“อ๊ะ! ปล่อยนะ โรสเจ็บ”
“ทำไมไม่อยู่กับแดเนียลวะ รู้ไหมว่ามันอันตราย”
ลีดึงท่อนแขนเล็กมากำไว้แน่น ทั้งโกรธทั้งเป็นห่วงจนแทบบ้า วิ่งตามหานานเกือบสองชั่วโมงจนแทบหมดแรง ส่วนคนที่เขาตามหากลับยืนยิ้มหน้าระรื่น ชื่นชมความงามของต้นไม้บ้าบอพวกนี้
“ก็แดเนียลไปไหนไม่รู้อะ”
โรสตอบเสียงเบา ยกมือดันแผ่นอกกว้างไว้ เพราะไม่อยากเข้าใกล้เขาเกินกว่าที่ควร
“เธอต่างหากที่หายไป”
“โรสก็เดินโง่ๆของโรสไหม ไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย”
“ทำไมชอบเถียงฮะ!”
“แล้วทำไมถึงชอบดุ ลีไม่ใช่พ่อโรสนะ เลิกทำอะไรแบบนี้สักที เก็บไว้ไปทำกับผู้หญิงของลีเถอะ” โรสใช้มือที่เคยผลักอกลีไว้ จับข้อมือเขาออกจากแขนอีกข้าง รู้สึกเจ็บจี๊ดทุกครั้งที่พูดถึงผู้หญิงของเขาที่ไม่ใช่ตัวเอง
“ถ้าเป็นพ่อได้จริงๆคงดี จะตีให้หลาบจำ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ ที่นี่ไม่ใช่เมืองไทยนะโรส พึงจำไว้ด้วยว่าที่นี่คือที่ไหน” ลียังคงไม่คลายความโกรธและห่วงใย ดึงรั้
