ของรักซาตาน

เจ็บพอแล้ว

ริมฝีปากหนาปล่อยผิวเนื้อนุ่มนิ่มให้เป็นอิสระ รวมทั้งมือที่กำคอเธออยู่ด้วย หมุนคนที่ยืนนิ่งให้หันกลับมา ก่อนจะไล้มือเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน เขาไม่เข้าใจเธอเลย รวมทั้งตัวเองด้วย ในช่วงเวลาที่ควรฆ่า เธอจะได้ไม่ต้องหนีไปไหน เขากลับไม่สามารถฆ่าให้ตายได้ เพียงเพราะสิ่งที่รู้สึกกับเธอ

“โรสเจ็บพอแล้วลี”

โรสจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาผ่านม่านน้ำตา เธอหลงอะไรในตัวผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงได้ยอมเขาง่ายๆ เขาอาจจะหน้าตาดี แต่นิสัยไม่ได้ดีเลย ผู้ชายเอาแต่ใจตัวเอง ไม่สนเธอเลยสักนิด แต่ทำไมหัวใจเธอถึงยังผูกติดอยู่กับเขาแบบนี้ก็ไม่รู้

“เจ็บที่โดนลากมาน่ะเหรอ?”

สายตาคู่คมมองสำรวจร่างกายคนที่พร่ำบอกว่าเจ็บ เมื่อเห็นว่าข้อมือเธอแดงเถือก ก็เอื้อมมือไปคว้ามาจับไว้เบาๆ กำลังจะออกแรงลากเธอไปหายาทา ก็ต้องรีบปล่อยมือเธอ เพราะกลัวว่าตัวเขาเองจะทำให้เธอเจ็บเพิ่มมากขึ้น

“ รู้ไหมว่าสิ่งที่ลีทำกับโรส โรสเจ็บแค่ไหน”

“ก็เห็นคราง นึกว่าชอบ”

“ไอ้บ้า! ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น หมายถึงความรู้สึกอะ”

ใบหน้าสวยแดงก่ำ มองคนที่ฉลาดเป็นกรดก่อนจะพ่นลมหายใจแรงๆ ไอ้นี่มันฉลาดจริงหรือเปล่าวะ

“งี่เง่า!”

“ลี!”

“เรียกอยู่ได้ รำคาญ กลับกันเถอะ หิว”

ลีเดินนำหน้า เมื่อเห็นว่าไม่มีคนเดิมตามก็หมุนตัวกลับ ก้มลงอุ้มโรสขึ้นพาดบ่า เดินออกไปจากห้องสวีทของโรงแรมที่ตัวเองเป็นเจ้าของ มองลูกน้องที่วิ่งกรูเข้ามาด้วยสายตาเรียบเฉย เดินผ่านลูกน้องที่หลีกทางให้ โดยมีร่างเล็กๆดิ้นรนหนีเหมือนเดิม

“ลี! โรสเดินเอง”

“ช้า”

“ปล่อยเลยนะ กระโปรงเปิดหมดแล้ว”

“ไม่เคยให้เงินไปซื้ออะไรแบบนี้นะ ผ้าไม่พอ หรือเงินไม่พอ”

ลีวางโรสลงทันที ถอดเสื้อตัวเองออก พลางย่อตัวมัดเสื้อเชิ้ตสีดำเข้ากับลำตัวให้โรส เพื่อใช้มันปกปิดกระโปรงรัดรูปสีดำ ที่สั้นเพียงไม่กี่เซ็น

“มันเป็นแฟชั่นไหมลี มาร้านเหล้าเขาก็แต่งตัวแบบนี้กัน ใครเขาจะใส่ผ้าถุงมา”

เสียงต่อล้อต่อเถียงของผู้หญิงคนเดิมกับผู้เป็นนาย เป็นสิ่งที่ลูกน้องของลีบางคนได้ยินจนชินหู เห็นจนชินตา แต่ไม่คิดว่าจะมาเห็นที่นี่ คุณลีไม่เคยให้ผู้หญิงเข้ามาวุ่นวายในย่านธุรกิจ เพราะมันจะเกิดปัญหาหลายๆอย่างตามมา

