตียนใช้แก้เผ็ดพี่ชายของตัวเองอย่างนั้นเหรอ
หล่อนช็อกอีกครั้ง ดวงตากลมโตฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“ไหนคุณบาส... บอกว่าจะรักดาวยังไงล่ะคะ”
เขายิ้มเยาะ มองหล่อนอย่างดูแคลน
“มันก็แค่เกมระหว่างฉันกับพี่เบสเท่านั้นแหละ เผอิญเธอดันเป็นผู้หญิงที่พี่เบสหมายตาพอดี ฉันก็เลยต้องดึงเธอเข้ามาเป็นเหยื่อยังไงล่ะ”
“คุณบาส...?!”
“แต่เธอไม่ต้องกังวลหรอกนะ ถ้าพี่เบสรักเธอจริง พี่เบสก็คงจะรับเดนต่อจากฉันได้ ขอตัวล่ะ”
แล้วเขาก็เดินออกไป เดินออกไปจากห้องนอนที่เพิ่งขยี้หล่อนจนยับเยินอย่างไม่แยแสอะไรอีก
หล่อนร้องไห้ด้วยความปวดร้าวทรมาน เสียใจที่ตัวเองโง่งมเชื่อคำพูดหวานหูของบาสเตียน เชื่อคำโกหกหลอกลวงของผู้ชายไม่มีหัวใจคนนั้น
หลังจากวันนั้นหล่อนก็หนีออกมาจากบ้านของเขา และหายจากชีวิตของเขามาตลอดสี่ปีเต็ม พร้อมกับเลือดเนื้อเชื้อไขที่เขาฝากฝังเอาไว้ในร่างกายของหล่อน โดยที่เขาจะไม่มีวันได้ล่วงรู้ความลับนี้เด็ดขาด
หญิงสาวโบกมือให้กับลูกชายตัวน้อย ก่อนจะเดินออกมาขึ้นรถ สิ่งเดียวที่ทำให้หล่อนมีความสุข ก็คือรอยยิ้มของลูกชายนี้แหละ
แบรี่ถอดแบบมาจากบาสเตียนพ่อของหนูน้อยราวกับแกะ ยามที่หล่อนมองหน้าลูกชาย หล่อนเจ็บปวดเพราะมันทำให้ระลึกถึงความใจง่ายหน้าโง่ของตัวเองขึ้นมา แต่ก็มีความสุขมากเมื่อมีเขามาเติมเต็มในชีวิต
“แม่รักลูกนะแบรี่”
หล่อนระบายยิ้มทั้งน้ำตา หันไปมองเนิร์สเซอรี่ที่ลูกชายอยู่อีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจขับรถจากไป
“ดาว วันนี้ดาวไปรับลูกค้ากับนายแทนพี่ทีนะ”
เสียงของพี่จันทร์เลขาหน้าห้องของเจ้านายดังขึ้นตรงหน้าโต๊ะ
หล่อนเงยหน้าขึ้นมอง ระบายยิ้มให้ แต่ก็อดถามด้วยความแปลกใจไม่ได้
“ให้ดาวไปเหรอคะพี่จันทร์”
“ใช่จ้ะ ดาวไปแทนพี่หน่อยนะ พอดีพี่ลางานครึ่งวันน่ะ แม่ป่วยเข้าโรงพยาบาลกะทันหัน”
สีหน้าของละอองดาวตกใจ “คุณแม่พี่จันทร์เป็นยังไงบ้างคะ ขอให้ท่านหายเร็วๆ นะคะ”
“ขอบใจจ้ะ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก โรคคนแก่ธรรมดาน่ะ ว่าแต่ดาวเถอะ ไปแทนพี่หน่อยนะ”
“ถ้านายไม่ว่าอะไร ดาวไปแทนได้อยู่แล้วค่ะ”
คู่สนทนาของหล่อนระบายยิ้มดีใจ “นายไม่ว่าอะไรหรอก พี่บอกนายแล้ว”
“งั้นก็ตกลงค่ะพี่จันทร์”
“ขอบใจมากนะดาว”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่จันทร์ ขอให้คุณแม่ของพี่หายเร็วๆ นะคะ ถ้าว่างดาวจะแวะไปเยี่ยมค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ”
เลขาสาวคนสวยเดินจากไปแล้ว หล่อนจึงนั่งนิ่งเงียบและก็อดตื่นเต้นไม่ได้
หล่อนทำงานเป็นพนักงานขายก็จริง แต่ไม่เคยได้รับมอบหมายให้ไปพบเจอลูกค้ามาก่อน ครั้งนี้คือครั้งแรก และถึงแม้จะไปเป็นผู้ช่วยเจ้านายแค่นั้น แต่หล่อนก็อดที่จะตื่นเต้นและประหม่าไม่ได้
เธอทำได้สิละอองดาว...
