ปุณณ์ป่วยเข้าโรงพยาบาล #3
983 Words
“แพ้ท้องแทนเมียเหรอ…” ปุณณ์พึมพำ แล้วหวนนึกย้อนไปถึงค่ำคืนเร่าร้อนที่เขามีร่วมกับผู้หญิงนิรนามคนนั้น ตอนตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าไม่มีเครื่องป้องกันอะไรตกอยู่แม้แต่ชิ้นเดียว ทำให้สันนิษฐานได้เลยว่าคืนนั้นเขากับเธอ ‘สด’ กันอย่างแน่นอน
“ฉิบหาย…” ปุณณ์สบถออกมาอย่างลืมตัวจนคนที่อยู่ปลายสายอดจะถามไม่ได้
(เป็นอะไรหรือเปล่าคะพี่ปุณณ์ หน้าซีดอีกแล้วนะคะ) แป้งหอมถามอย่างเป็นห่วงพี่ชาย (หรือว่าอาการป่วยกำเริบอีกคะ)
ปุณณ์ฝืนยิ้มฝืดเฝื่อนให้กับผู้เป็นน้อง “ไม่มีอะไรหรอกค่ะตัวเล็ก เดี๋ยวพี่จะลงไปทานมื้อเช้าแล้วค่ะ ช่วงสิ้นเดือนนี้พี่จะไปหาน้องดากับตาวินนะคะ เรากับครอบครัวไม่ได้มีแพลนไปไหนใช่ไหมคะ”
(ไม่ได้ไปไหนค่ะพี่ปุณณ์ ถ้าตาวินรู้ว่าคุณลุงจะมาหาต้องดีใจมาก ๆ แน่เลยค่ะ แป้งหอมเองก็จะรอการมาถึงของพี่ปุณณ์นะคะ)
“ได้เลยค่ะ ไว้เจอกันนะคะตัวเล็ก” ปุณณ์โบกมือลาน้องสาว ก่อนที่หน้าจอเครื่องมือสื่อสารจะดับลง เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้งพร้อมกับยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก
ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่เขาคิดไว้ล่ะ
ป่านนี้นางฟ้าของเขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ…
…
ณ สำนักงานใหญ่ บริษัท Siam Food Inter
ร่างสูงโปร่งของปุณณ์เดินเข้ามาในบริษัทด้วยท่าทีสุขุมสง่างามเหมือนอย่างเช่นทุกครั้งที่เขามาเยือน แม้ว่าในช่วงป่วยจะทำให้เขาทรุดโทรมลงไปบ้าง แต่ร่างกายและมัดกล้ามที่ดูดีนั้นก็ยังอยู่ครบ ไม่มีส่วนไหนบกพร่องแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มยกมือขึ้นจัดเนกไทบริเวณลำคอของตนเองเล็กน้อย ๆ เพื่อให้ออกมาดูเนี้ยบที่สุด พลางกวาดสายตามองเหล่าพนักงานทุกคนที่ต่างก้มหัวทักทายตน พนักงานสาว ๆ หลายคนก็ไม่ลืมส่งสายตาออดอ้อนหวังทอดสะพานให้ท่านประธานหนุ่มตกหลุมพรางเสน่ห์ของตน
ทว่าในหัวปุณณ์กลับไม่มีเรื่องพวกนั้นอยู่เลย เพราะปกติเขาถือคติสมภารไม่กินไก่วัดอยู่แล้ว เพื่อตัดปัญหาความวุ่นวายที่จะตามมาทีหลัง ยิ่งตอนนี้เขาไม่มีความคิดจะหาสาวมาควงหรือเลี้ยงดูเหมือนเช่นทุกครั้ง ด้วยยังเฝ้าตามหาผู้หญิงนิรนามในคืนนั้น
การทำงานของปุณณ์เป็นไปอย่างราบรื่นตลอดช่วงเช้า และในช่วงพักเขาก็สั่งวาทิตให้หาตั๋วเครื่องบินไปกลับอิตาลีให้ เพื่อที่สุดสัปดาห์นี้จะได้เดินทางไปหาน้องสาวอันเป็นที่รักและหลานตัวน้อยเพื่อมอบของขวัญวันเกิดชิ้นที่หลานอยากได้มากที่สุดให้
