บทที่ -10-มือชง
“ลูกแก้วอยากเห็นก็ปล่อยให้เห็นไปสิ” ท่านว่า
จิรฐามีใบหน้าแดงก่ำพลางเหลือบตามองไปทางเบาะหลัง เห็นว่าแก้วกานดา สุกัญญาและปานไพลินมองดูเธอตาไม่กระพริบ ใจสาวยิ่งสั่นรัว ๆ ในจังหวะจะถอนสายตาพลันเห็นว่า แก้วกานดามองมาที่เธอ จากนั้นยกมุมปากขึ้นเล็กแล้วหันหน้าหนีคล้ายไม่สนใจ ทั้งที่หูกระดิกอยากรู้เรื่องแทบตาย
จิรฐาหมั่นไส้ทั้งพ่อทั้งลูก รู้เห็นเป็นใจกันเสียจริง ฮึ่ยย
เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ทำตาวาว ๆ ส่งไปให้เพื่อน จากนั้นสะบัดหน้าหนีเพื่อมาเจอสายตาของคนตัวโต แต่ต้องสะดุ้งอีกรอบ เพราะตาคมมันทอแสงระยิบระยับดูพึงพอใจชอบกล ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ รีบขยับหนีห่างจนชิดติดขอบประตู ไม่ยอมหันกลับมามองอีกเลย
“ฮึฮึ” หนุ่มใหญ่ขำกับอาการของคนดื้อ เอื้อมมือไปไล้แก้มเนียนเบา ๆ จิรฐาสะดุ้งกี่รอบแล้วก็จำไม่ได้ รู้แต่ว่าตอนนี้ตนเองร้อนวูบวาบไปทั้งร่างกาย มันไม่ไหวกับความรู้สึกนี้เลยจริง ๆ
พร้อมเพชรมอง