“สั่งคนให้จับตาดูรอบตัวทั้งคู่ไว้”

แดเนียลออกคำสั่งให้ลูกน้องตามประกบเจ้านาย ช่วงนี้ยังอันตราย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้านายถึงเปิดเผยเรื่องส่วนตัวมากขนาดนี้ ถ้าพวกข้างนอกรู้ว่าเธอคนนี้เป็นคนสำคัญของคุณลี ชีวิตคุณลีได้วุ่นวายแน่

กลางดึก คอนโด x

โรสหอบหิ้วร่างกายบอบช้ำ ซ้ำยังเปลือยเปล่าวิ่งหนี ท่ามกลางความมืดมิด ริมฝีปากบางแห้งผากหลังจากร้องไห้อ้อนวอนขอให้คนช่วย เท้าทั้งสองข้างเหยียบย่ำไปบนพื้นเย็นเฉียบ ก่อนจะทรุดลงอย่างหมดแรง เมื่อเห็นเงาดำทมึนยืนอยู่เบื้องหน้า

“ลี? ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”

หลงลีที่นอนหลับสนิทลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว คว้าคนที่นอนดิ้นอยู่บนเตียงขึ้นมากอดไว้แน่น ลูบแผ่นหลังเปลือยเปล่าขึ้นลง หวังปลอบประโลมเธอจากฝันร้าย พอจะรู้ว่าเธอฝันอะไร แต่ไม่เคยเห็นโรสทุรนทุรายขนาดนี้มาก่อน

“ฮือๆ ช่วยด้วย ลีช่วยด้วย”

ทุกความทรงจำของเธอมีเพียงเขา และมีเพียงเขาเท่านั้นที่ช่วยเธอออกจากเงื้อมมือผู้ชายคนนั้นได้ โรสยังคงติดอยู่ในช่วงเวลาเลวร้ายที่สุดของชีวิต แม้จะผ่านมาสองปีกว่าแล้ว แต่เธอยังรู้สึกเหมือนถูกเรื่องราวในอดีตดึงรั้งให้จมลงไปหามันอยู่เสมอ

“อยู่นี่ โรส! ลีอยู่นี่แล้ว”

“ลี? ฮือ” ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองตามน้ำเสียงอ่อนโยนที่ดึงเธอออกจากความทรงจำอันเลวร้าย เมื่อเห็นว่าเขาอยู่ตรงหน้า ก็ซุกตัวเข้าหาไออุ่นของเขา กอดเขาไว้แน่นเหมือนกลัวเขาจะหนีหายไปกับสายลม

“ฝันร้ายเหรอ?”

เป็นครั้งแรกที่เขานอนอยู่กับเธอหลังจากมีอะไรกันแล้ว ทุกทีเขาจะทำแบบรีบๆ เพราะงานยุ่งมาก แต่วันนี้เขากลับอ้อยอิ่งอยู่บนเตียงกับเธอจนเผลอหลับ นั่นเพียงเพราะคำพูดของเธอตอนที่อยู่ในCZ ที่บอกว่าจะหาผู้ชายคนใหม่ เขาไม่ยอมปล่อยเธอแน่ และเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะหนีจากเขาไป

“อือ ฝันร้าย”

โรสตอบกลับเสียงเบา เธอฝันแบบนี้บ่อยๆ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นตอนที่นอนอยู่คนเดียวมากกว่า วันนี้ไม่รู้ตัวเลยว่ามีลีนอนอยู่ข้างๆ เธอหลับทันทีที่เขากินอิ่ม นึกว่าเขาหนีกลับไปแล้วซะอีก แต่เจอแบบนี้ เธอยิ่งรู้สึกประทับใจในตัวเขามากยิ่งขึ้น

“อยากเล่าไหม?”