หญิงสาวระบายยิ้มออกมาอย่างมีแรงใจ เมื่อสายตามองไปเห็นรูปเด็กน้อยบนโต๊ะทำงาน เพื่อลูกชาย หล่อนต้องเข้มแข็ง ต้องทำให้ได้ทุกอย่าง
“ดาวมีคนฝากขนมมาให้แน่ะ”
หล่อนที่กำลังนั่งคิดถึงลูกอยู่สะดุ้งตกใจเล็กน้อย หันไปมองคนเรียก
“อ้าว พี่เกต”
เกนิกาเพื่อนร่วมงานยิ้มแฉ่ง และยื่นถุงใส่ขนมมาให้ตรงหน้า
หล่อนมองอย่างแปลกใจ
“ไม่ต้องแปลกใจ พี่วิทย์แผนกเขียนแบบฝากมาให้น้องดาวคนสวยจ้ะ”
“เอ่อ...”
ประวิทย์พ่อหม้ายลูกติดหน้าตาดีระดับหนึ่ง ตามจีบหล่อนมาเกือบจะสามปีแล้ว แต่หล่อนก็มองเขาได้ในฐานะเพื่อนเท่านั้น หัวใจของหล่อนยังคงเต็มไปด้วยเรื่องราวของบาสเตียน แม้ว่าควรจะลืมเขาได้แล้วก็ตาม
“รับไปเถอะน่า เขาอุตส่าห์ซื้อมาฝาก”
“คือ... ดาวเกรงใจน่ะ”
“ไม่ต้องไปเกรงใจหรอก อยากซื้อมาให้เราก็กินๆ ไปเถอะ”
แต่หล่อนก็ยังรู้สึกไม่ดีนัก “ดาวเกรงใจพี่วิทย์น่ะค่ะ ไม่อยากให้สิ้นเปลื้องเงินเพราะดาว”
“งั้นก็ไปบอกเขาเองสิ”
หล่อนคงต้องพูดกับประวิทย์ให้รู้เรื่องแล้วล่ะ หลังจากบอกเขาไปหลายครั้งแล้ว
“ค่ะพี่เกต”
“แล้วขนมนี่ล่ะ จะกินหรือว่าให้พี่กินแทน”
“พี่เกตกินเถอะค่ะ ดาวยังไม่หิวเลย”
เกนิการะบายยิ้มเมื่อได้ลาภปาก
“งั้นพี่ไม่เกรงใจนะ เอาไปกินแหละ”
หล่อนระบายยิ้มให้กับคู่สนทนา และมองจนร่างของเกนิกาเดินจากไป จึงค่อยๆ พ่นลมหายใจออกมาจากปากแผ่วเบา
ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่พยายามมองผู้ชายอื่น แต่ความพยายามของหล่อนล้มเหลวทุกครั้ง เมื่อสมองนึกถึงบาสเตียน ถึงเขาจะร้ายกาจกับหล่อน แต่หล่อนก็ยังคงภักดีกับเขาไม่เสื่อมคลาย
เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่กัน หล่อนถึงจะลืมบาสเตียนได้เสียที
สีหน้าของละอองดาวเศร้าหมอง แต่หล่อนก็ฝืนใจที่จะทำงานต่อไป เพราะลูกชายยังเล็กนัก ยังต้องใช้เงินอีกมากมายกว่าจะเติบใหญ่
- Writer
