13 ขึ้นห้องกัน
“พอแล้ว...”
นิวารินท้วงเบาๆ หน้าร้อนวาบๆ อายเขาก็อาย ผิวกายร้อนๆ ใต้ฝ่ามือมันซ่านมาถึงหัวใจ กระชากอารมณ์ที่รุมร้อนของเธอให้ตื่น ความรู้สึกเวลานี้มันบอกไม่ถูก จะว่าเสียดายตัวก็เสียดายแต่ไม่ใช่อยากกรีดร้องโวยวายสะอึกสะอื้นเหมือนในละครหรือหนังสือที่เคยอ่าน มันเป็นอารมณ์เสียดๆ ซ่านๆ อุ่นๆ หวามๆ ที่แน่ๆ คือไม่กล้ามองหน้าหล่อเหลานั่นและอยากให้เขาปล่อยเธอเสียที
“ทำไม” เสียงห้าวทุ้มถามใกล้หน้าเนียน ตาคมทอระยับกวาดไปทั่วหน้าสวย
“ไม่มีความสุขเหรอ” คีต์กวีแกล้งเย้าต่อ นั่นเพราะเขารู้ว่าทำนิวารินถึงไปหลายครั้ง
หน้าที่แดงก็แดงแช้ดจนไม่รู้จะแดงยังไง คนขี้แกล้งพามือบางไปบดคลึงเม็ดหัวนมเล็กๆ บนยอดอกกว้าง ทำเสียงซี้ดปากเบาๆ
“นายคิงส์ปล่อยฉัน”
“เสียงเขียวแบบนี้ สงสัยฉันทำไม่ดี โทษทีนะ ฉันแก้ตัวอีกที”
“หะ...หา”
หญิงสาวเบิกตาโต มองหน้าคมที่ยิ้มใส่ตาเธอ เขาหมายความว่าไงกัน ยังไม่ทัน