“ไม่เอา เดี๋ยวลีเป็นห่วง”

ใบหน้าหล่อเหลาขยับเป็นรอยยิ้มนิดหน่อย ก็รู้ตัวนี่นาว่าต้องทำยังไงเขาถึงจะเอ็นดู แล้วทำไมถึงยังมีความคิดที่จะหนีเขาไปอยู่ตลอด

“ไม่เป็นห่วงหรอก”

“ฮึ่ม! ปล่อยเลย โรสอึดอัด”

“สักรอบไหม?”

“วันนี้ทำไมทำเยอะจัง ร่างโรสจะพังหมดแล้ว”

ใบหน้าสวยเงยขึ้นสบตา ตั้งแต่เขาลากเธอกลับมา เขาก็กินเธอไม่หยุด ไอ้ที่บอกว่าหิว ไม่ใกล้เคียงกับคำนั้นเลยสักนิด หลงลีเชื่อถือไม่ได้ แล้วนี่ยังกินไม่พอใจอีกเหรอ ขยับตัวได้ก็จะเอาอย่างเดียวเลย

“ต้องกลับสิงคโปร์”

ลีขยับตัวพิงหลังเข้ากับหัวเตียง โดยมีร่างขาวนวลเนียนตามติดไปด้วย กดใบหน้าสวยเข้ากับอกอย่างหวงแหน เขาหวงเธอขนาดนี้ แต่ยัยซื้อบื้อนี่ไม่เคยรู้ตัว และเขาก็ไม่อยากพูดด้วย เธออยู่กับเขามานาน น่าจะเรียนรู้นิสัยเขาบ้าง ไม่ใช่ว่าไม่พูด แล้วจะไม่รู้สึกอะไรด้วย

“วันไหนอะ?”

“อีกสองวัน”

“ก็เลยงานยุ่งเหรอ?”

“อืม ก็ยุ่งมากจนไม่มีเวลาหยิบโทรศัพท์เลย”

ลีก้มลงมองใบหน้าที่เงยขึ้นมามองสบตากัยเขานิ่งๆ แอบทำอะไรผิดไว้อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ ทำหน้าใสซื่อใส่เขา ใช่ว่าเขาจะไม่กล้าโกรธ

“ก็เลยไม่รู้ ว่ามีคนอยากลองดี!”

มือใหญ่ยกขึ้นจับเข้าที่ปลายคางเล็ก เชิ่ดใบหน้าสวยที่รีบก้มหลบสายตาขึ้น ก่อนจะมองลึกเข้าไปในแววตาดำขวับ

“ลองดีอะไร?” โรสยังคงทำใจดีสู้ แม้จะเริ่มเสียวสันหลังวูบวาบเพราะสิ่งที่ตัวเองปิดบังไว้ก็ตาม

“อย่าคิดว่าไม่รู้ ไม่พูดไม่ได้หมายความว่าเป็นคนโง่!”

“โรสไม่ใช่สิ่งของนะลี ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงด้วย โรสมีโอกาสที่จะไขว่คว้าหาสิ่งดีๆให้กับตัวเอง ถ้าลีไม่เอา ลีก็ต้องให้โอกาสโรสบ้าง”

โรสมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยสายตาวูบไหวไปมา เธอผิดที่คุยกับคนอื่น รวมถึงเปิดโอกาสให้เขาคนนั้นจีบเธอ แต่เธอคิดว่ามันก็ไม่ได้ผิดทั้งหมด ถ้าเขาให้สถานะที่มั่นคงกับเธอได้ มีหรือเธอจะไขว่คว้าหาผู้ชายคนอื่น แต่ประเด็นคือเขาให้เธอไม่ได้ไง

“แค่สองปีเอง รอไม่ได้เหรอ”

เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกไปแผ่วเบาราวกระซิบ เขาพยายามเข้าใจเธอนะ แล้วเธอล่ะเข้าใจสถานภาพของเขาหรือเปล่า รู้หรือเปล่าว่าทำไม เคยสนใจความรู้สึกของเขาบ้างไหม หรือสนใจแค่สิ่งที่ตัวเองต้องการ พอไม่ได้ดังใจก็งอแงเป็นเด็ก