คฤหาสน์พิสิฐกุลวัตรดิลก(เก้าทัพ)
“คุณย่าครับพี่กรรฐ์หิวข้าวจังเลยครับ”
น้ำเสียงออดอ้อนที่ดังมาก่อนตัวคนทำให้นับดาวที่กำลังนั่งถักไหมพรมเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาด้วยความเอ็นดูแต่ก็แค่เพียงชั่วครู่เท่านั้นใบหน้าที่อ่อนเยาว์กว่าวัยก็กลับมาเรียบเฉยดังเดิมก่อนที่เจ้าของคำพูดจะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพร้อมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเธอใบหน้าหล่อเหลาของเขาฉีกยิ้มหวานอย่างประจบประแจงดวงตาดอกท้องดงามกระพริบปริบๆอย่างออดอ้อนทำเอานับดาวที่กำลังตั้งใจถักไหมพรมต่อจำต้องหยุดมือและหันมาสนใจหลานชายคนเล็กที่ตั้งแต่กลับมาเมืองไทยก็โผล่หน้ามาให้เธอเห็นแทบนับครั้งได้คนเป็นย่าแบบเธอมีหรือที่จะไม่โกรธ
“ดูทำหน้าเข้าสิไม่ไช่เด็กน้อยแล้วนะเราทำเป็นอ้อนไปได้”
นับดาวแสร้งดุหลานชายที่ยกยิ้มจนตาโค้งหยีชวนให้คุณย่าอย่างเธอใจอ่อนยวบราวกับขี้ผึ้งลนไฟเวลาที่โกรธเจ้าเด็กนี่ทีไรเธอไม่เคยโกรธได้นานเลยจริงๆเธอไม่ได้ใจอ่อนนะแต่ใครใช้ให้หลา
