18 ซักผ้ากัน
เวลาไม่กี่ปี มันสั่งสมความร้ายกาจให้เขาเพิ่มขึ้นอีกกี่ร้อยกี่พันเท่ากันนะเนี่ย
นิวารินคิดอย่างเคืองขุ่น แต่แล้วก็ต้องหน้าร้อน เมื่อความร้ายกาจอ**บทของคีต์กวีทำเธอร้อนวูบตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า ความร้ายที่พรากเอาสิ่งที่เธอเก็บรักษาไปอย่างง่ายดายเมื่อคืน
ใจหายวูบ... เธอพลิกตัวหันไปมองประตูห้องน้ำ แล้วถอนหายใจยาว... สะท้อนสะท้านในใจ แต่อารมณ์อีกอย่างแทรกซึมในนั้น อารมณ์หวามไหวอย่างไม่เคยเป็น มันแน่นอยู่ใต้อก บีบก้อนเนื้อเล็กๆ ที่เรียกว่าหัวใจ นานเท่าไหร่แล้ว ที่เธอพยายามไม่สนใจความรู้สึกนี้...
อาบน้ำเสร็จ คีต์กวีพันกายท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัวเอาไว้ง่ายๆ อีกผืนเล็กเขาใช้เช็ดผมขณะเดินมาที่เตียง และพบว่า นิวารินหลับไปแล้ว กายแกร่งนั่งลงข้างเตียง มองใบหน้าสวย มันเต็มไปด้วยความอ่อนระโหย เขาคลี่ยิ้ม... ช่วยดึงผ้ามาห่มให้ หอมแก้มใสเบาๆ ก่อนจะออกไปจากห้องแต่เปิดประตูทิ้งเอาไว้ ชายหน
