ลีเดินมาคว้าข้อมือโรสให้ลุกขึ้น ท่ามกลางสายตาไม่พอใจของทุกคน โดยเฉพาะเจ้าตัวที่เก็บสีหน้าไม่อยู่ ดวงตากลมโตจ้องเขาเขม็ง ไม่ว่าเมื่อไหร่ โรสก็ไม่เคยทำตัวหวานใส่เขาเลย ยกเว้นกับคนอื่น!
“ไปกินที่อื่นเถอะ เธอต้องดูแลฉันไม่ใช่เหรอ”
โรสรีบมองหาตัวช่วย เพราะไม่อยากถูกลีลากไป แต่ทุกคนกลับนั่งกินข้าวเงียบๆ เหมือนเปิดโอกาสให้ลีจัดการเธอได้เต็มที่
“อวี้ ช่วยด้วย”
โรสขอความช่วยเหลือจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆเสียงเบา หลงอวี้มองหน้าพี่ชายเพียงเสี้ยววินาที ก็รีบก้มหน้าลงกินข้าว ปล่อยให้คำขอร้องของผู้หญิงที่ตัวเองเคยสนใจ ปลิวหายไปเหมือนสายลม
“อย่าให้แบก!”
ลีขู่คนที่พยายามขืนตัวไว้ เมื่อเห็นว่าเธอขยับตาม ก็ยกมุมปากขึ้นอย่างพอใจ แม้จะเห็นใจที่เธอเจ็บเท้าอยู่ แต่เขาก็ไม่คิดจะอ่อนโยนกับเธอเลย เดินเร็วๆออกไปจากห้องอาหาร เมื่อเจอแม่บ้านก็สั่งให้ช่วยทำกับอาหารไทยไปให้ที่ห้องส่วนตัวของเขา เสร็จแล้วก็พาตัวโรส