ระหว่างที่ปุณณ์กำลังทำงานอยู่นั้น เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้น
“ปุณณ์คะ!” ปานดาวโผล่พรวดพราดเข้ามา โดยมีเลขาฯ สาวยืนประสานมือก้มหน้าอยู่ใกล้ ๆ พลางร้องอุทธรณ์
“ดิฉันพยายามห้ามแล้วนะคะคุณปุณณ์ แต่ว่า…”
“ปุณณ์ขา ทำไมปานดาวโทร.หาแล้วไม่รับเลยคะ ส่งข้อความไปก็ไม่อ่านไม่ตอบ ขนาดปานดาวมาดักรอเจอคุณที่นี่ก็ยังหลบหน้าปานดาวเลย" หญิงสาวในชุดเดรสรัดรูปที่แทบจะปกปิดอะไรไม่มิดว่าพร้อมเดินตรงปรี่เข้ามาหาปุณณ์ด้วยท่าทียั่วยวน
ปุณณ์ถอนหายใจแล้วโบกมือเป็นเชิงให้เลขาฯ กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ก่อนจะหันกลับมาตอบคำถามของอดีตคู่ควงคนนี้ “ผมไม่ค่อยสบายครับ อันที่จริงผมให้วาทิตบอกคุณไปแล้ว อีกอย่างคุณไม่ได้แค่มารอที่นี่ คุณไปดักรอผมที่ผับของเพื่อนผมด้วย”
ปานดาวหน้าซีดลง “ก็…ก็ปานดาวคิดถึงปุณณ์นี่คะ ทำไมคะ ปานดาวคิดถึงแล้วไปดักเจอคุณบ้างไม่ได้เหรอ หนีหน้ากันแบบนี้ปานดาวเสียใจนะคะ”
“คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบคนไม่รู้จักกาลเทศะ ทำแบบนี้คิดว่าผมจะรู้สึกยังไง” ปุณณ์ถามกลับเสียงเข้ม แม้ทรวดทรงของปานดาวจะดูดีมัดใจชาย ทว่าไม่มีผลต่อความรู้สึกของเขาเลยแม้แต่น้อย
จะว่าตายด้านก็ได้ แต่เขาไม่อยากขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนไหนเลยให้ตายสิ
ยกเว้นก็แต่ผู้หญิงนิรนามคนนั้น…
“ปานดาวรู้ค่ะว่าปุณณ์ไม่ชอบ แต่ปุณณ์ก็น่าจะหาเวลาให้ปานดาวบ้างนะคะ" คนพูดพยายามแทรกตัวลงมาจะนั่งบนตักของชายหนุ่มให้ได้
“วันนี้ผมมีธุระต้องทำ คุณกลับไปก่อนดีกว่า อย่าทำให้ผมหงุดหงิดมากกว่านี้” ปุณณ์พยายามปัดป้องทางคำพูด แม้ว่าปานดาวจะพยายามบดเบียดตัวเองลงมาบนตัวเขามากแค่ไหนก็ตาม
“แต่ปุณณ์คะ…”
“ไม่มีคำว่าแต่ กลับไปก่อน เอาไว้ถ้าผมอยากคุย ผมจะติดต่อหาคุณเอง อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำ!” แววตาแข็งกร้าวทำให้ดาราสาวรู้สึกหวั่นวิตกในใจและยอมล่าถอยไปในที่สุด
ปุณณ์ถอนหายใจซ้ำอีกหน เขาเหนื่อยหน่ายจนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรสักอย่าง นอกจากทำงานเพื่อให้ใจไม่ต้องฟุ้งซ่านไปหวนนึกถึงหญิงสาวกลิ่น Chanel No.5 คนนั้น
หวังว่าการไปหาน้องสาวและหลานสุดที่รักทั้งสองจะทำให้เขามีความสุขได้ไม่มากก็น้อย เพราะหากยังขืนคิดฟุ้งซ่านแบบนี้ต่อไป เขาคงได้ดื่มน้ำหอมเข้าสักวันแน่ ๆ
- Writer
