จูบ! ให้ตายเถอะ เขามาถึงจุดที่อยากจูบผู้หญิงประหลาดคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“โอเคค่ะ หนิงขอเวลาสักสิบวันแล้วจะเสนอแผนงานให้คุณนะคะ” เธอเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นเขาสะดุ้งก็อดแปลกใจไม่ได้จนต้องเอ่ยปากถาม “มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เปล่าครับ” เขาเรียกสติกลับมาแล้วเก๊กหน้าขรึมก่อนจะหยิบนามบัตรส่งให้ “ถ้าต้องการข้อมูลอะไรโทรหาผมได้ตลอดครับ”
“ว้าว!” ลักษณ์ณารารับนามบัตรเรียบหรูของเขามาพลิกอ่าน “ให้หนิงติดต่อกับคุณได้โดยตรงเลยหรือคะ”
“ทำไมละครับคุยกับผมน่าจะดีที่สุดพเพราะผมเป็นเจ้าของเงินทุน”
“หนิงเข้าใจว่างานคุณการ์เร็ตน่าจะยุ่ง หนิงขอข้อมูลกับเลขาฯ ของคุณก็ได้ค่ะ”
“ไม่ครับ ผมอยากให้ความต้องการของเราตรงกัน คุณคุยกับผมโดยตรงดีที่สุด”
นี่เราคุยกันเรื่องงานจริงๆ ใช่ไหม? ลักษณ์ณาราตั้งคำถามในใจแต่ก็ยิ้มด้วยสีหน้าปกติ คงทำแบบนี้กับผู้หญิงบ่อยละซิ มิน่าล่ะดารัณถึงไม่อยากมาคุยงานกับเขา แต่ดารัณก็คงเหมือนเ
