45
“กอดฉันสิ”
เสียงแผ่วพร่าแทบไม่ได้ยิน คีต์กวีฟังแล้วคลี่ยิ้ม แนบปากลงจูบ ดูดลิ้นนุ่มแรงๆ
“น่ารักมาก แต่ถ้าฉันรุนแรงไป บอกได้นะ หลายวันที่ไม่ได้กอดเธอ มันทำให้ฉันต้องการจน... แทบคุมไม่ไหวแล้ว”
เสียงสารภาพกระตุ้นใจเล็กๆ ให้สั่นไหว เธอปรือตาสบตาคม สิ่งที่กำลังทำมันน่าละลาย แต่มนตร์เสน่หาของมันกับมอมเมาให้เธอโหยหาไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายคือผู้ชายที่ชื่อคีต์กวี เพื่อนวัยเด็กที่คุ้นเคยกันมาทั้งชีวิต
“ถ้าฉันแรงไป ต้องบอกนะน้ำ” เสียงห้าวสั่นย้ำมาอีก
นิวารินอยากจะทุบให้สักที แค่นี้เธออายจะตายแล้ว เวลาแบบนั้น เธอยังไม่รู้เลยว่าจะเอาสติที่ไหนมาหยุดเขา
ชายหนุ่มมองหน้าสุกปลั่งแล้วยิ้มเอ็นดู คลอเคลียใบหน้ากับหน้านวล จูบพรมไปทั่ว พร้อมกับลดสะโพกลง แก่นกำยำภายใต้การปกป้องพาดลงบนเนินสวย เขาขยับเล็กน้อย มันก็ถูไถบดคลึงกลางร่องเปียกฉ่ำ มือหนาประคองจับมันไว้ ให้กดคลึงเกลือกกลิ้งไปกับความชุ่มฉ่ำ
