Chapter 17.1
Nass
PASIMPLE kong tiningnan si Caine. He’s finally home. Inakbayan siya kaagad ni Daddy. Lumabas kami ng bahay habang ako naman ay yakap si Rechel sa braso.
I smiled when I saw the preparation outside. This feels like home. I feel like crying. The last time we had Caine in a dinner like this was more than 5 years ago.
“Kumusta ‘yong pagpunta mo sa school kanina?” biglang tanong sa akin ni Rechel kaya nabaling sa kanya ang atensyon ko.
“It was good. You know what, my professor is so beautiful. Para akong natotomboy, Rech,” bulong ko.
“Gaga,” natatawa niyang batok sa akin, “May mas gaganda pa ba sa mukha mo?”
“Meron nga kasi. Ang ganda niya sa lahat ng anggulo. Hindi siya maharot na tulad ko.”
“Hindi naman porke hindi maharot ay maganda na. May mga gano'n na minsan nasa
